Deze titel zou kunnen verwijzen naar het spelletje: wat hoort niet in het rijtje thuis. En toch is er een verband, horen deze vijf samen. Het is immers een van mijn boodschappenlijstjes.
Ik herhaal dit voor mezelf tijdens de tocht. Meestal hardop, Vlaams verstaat de toevallige voorbijganger toch niet. Kattenvoer? Tja, de zonen verzonnen 60 doe/denkopdrachten, voor iedere dag een nieuwe. Deze is erbij: koop eten voor een straatkat (de ? komt nog...).
Les dag 21: train je geheugen!
***
Woensdagmiddag, plaatselijke bar/winkel in het mini-gehuchtje Bourriot.
Aan de toog vijf mannen. Ik arriveer net voor sluitingstijd - de siësta tussen een en vier uur - maar mijn dagelijkse Perrier lukt nog, en ik mag op het terras mijn lunch gebruiken. Alles achter mij gaat op slot, het wordt hier doodstil. Maar ik zit comfortabel, het eten smaakt en dorst hoef ik niet te lijden. La douce France!
Het blijft bijzonder, zorgen voor mijn dagelijkse brood en bed. Niet mijn gewoonte, ik realiseer me des te meer hoe ik thuis verwend word. Boodschappen doen en koken doet Ignace. Weekends of reizen plannen... Ik heb altijd ideeën zat, Ignace zorgt voor reisschema's, vluchten, dat adresje met een tikkeltje meer... Nu doe ik alles zelf, maar eerlijk gezegd heb ik me een week een marsmannetje op aarde gevoeld.
Les dag 22: je bent nooit te oud om te leren.
***
Het lukt ondertussen, hoor! 's Morgens ontbijt op z'n Frans, hoe zuidelijker, hoe minder poespas. Wel is er altijd de mogelijkheid brood mee te nemen voor de lunch. Alleen in de onbemande refuges moet je voor alles zelf zorgen. Ik ontbijt soms in de keuken, soms op het terras, alleen of samen met andere pelgrims En af en toe in gezelschap van hond en/of poes. Mijn favoriet tot heden: Mexica! Een beer van een hond die voor talloze knuffels zorgt.
Onderweg brood met een hard gekookt ei - de schelp is zeer handig daarbij - of kaas, dat bewaart goed. Aangevuld met fruit, rozijnen en noten. En veel drinken, met de onvermijdelijke Perrier.
Drinken is heel belangrijk, men verzekert me dat je altijd ergens kan aanbellen voor vers water. Inderdaad, je hoeft vaak niet eens zelf iets te doen. In een klein stadje lunchte ik op het dorpsplein, men bracht me spontaan een fles koel water. Ik zoek veelal een bijzonder lunchplekje uit, en af en toe word ik verrast.
Maandag was zo'n topdag. Twee mensen op leeftijd - afin, toch 15 à 20 jaar ouder dan ik - wezen me bij een complex rond punt de weg naar de camino. Anderhalf uur later wil ik pauzeren langs de route en hoor ik een dame roepen: elle passe, elle passe... dezelfde mensen blijken naast de Camino te wonen (ik denk dat ze op uitkijk stonden). Ik word in hun keuken onthaald met koffie, gebak, fruit en veel verhaal.
Les dag 23: toeval bestaat niet.
***
's Avonds verschilt het nogal. Soms moet ik zelf voor eten zorgen en maak ik een pasta, vaak is eten inbegrepen. Heerlijke maaltijden meestal. De patron in Pineuilh blijkt een meesterkok! Super smakelijke ham als voorgerecht, ravioli gevuld met een mengsel van spinazie/groene kruiden in een zachte kaassaus geserveerd. Zijn uitgebreide verhalen - ik ben zoals vaak deze zomer de enige gast/pelgrim- neem ik er graag bij.
Anette maakt een overschotel met tonijn en courgette, ook overheerlijk. Bij Nicole en Michel eet ik naar mijn gevoel tien gangen, men haalt steeds bij. Elk gerecht is à la Nicole. En Chantal verrast me met een heerlijke salade: gemarineerde zalm, mango en avocado... Uit eten gaan zorgt ook voor verwennerijen.
Een enkele keer is de maaltijd niet mijn ding... meteen vervul ik een van de opdrachten van de zonen: eet iets wat je niet lust. Idyllisch plekje maar bonen, brrr.
