De pelgrimsblog van Lieve Swinnen (afl.6): devenir pèlerin

Zondag 13 juni start mijn tocht met de zegening in de basiliek van Vézelay. Vooraf had ik me moeten inschrijven, de zuster dacht nog dat Ignace de gegadigde was. Ik zie me daar nog staan (oranje shirt), voel de hand op mijn schouder weer. Ik hoor de bemoedigende woorden. Magisch moment. Achteraan in de kerk volgden Ignace, Vivi en Jos de ceremonie. Wist ik toen veel waar ik aan begon... De afgelopen dagen zijn m'n ervaringen met pelgrimeren sterk uitgebreid. De juiste weg zoeken is een uitdaging, deze vinden een grote vreugde! Aanduidingen vind je onder verschillende vormen, op de grond, aan een paaltje of in de hoogte. Als echte schelp, de gekende figuur met stralen, het embleem met een pijl of een eenvoudig pijltje met een sober 'Compostela' erbij. Wat er ook staat, het geeft altijd weer een goed gevoel. Ik ben op juiste weg, ik word 'daar' verwacht. Soms duurt het langer, bv. als er slechts één weg te volgen is. Zeker op die momenten zorgt het bekende teken telkens voor opluchting. Je (ik dus) weet maar nooit... Als je geen tekens meer opmerkt, draai dan maar terug! In de dorpen/stadjes de kerk binnenstappen geeft ook altijd voldoening. De sfeer in de kerken is bijzonder. Buiten is het bloedheet, binnen lekker koel. Het licht is gedempt, je hoort nauwelijks iets. Een stempel verkrijgen is mooi, maar geen noodzaak. Een ander aspect vormt de ontmoeting met pèlerins onderweg. Je herkent snel de anderen, aan hun ritmisch stappen, de rugzak, meestal met een stok in de hand. Alleen of in groep, een praatje maken gebeurt altijd, nu toch nog. Hier in Frankrijk zijn we nog niet met zoveel, zeker niet op dezelfde plek. De obligate vragen zijn: vanwaar kom je en hoever ga je? Het is niet ongebruikelijk dat men de camino in stukken aflegt. Ieder jaar een volgend deel. Het maakt niet uit. Les dag 7: Het gaat niet om de bestemming, maar de reis... *** Samen stappen is erg gebruikelijk hoorde ik vooraf, als je daar zin in hebt tenminste. Wandeltempo's kunnen verschillen, niet iedereen ligt je en soms wil je gewoon alleen zijn. Maar het is een verrijking als het wél klikt. Met Youri, de Vlaming in de refuge van La Coquille, stapte ik een 10-tal km mee. Zulke kilometers vliegen voorbij, pratend over de camino, motivatie, werk en familie. Soms laat je meer los dan aan bekenden, even ben je immers zielsverwanten. Youri vertrok in Antwerpen begin mei, dat kan tellen. En hij draagt een rugzak die minstens dubbel zo zwaar is als de mijne. Chapeau! Verder reist hij ook alleen. Veel ervaring dus, ik hoor veel interessante tips en leuke anekdotes. Voor mij was die eerste ervaring meer dan geslaagd, dit bedoelt men dus! Later komen we elkaar nog tegen in Périgueux, we eten samen en zetten ons gesprek verder. Misschien treffen we elkaar nog in Compostella, eerder zeker niet want ik neem de camino Frances, hij de camino del Norte. Les dag 8: you never walk alone. *** Bijzonder zijn ook de refuges, zowel de openbare, hier gerund door la Voie de Vézelay, als de particuliere opvangplaatsen. Heel divers, altijd speciaal. Over Martine schreef ik al, er volgden al verschillende anderen. Mme Krotoff was wel heel apart. Een mooi huis en prachtige tuin, met daarin een gastenverblijf voor pèlerins. Een paradijs! Ik ben er die middag en avond helemaal alleen, de eigenaars verontschuldigen zich omdat ze geen avondmaaltijd aanbieden. Geen nood, ik heb me voorzien. Ik geniet van de rust, bezoek nog even de kerk, waar de organist de aanwezigen verwent. Ik lees voor het eerst deze reis, het heel toepasselijke boek 'de dinsdagvrouwen'. 's Morgens ontbijt ik met het echtpaar, zo'n lieve mensen. Hun kinderen wonen in Bretagne en aan de Duitse grens... afstanden zijn hier heel gewoon. Mijn dagopdracht - een elfje (gedicht) maken - leidt tot een kernachtige weergave van mijn pelgrim zijn tot nu toe. ElfjePelgrim Stap voort Wees niet bevreesd Hitte, regen, kwaaltjes, konijnen... Courage! Les dag 9: overwin obstakels!