Een negentig-plusser uit Luik kreeg geen IC-bed en dagvaart de arts in kortgeding waarop eminente juristen zonder de feiten te kennen onmiddellijk de dans inspringen en zijn verdediging ter harte nemen ( De Standaard van 6 april). Daarbij beroepen zij zich op overmacht en de door de omstandigheden gedwongen triage alsof de 93-jarige Engelse queen geen alternatieven zou vinden en Boris Johnson zou verplichten zijn bed af te staan. Toen de Luikse negentiger geen bed kreeg waren slechts 53 % van de Belgische IC-bedden bezet, en stonden er op enkele kilometers van Luik duizenden Duitse bedden voor Nederlanders klaar. Van overmacht door corona was helemaal geen sprake en de door corona opgedraaide advocaten sloegen de bal volledig mis.

Arme arts die tevergeefs tegen zijn advocaat zal zeggen dat zijn beslissing niets met corona te maken had en dat die oude man beademen vloekte met de essentie van zijn vak

Het punt is dat de fameuze wet over de rechten van de patiënt, de patiënt continu op een verkeerd been zet en handige advocaten daar aardig gebruik van maken. Voor velen moet de arts uitvoeren wat de patiënt, die op zijn autonomie staat, verlangt: hij wenst euthanasie en moet die krijgen, zij wenst abortus en de arts heeft dit uit te voeren, hij wenst een IC-bed en hij zal dit bekomen en uitkijken als arts als je niet doet wat wordt geëist. Voor de rechtbank word je gesleurd en hopelijk heb je geen slaapapneu en ben je goed verzekerd of je betaalt je blauw aan advocaten .

De patiëntenrechtenwet was bij zijn verschijnen al verouderd en wordt op enkele bepalingen na best snel bij het oud vuil gezet gezien hij meer mensen op een dwaalspoor zet dan helpt. Artikel 5 stelt wel dat de patiënt met eerbiediging van zijn menselijke waardigheid en zijn zelfbeschikking en zonder enig onderscheid op welke grond ook, tegenover de beroepsbeoefenaar recht heeft op kwaliteitsvolle dienstverstrekking die beantwoordt aan zijn behoeften. Op pagina 60 van 'De Wetstrijd' (Garant, 2019) leest men in dat verband: "....dat kwaliteitsvolle dienstverlening dient te beantwoorden aan de behoeften van de patiënt. Sommigen vragen zich af wat dit betekent. Volgens Van Dale is de eerste betekenis van behoefte datgene waarnaar men verlangt, maar gelukkig is er ook een vierde betekenis waarbij het woord voornamelijk in het meervoud wordt gebruikt: 'datgene wat men nodig heeft'. Dit stemt overeen met de Franse tekst waarin men het heeft over 'ses besoins'. Dit wil zeggen dat de beroepsbeoefenaar vanuit zijn vakkennis bepaalt wat nodig is en niet de patiënt die eventjes gaat uitleggen waar hij behoefte aan heeft".

Gelukkig maar dat de arts veroordeeld werd die op uitdrukkelijk verzoek de rechterduim van een patiënt had afgezet waardoor die schatrijk geworden was daar twintig invaliditeitsverzekeringen hem dienden uit te betalen. Maar goed dat Jan zijn penis, die hij veel te dik vond waardoor zijn broek niet paste, niet geamputeerd werd daar een gedragstherapeut hem van die obsessie genas. Krankjorum is het staande houden dat een arts uit te voeren heeft wat wordt geëist.

Geen woord daarover vindt men in de patiëntenwet die honderdeneen voorwaarden opsomt die de arts dient na te leven als hij de toestemming voor een interventie wenst te krijgen. Geen woord wordt echter gerept over de voorwaarden waaronder de vragen en eisen van een patiënt dienen behandeld te worden. Werkwoorden als overleggen en samen met alle betrokkenen naar een oplossing en een overeenkomst zoeken behoorden niet tot het vocabulaire van de opstellers van de wet, die in eerste instantie de artsen wilden ringeloren alsof dialogeren het paternalisme niet afzweert en de relationele autonomie niet bevordert.

