Gitzwart zijn de discussies tegenwoordig op bijeenkomsten van beroepsverenigingen en artsen - syndicaten. De op til zijnde hervormingen kennen geen genade in de ogen van heel wat specialisten. De recente vergadering van pediaters vormt geen uitzondering op deze regel. Eerder blonk de Staten-Generaal van de anesthesisten al uit in doemdenken. De chirurgen zijn evenmin blij.

Artsensyndicaten begrijpen het primaat van de samenleving niet altijd. Willen het niet begrijpen.

Nu is ziekenhuisfinanciering en nomenclatuur erg technische materie, een foutje is snel gemaakt. Buiten kijf staat dat sommige opmerkingen terecht zijn. Het kabinet houdt er beter terdege rekening mee. Andere bemerkingen zijn evenwel ingegeven door conservatieve reflexen.

Elke hervorming roept weerstand op en defensieve reacties. Wie 'het wereldje' wat volgt, stelt een patroon vast. Bij het aantreden van een nieuwe minister kijken artsenorganisaties de kat nog uit de boom - in het geval van Maggie De Block was er zelfs enthousiasme: van een collega wordt meer verwacht. Naargelang de tijd verstrijkt, neemt de kritiek toe. En tegen het einde van de legislatuur is het hek helemaal van de dam.

Dat weerkerend patroon is logisch: het beleid concretiseert zijn aanvankelijke voornemens en concepten. Dat staat niet alle artsen aan. A fortiori omdat dokters wel de belangrijkste spelers zijn in de gezondheidszorg maar lang niet de enigen. Bovendien primeert voor een politicus in principe het maatschappelijk belang. Dat valt niet noodzakelijk samen met het belang van het medisch korps.

Artsensyndicaten begrijpen het primaat van de samenleving niet altijd. Willen het niet begrijpen. Daarmee is ook niets mis. Arbeiders- en bediendenvakbonden verdedigen evenzeer in de eerste plaats het ledenbelang, niet het maatschappelijk belang. En tot nader order bakt geen enkel artsensyndicaat het zo bruin als de spoorbonden.

Gitzwart zijn de discussies tegenwoordig op bijeenkomsten van beroepsverenigingen en artsen - syndicaten. De op til zijnde hervormingen kennen geen genade in de ogen van heel wat specialisten. De recente vergadering van pediaters vormt geen uitzondering op deze regel. Eerder blonk de Staten-Generaal van de anesthesisten al uit in doemdenken. De chirurgen zijn evenmin blij.Nu is ziekenhuisfinanciering en nomenclatuur erg technische materie, een foutje is snel gemaakt. Buiten kijf staat dat sommige opmerkingen terecht zijn. Het kabinet houdt er beter terdege rekening mee. Andere bemerkingen zijn evenwel ingegeven door conservatieve reflexen.Elke hervorming roept weerstand op en defensieve reacties. Wie 'het wereldje' wat volgt, stelt een patroon vast. Bij het aantreden van een nieuwe minister kijken artsenorganisaties de kat nog uit de boom - in het geval van Maggie De Block was er zelfs enthousiasme: van een collega wordt meer verwacht. Naargelang de tijd verstrijkt, neemt de kritiek toe. En tegen het einde van de legislatuur is het hek helemaal van de dam.Dat weerkerend patroon is logisch: het beleid concretiseert zijn aanvankelijke voornemens en concepten. Dat staat niet alle artsen aan. A fortiori omdat dokters wel de belangrijkste spelers zijn in de gezondheidszorg maar lang niet de enigen. Bovendien primeert voor een politicus in principe het maatschappelijk belang. Dat valt niet noodzakelijk samen met het belang van het medisch korps.Artsensyndicaten begrijpen het primaat van de samenleving niet altijd. Willen het niet begrijpen. Daarmee is ook niets mis. Arbeiders- en bediendenvakbonden verdedigen evenzeer in de eerste plaats het ledenbelang, niet het maatschappelijk belang. En tot nader order bakt geen enkel artsensyndicaat het zo bruin als de spoorbonden.