De Sagrada Família. Niet gedacht dat ik die nog zou zien in 2020. Geen stelling of kraan te zien, honderden chirurgen en assistenten rondom mij, COVID-19 leek wel voorbij. Maar dat was helaas niet zo, noch mijn ervaring 'in Barcelona'. Mijn zesde congres tijdens deze pandemie was namelijk óók online, zoals het hoort, maar ditmaal écht virtueel. Met Sims-achtige avatars liepen we rond in een virtuele wereld als was het een echt congres, iedere avatar bestuurd door chirurgen en assistenten van overal ter wereld. Het is even wennen.
De nieuwe virtuele wereld - voornamelijk via video-opnames en live Zoom-gesprekken - is niet meer weg te denken uit ons dagelijkse leven. Landen openen en kleuren om de haverklap rood, en massa-evenementen als congressen zijn uit den boze tot minstens het einde van het jaar. Het gewone leven gaat echter voort; en de geneeskunde staat niet stil, laat staan dat deze enkel gefocust is op COVID-19.
Hoewel de vele annuleringen van congressen tijdens de lente er even op leken te wijzen dat het een sober jaar zou worden voor de academici onder ons, maakten veel organisatoren snel de omslag naar online platforms met opgenomen presentaties en live vragenrondes.
De dagen achter onze computerschermen werden weliswaar langer, en het gebrek aan bijpraten met collega's tijdens een koffiepauze of het niet langer door exhibitiehallen kunnen strompelen woog bij velen door. Gelukkig was er meer, en ook wat positiefs.
De congressen zoals we ze kenden, waren niet zonder belemmeringen: vaak ver of duur, en niet zomaar toegankelijk voor assistenten
De academische wereld van congressen zoals we ze kenden, was namelijk niet zonder belemmeringen: congressen zijn vaak ver of duur, en niet zomaar toegankelijk voor assistenten, studenten, en onze collega's in laag- en middelinkomenslanden. Honderden en duizenden euro's per persoon, daar waar organisatoren een veelvoud uit de mouwen sloegen.
Tijd weg van familie en werk, als dat al mogelijk was. De langere reizen inclusief jetlag voor congressen verder van huis? Ook dat nog... Het resultaat was een zeer ongebalanceerde groep bevoordeeld om deel te kunnen nemen, te leren, en te netwerken.
Het zou daarom ook geen verrassing mogen geweest zijn voor mij om collega's van alle uithoeken van de wereld, van Venezuela tot de Maldiven, tegen te komen in de chatbox van een congres dezer dagen. Binnen cardiale heelkunde verbraken professionele verenigingen quasi keer op keer hun record wat betreft het aantal deelnemers, vergeleken met vorige jaren. De virtuele wereld is wennen, maar opent deuren en vereffent het veld, al is het maar gedeeltelijk.
De academische post-COVID-19-tijd ligt ongetwijfeld in de fysieke congreshallen, we kunnen verder denken dan wat we zien. Hybride-oplossingen, een combinatie van de fysieke congressen van weleer met de betaalbare virtuele oplossingen van vandaag, laten in de toekomst toe om het beste van beide werelden te verenigen. De hamvraag is echter: zullen we dat ook doen?
Ik heb de Sagrada Familia nooit in het echt gezien, hetgeen ongetwijfeld iedere foto, video, of virtuele nabootsing overtroeft. Zo blijft het immers ook bij congressen: als mensen kunnen we niet zonder sociale contacten, voornamelijk oog-in-oog. Maar de virtuele wereld is nu onze nieuwe wereld, eentje met mogelijkheden waar we nooit eerder aan dachten.
Bio
Dr. Dominique Vervoort is afgestudeerd als arts aan de KU Leuven ('18) en vervolledigde de Paul Farmer Global Surgery Fellowship aan Harvard Medical School ('19). Hij volgt momenteel een dubbele Master in Public Health en Master in Business Administration aan de Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health en de Johns Hopkins Carey Business School ('21).