Wanneer de Luikse arts met de negentiger in gesprek gaat, moet hij niet praten over overmacht noch noodtoestand die trouwens niet aanwezig waren, maar moet hij met de man en zijn meest nabijen in gesprek gaan over de afschuwelijke ellende die hij ondervindt en de beperkte behandelmogelijkheden die er voor iemand op zijn leeftijd nog resteren. Duidelijk moet aan de man gezegd dat beademing op zijn leeftijd medisch niet meer verantwoord is en dat dit niets met de overbelasting door corona te maken heeft. Daar dit een standaardregel is die al jaren in het ziekenhuis bestaat, in de brochure uitvoerig wordt beschreven en al jaren met de nodige toelichtingen op de website van het ziekenhuis te vinden is.

Zinniger zou een wet zijn die advocaten verbiedt artsen op basis van de patiëntenwet te vervolgen en die wet moet men niet beperken tot de coronatijd

Als de man verbeten volhoudt dat hij alleen beademing wil en de arts van mening blijft dat zijn casus geen uitzondering op de regel kan zijn, scheiden hun wegen en zal de kortgedingrechter oordelen over het geschil. Hoogst waarschijnlijk zal de advocaat van de intensivist Covid-19 als belangrijkste factor inbrengen daar dit op de rechter vermoedelijk meer indruk zal maken dan de doorslaggevende overweging van het zinloos behandelen.

Arme arts die tevergeefs tegen zijn advocaat zal zeggen dat zijn beslissing niets met corona te maken had en dat die oude man beademen vloekte met de essentie van zijn vak. Daarop zal de advocaat repliceren dat zaken winnen zijn vak is en dat inspelen op de trend van de dag een gouden regel is en dat niet alleen advocaten maar ook rechters door coronafolie bezeten zijn.

Het sumum is dat een topadvocaat zelfs voorstelt een wet of volmachtbesluit uit te vaardigen om tijdens de crisis immuniteit te verlenen aan alle zorgverstrekkers die zich houden aan de wetenschappelijke richtlijnen alsof daar duidelijkheid over bestaat. Zinniger zou een wet zijn die advocaten verbiedt artsen op basis van de patiëntenwet te vervolgen en die wet moet men niet beperken tot de coronatijd.

