In een brief van 12 oktober jl. van minister Vandenbroucke aan ruim 100 ziekenhuizen in België wordt er opgeroepen om ruimtes vrij te maken voor vluchtelingen middels ook een samenwerkingsovereenkomst met Fedasil ter ondersteuning van de zorgnoden van de asielzoekers. Het zou dus geen verplichting zijn. Het is ook onduidelijk of er hieromtrent voorafgaandelijk overleg is geweest tussen de betrokken partijen.
Stellen dat de perceptie van de vraag bij de gezondheidsmedewerkers niet unaniem positief is onthaald, lijkt een understatement.
De zorg is bezorgd. Verpleegkundigen vallen in grote getale en vaak langdurig uit. Plaatsen geraken niet ingevuld. Sommige diensten of bedden worden gesloten omdat de verpleegkundige permanentie niet kan gegarandeerd worden. Mensen staan onder grote druk omdat men bespaart op de VTE's, omdat de administratieve en andere taken toenemen. Artsen staan onder druk, de burn-outs nemen toe, collega's stappen uit het beroep.
Kleinere specialismen in middelgrote ziekenhuizen vinden geen kandidaten meer voor de openstaande vacatures denk dan aan neurologen, psychiaters, pediaters, geriaters, oftalmologen enz.
Dat het migratiebeleid en de opvang van asielzoekers falen is een politieke verantwoordelijkheid. Die moet niet op anderen afgeschoven worden
De medicolegale verantwoordelijkheden en immense wachtdruk zijn slopend. Spoeddiensten zijn overbelast door onder andere niet-urgente pathologie mede door een toenemend tekort aan huisartsen en bijhorende patiëntenstops.
Ziekenhuizen maken verlies, de middelen om te investeren nemen af. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Het getuigt naar mijn bescheiden mening dan ook van een gebrek aan voeling met de werkvloer om zo een oproep te lanceren ook al zegt men dat de belasting qua middelen en personeel minimaal zal zijn.
Het draagt bij aan een algemeen onbehagen in de zorg. Van niet gehoord te zijn. Quantité négligeable. Beslissingen worden opgedrongen, verzuchtingen worden niet gecapteerd. Het is eigen aan zorgverleners om zicht coulant en meegaand op te stellen maar iedereen heeft zijn limieten, zelfs de zorg. Dat het migratiebeleid en de opvang van asielzoekers falen is een politieke verantwoordelijkheid. Die moet niet op anderen afgeschoven worden. Ziekenhuizen moeten zo goed mogelijke zorg verlenen (en dat doen ze ook) geen asielopvang organiseren.
Beter zou men zich beraden over wat men de zorg kan bieden in plaats van wat men nog extra kan vragen. De boot kraakt, vervolgens maakt hij water, dan zinkt hij. Bij de eerste twee kan je nog ingrijpen.