De aankomst in SJPDP is al bijzonder, dit is een echte pelgrimsplaats, alles staat er in het teken van de camino. Ik beland bij Madame Preuilh, een 88-jarige dame met een enorme levenslust. 'Blijven werken' is haar devies! Ik krijg er zelfs korting omdat ze me zo lief vindt.

Lola en Benoit - we leerden elkaar een week geleden kennen in Saint Sever - verrassen me met hun aanbod om mij op de zware tocht naar Roncevalles te vergezellen. Hun doel was immers SJPDP, om van daaruit terug naar huis te reizen. "Dit doen we nog samen, we nemen in Roncevalles de bus terug."

LS
© LS

Om half 7 's ochtends start onze tocht, Madame Preuilh geeft me nog een pak chocolade mee, voor onderweg... We vertrekken onder een bewolkte hemel, maar de lokale meteo belooft stralend weer. Iedereen die de tocht SJPDP-Roncevalles maakt, start met een klein hartje! Er circuleren horrorverhalen. Er zijn gîtes onderweg om het traject op te splitsen...

Het valt allemaal goed mee. Vooral dankzij de mentale steun van mijn compagnons. Benoit is bergop wat sterker, hij moedigt ons bovenaan een steile klim aan. Lola en ik blijven zij aan zij, wisselen (op minder steile gedeeltes) vertrouwelijkheden uit. Zoals bij veel vrouwen is het thema kinderen dichtbij. We hebben allebei drie kids van dezelfde leeftijden, én een zoon die Olivier heet.

Het wonderlijke panorama dat we telkens cadeau krijgen, doet alle last vergeten. De zon verschijnt en we genieten! Je zou van alles foto's willen maken! Lola en ik knipogen naar elkaar, een foto maken is telkens een goed excuus om even op adem te komen.

LS
© LS
LS
© LS

Het landschap beschrijven doet onrecht aan de pracht ervan, maar ik probeer het toch even. De bergen zijn niet magistraal, vriendelijk is een beter woord. Maar wel mooi. De wolken drijven er doorheen, wat adembenemend is. Na iedere bocht word je opnieuw verrast.

Er zijn hier minstens 50 tinten groen. Schapen kruisen onze wegen, koeien en paarden grazen op de hellingen. Het aantal pelgrims is opeens sterk toegenomen; na al die weken met nauwelijks 'collega's' - is het bijzonder om voor en achter je mensen te zien wandelen. Onder normalere omstandigheden zal het hier wellicht té druk zijn.

Er volgt een leuk treffen bij een food truck. De warme chocolademelk doet wonderen. Energie is nu broodnodig! We picknicken op de hoogste heuvel, het is ons moment om de dankbaarheid voor ons treffen uit te spreken. Het afscheid straks zal pijn doen!

Ik leer Lola en Benoit twee Nederlandse woorden: amai en lievekesweer. Ze zijn vandaag maximaal van toepassing. Lievekesweer hoef ik niet meer uit te leggen. Amai voor de prachtige omgeving, de unieke dag én de onvoorstelbare verbondenheid. Een geschenk dat de camino ons gaf.

LS
© LS

NB U mist de levenslessen? Ze zijn er nog, maar minder expliciet...

De aankomst in SJPDP is al bijzonder, dit is een echte pelgrimsplaats, alles staat er in het teken van de camino. Ik beland bij Madame Preuilh, een 88-jarige dame met een enorme levenslust. 'Blijven werken' is haar devies! Ik krijg er zelfs korting omdat ze me zo lief vindt. Lola en Benoit - we leerden elkaar een week geleden kennen in Saint Sever - verrassen me met hun aanbod om mij op de zware tocht naar Roncevalles te vergezellen. Hun doel was immers SJPDP, om van daaruit terug naar huis te reizen. "Dit doen we nog samen, we nemen in Roncevalles de bus terug."Om half 7 's ochtends start onze tocht, Madame Preuilh geeft me nog een pak chocolade mee, voor onderweg... We vertrekken onder een bewolkte hemel, maar de lokale meteo belooft stralend weer. Iedereen die de tocht SJPDP-Roncevalles maakt, start met een klein hartje! Er circuleren horrorverhalen. Er zijn gîtes onderweg om het traject op te splitsen... Het valt allemaal goed mee. Vooral dankzij de mentale steun van mijn compagnons. Benoit is bergop wat sterker, hij moedigt ons bovenaan een steile klim aan. Lola en ik blijven zij aan zij, wisselen (op minder steile gedeeltes) vertrouwelijkheden uit. Zoals bij veel vrouwen is het thema kinderen dichtbij. We hebben allebei drie kids van dezelfde leeftijden, én een zoon die Olivier heet. Het wonderlijke panorama dat we telkens cadeau krijgen, doet alle last vergeten. De zon verschijnt en we genieten! Je zou van alles foto's willen maken! Lola en ik knipogen naar elkaar, een foto maken is telkens een goed excuus om even op adem te komen. Het landschap beschrijven doet onrecht aan de pracht ervan, maar ik probeer het toch even. De bergen zijn niet magistraal, vriendelijk is een beter woord. Maar wel mooi. De wolken drijven er doorheen, wat adembenemend is. Na iedere bocht word je opnieuw verrast. Er zijn hier minstens 50 tinten groen. Schapen kruisen onze wegen, koeien en paarden grazen op de hellingen. Het aantal pelgrims is opeens sterk toegenomen; na al die weken met nauwelijks 'collega's' - is het bijzonder om voor en achter je mensen te zien wandelen. Onder normalere omstandigheden zal het hier wellicht té druk zijn. Er volgt een leuk treffen bij een food truck. De warme chocolademelk doet wonderen. Energie is nu broodnodig! We picknicken op de hoogste heuvel, het is ons moment om de dankbaarheid voor ons treffen uit te spreken. Het afscheid straks zal pijn doen! Ik leer Lola en Benoit twee Nederlandse woorden: amai en lievekesweer. Ze zijn vandaag maximaal van toepassing. Lievekesweer hoef ik niet meer uit te leggen. Amai voor de prachtige omgeving, de unieke dag én de onvoorstelbare verbondenheid. Een geschenk dat de camino ons gaf. NB U mist de levenslessen? Ze zijn er nog, maar minder expliciet...