Een negentig-plusser uit Luik kreeg geen IC-bed en dagvaart de arts in kortgeding waarop eminente juristen zonder de feiten te kennen onmiddellijk de dans inspringen en zijn verdediging ter harte nemen ( De Standaard van 6 april). Daarbij beroepen zij zich op overmacht en de door de omstandigheden gedwongen triage alsof de 93-jarige Engelse queen geen alternatieven zou vinden en Boris Johnson zou verplichten zijn bed af te staan. Toen de Luikse negentiger geen bed kreeg waren slechts 53 % van de Belgische IC-bedden bezet, en stonden er op enkele kilometers van Luik duizenden Duitse bedden voor Nederlanders klaar. Van overmacht door corona was helemaal geen sprake en de door corona opgedraaide advocaten sloegen de bal volledig mis. Het punt is dat de fameuze wet over de rechten van de patiënt, de patiënt continu op een verkeerd been zet en handige advocaten daar aardig gebruik van maken. Voor velen moet de arts uitvoeren wat de patiënt, die op zijn autonomie staat, verlangt: hij wenst euthanasie en moet die krijgen, zij wenst abortus en de arts heeft dit uit te voeren, hij wenst een IC-bed en hij zal dit bekomen en uitkijken als arts als je niet doet wat wordt geëist. Voor de rechtbank word je gesleurd en hopelijk heb je geen slaapapneu en ben je goed verzekerd of je betaalt je blauw aan advocaten . De patiëntenrechtenwet was bij zijn verschijnen al verouderd en wordt op enkele bepalingen na best snel bij het oud vuil gezet gezien hij meer mensen op een dwaalspoor zet dan helpt. Artikel 5 stelt wel dat de patiënt met eerbiediging van zijn menselijke waardigheid en zijn zelfbeschikking en zonder enig onderscheid op welke grond ook, tegenover de beroepsbeoefenaar recht heeft op kwaliteitsvolle dienstverstrekking die beantwoordt aan zijn behoeften. Op pagina 60 van 'De Wetstrijd' (Garant, 2019) leest men in dat verband: "....dat kwaliteitsvolle dienstverlening dient te beantwoorden aan de behoeften van de patiënt. Sommigen vragen zich af wat dit betekent. Volgens Van Dale is de eerste betekenis van behoefte datgene waarnaar men verlangt, maar gelukkig is er ook een vierde betekenis waarbij het woord voornamelijk in het meervoud wordt gebruikt: 'datgene wat men nodig heeft'. Dit stemt overeen met de Franse tekst waarin men het heeft over 'ses besoins'. Dit wil zeggen dat de beroepsbeoefenaar vanuit zijn vakkennis bepaalt wat nodig is en niet de patiënt die eventjes gaat uitleggen waar hij behoefte aan heeft". Gelukkig maar dat de arts veroordeeld werd die op uitdrukkelijk verzoek de rechterduim van een patiënt had afgezet waardoor die schatrijk geworden was daar twintig invaliditeitsverzekeringen hem dienden uit te betalen. Maar goed dat Jan zijn penis, die hij veel te dik vond waardoor zijn broek niet paste, niet geamputeerd werd daar een gedragstherapeut hem van die obsessie genas. Krankjorum is het staande houden dat een arts uit te voeren heeft wat wordt geëist. Geen woord daarover vindt men in de patiëntenwet die honderdeneen voorwaarden opsomt die de arts dient na te leven als hij de toestemming voor een interventie wenst te krijgen. Geen woord wordt echter gerept over de voorwaarden waaronder de vragen en eisen van een patiënt dienen behandeld te worden. Werkwoorden als overleggen en samen met alle betrokkenen naar een oplossing en een overeenkomst zoeken behoorden niet tot het vocabulaire van de opstellers van de wet, die in eerste instantie de artsen wilden ringeloren alsof dialogeren het paternalisme niet afzweert en de relationele autonomie niet bevordert. Wanneer de Luikse arts met de negentiger in gesprek gaat, moet hij niet praten over overmacht noch noodtoestand die trouwens niet aanwezig waren, maar moet hij met de man en zijn meest nabijen in gesprek gaan over de afschuwelijke ellende die hij ondervindt en de beperkte behandelmogelijkheden die er voor iemand op zijn leeftijd nog resteren. Duidelijk moet aan de man gezegd dat beademing op zijn leeftijd medisch niet meer verantwoord is en dat dit niets met de overbelasting door corona te maken heeft. Daar dit een standaardregel is die al jaren in het ziekenhuis bestaat, in de brochure uitvoerig wordt beschreven en al jaren met de nodige toelichtingen op de website van het ziekenhuis te vinden is.Als de man verbeten volhoudt dat hij alleen beademing wil en de arts van mening blijft dat zijn casus geen uitzondering op de regel kan zijn, scheiden hun wegen en zal de kortgedingrechter oordelen over het geschil. Hoogst waarschijnlijk zal de advocaat van de intensivist Covid-19 als belangrijkste factor inbrengen daar dit op de rechter vermoedelijk meer indruk zal maken dan de doorslaggevende overweging van het zinloos behandelen. Arme arts die tevergeefs tegen zijn advocaat zal zeggen dat zijn beslissing niets met corona te maken had en dat die oude man beademen vloekte met de essentie van zijn vak. Daarop zal de advocaat repliceren dat zaken winnen zijn vak is en dat inspelen op de trend van de dag een gouden regel is en dat niet alleen advocaten maar ook rechters door coronafolie bezeten zijn. Het sumum is dat een topadvocaat zelfs voorstelt een wet of volmachtbesluit uit te vaardigen om tijdens de crisis immuniteit te verlenen aan alle zorgverstrekkers die zich houden aan de wetenschappelijke richtlijnen alsof daar duidelijkheid over bestaat. Zinniger zou een wet zijn die advocaten verbiedt artsen op basis van de patiëntenwet te vervolgen en die wet moet men niet beperken tot de coronatijd.