Les dag 24: een gekregen paard...
Ik herhaal dit voor mezelf tijdens de tocht. Meestal hardop, Vlaams verstaat de toevallige voorbijganger toch niet. Kattenvoer? Tja, de zonen verzonnen 60 doe/denkopdrachten, voor iedere dag een nieuwe. Deze is erbij: koop eten voor een straatkat (de ? komt nog...). Les dag 21: train je geheugen!***Woensdagmiddag, plaatselijke bar/winkel in het mini-gehuchtje Bourriot. Aan de toog vijf mannen. Ik arriveer net voor sluitingstijd - de siësta tussen een en vier uur - maar mijn dagelijkse Perrier lukt nog, en ik mag op het terras mijn lunch gebruiken. Alles achter mij gaat op slot, het wordt hier doodstil. Maar ik zit comfortabel, het eten smaakt en dorst hoef ik niet te lijden. La douce France! Het blijft bijzonder, zorgen voor mijn dagelijkse brood en bed. Niet mijn gewoonte, ik realiseer me des te meer hoe ik thuis verwend word. Boodschappen doen en koken doet Ignace. Weekends of reizen plannen... Ik heb altijd ideeën zat, Ignace zorgt voor reisschema's, vluchten, dat adresje met een tikkeltje meer... Nu doe ik alles zelf, maar eerlijk gezegd heb ik me een week een marsmannetje op aarde gevoeld. Les dag 22: je bent nooit te oud om te leren. *** Het lukt ondertussen, hoor! 's Morgens ontbijt op z'n Frans, hoe zuidelijker, hoe minder poespas. Wel is er altijd de mogelijkheid brood mee te nemen voor de lunch. Alleen in de onbemande refuges moet je voor alles zelf zorgen. Ik ontbijt soms in de keuken, soms op het terras, alleen of samen met andere pelgrims En af en toe in gezelschap van hond en/of poes. Mijn favoriet tot heden: Mexica! Een beer van een hond die voor talloze knuffels zorgt. Onderweg brood met een hard gekookt ei - de schelp is zeer handig daarbij - of kaas, dat bewaart goed. Aangevuld met fruit, rozijnen en noten. En veel drinken, met de onvermijdelijke Perrier. Drinken is heel belangrijk, men verzekert me dat je altijd ergens kan aanbellen voor vers water. Inderdaad, je hoeft vaak niet eens zelf iets te doen. In een klein stadje lunchte ik op het dorpsplein, men bracht me spontaan een fles koel water. Ik zoek veelal een bijzonder lunchplekje uit, en af en toe word ik verrast. Maandag was zo'n topdag. Twee mensen op leeftijd - afin, toch 15 à 20 jaar ouder dan ik - wezen me bij een complex rond punt de weg naar de camino. Anderhalf uur later wil ik pauzeren langs de route en hoor ik een dame roepen: elle passe, elle passe... dezelfde mensen blijken naast de Camino te wonen (ik denk dat ze op uitkijk stonden). Ik word in hun keuken onthaald met koffie, gebak, fruit en veel verhaal. Les dag 23: toeval bestaat niet. *** 's Avonds verschilt het nogal. Soms moet ik zelf voor eten zorgen en maak ik een pasta, vaak is eten inbegrepen. Heerlijke maaltijden meestal. De patron in Pineuilh blijkt een meesterkok! Super smakelijke ham als voorgerecht, ravioli gevuld met een mengsel van spinazie/groene kruiden in een zachte kaassaus geserveerd. Zijn uitgebreide verhalen - ik ben zoals vaak deze zomer de enige gast/pelgrim- neem ik er graag bij. Anette maakt een overschotel met tonijn en courgette, ook overheerlijk. Bij Nicole en Michel eet ik naar mijn gevoel tien gangen, men haalt steeds bij. Elk gerecht is à la Nicole. En Chantal verrast me met een heerlijke salade: gemarineerde zalm, mango en avocado... Uit eten gaan zorgt ook voor verwennerijen. Een enkele keer is de maaltijd niet mijn ding... meteen vervul ik een van de opdrachten van de zonen: eet iets wat je niet lust. Idyllisch plekje maar bonen, brrr. Les dag 24: een gekregen paard...
