Mijn zestigste verjaardag is gepasseerd. Zestig worden... Dat lokte heel wat reacties uit, gaande van "vind je het erg?", "ga je al met pensioen?" tot "je bent maar zo oud als je je voelt" en "hoera!"
Ik sluit me aan bij de laatste twee. Ik voel me immers nog heel jong (en gedraag me vaak ook zo, de kids in mijn praktijk wijzen me erop dat ik niet 'netjes' op een stoel zit, vinden het geweldig dat ik met hen op de mat kruip om te spelen). En hoera: ik mág dit vieren.
Wat had ik dit het gouden blaadje van ons geliefde klavertje vier, onze allerliefste collega die ons vorig jaar ontviel, gegund. Katelijne, je bent héééél dicht bij me. Mijn klavertje vier vergezelt me naar Compostella.
Uiteraard is deze verjaardag ook het startschot van mijn 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'-avontuur. Vanaf nu staat echt álles in het teken van mijn vertrek. Onze oprit deed dienst als coronaproof uitzwaaiplekje, de rugzak kreeg z'n definitieve inhoud, de laatste inkopen gebeurden (zonnecrème!), op de praktijk werkte ik verder af.
Het afscheid nemen begon eveneens, Olivier en Zoë - mijn oudste zoon en vriendin - vertrokken naar Breda. Zij zijn mijn grote voorbeelden, mijn inspirators, mijn coaches. Ik mis hen nu al.
Het werk loslaten zal het moeilijkste worden. Wie de nieuwsmedia een beetje volgt, weet dat er een grote schoen knelt in de hulpverlening voor kinderen en jongeren. We zijn met te weinig, we hebben niet de middelen, we moeten al te vaak nee zeggen, te veel jongeren met problemen worden wandelen gestuurd. We maken noodgedwongen keuzes - keuzes die onacceptabel zijn voor iedere arts! - en voelen ons rot. Want we doen nooit genoeg...
Breek je been, krijg een hartinfarct of corona, en je krijgt de nodige hulp. Maar als je depressief, angstig, psychotisch, bent... Er wordt géén bed voor je vrijgemaakt, zeker niet als je -18 bent.
Ook voor corona waren er weinig redenen tot vreugde, ondanks nieuwe initiatieven - Ligant, één gezin één plan - bleven de wachtlijsten groeien. Maar nu is het hallucinant: niemand ziet door de bomen het bos nog. Collega's worden ziek, jonge mensen in opleiding stoppen er mee, ... en dat voor het - in mijn ogen - mooiste beroep ter wereld.
Vertrekken is dan ook dubbel, want ik laat gedurende twee maanden alles achter. Maar het heeft een doel: straks driedubbel gemotiveerd er terug invliegen, erin geloven, niet álles maar wel veel kunnen doen. 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' zal ook na mijn Camino de leidraad blijven!
Lievs