'De oorlog spookt altijd in mijn hoofd'

Telkens beelden opduiken uit haar geboorteland in de media "ben ik meteen mee", haakt Marah in. "Ook via vrienden houd ik de vinger aan de pols. Maar die contacten maken me ook verdrietig, want ik kan niets doen. Dan spookt het aldoor in mijn hoofd: wanneer stopt die oorlog? Daarom ben ik ook al tien jaar boos. Politici bieden geen oplossing, handelaars profiteren van de situatie en maken basisgoederen duur, terwijl de gewone mensen lijden." Marah vertelt het schijnbaar onbewogen, maar het is zonneklaar dat het lot van Syrië haar wel degelijk blijft beroeren... ...en in belangrijke mate heeft bijgedragen tot de beslissing om geneeskunde te gaan studeren. "Ik heb als jong meisje slachtoffers van bommen en mortieraanvallen gezien, zoiets vergeet je niet. Dat heeft ertoe geleid dat ik heel bewust voor geneeskunde heb gekozen, om mensen te kunnen helpen. Mijn droom is chirurg worden." Sowieso staan in Syrië geneeskunde en het beroep van arts heel hoog op de sociale ladder. "Wij kennen geen ingangsexamen voor geneeskunde. Maar je moet in het laatste jaar van het middelbaar wel minstens 95% halen om te mogen beginnen aan die studies. Ik ben als eerste van mijn klas uitgekomen. Moest ik iets anders dan geneeskunde gekozen hebben, zou men heel raar hebben opgekeken." Maar intussen bleef de burgeroorlog in volle hevigheid woeden. En dat heeft heel veel Syriërs ertoe aangezet om hun land te verlaten. Ook Marahs papa waagde de stap, met als einddoel België. "Hij had van vrienden, die hier leefden, gehoord dat België een goed land was om een veilige toekomst op te bouwen. De situatie in Damascus achtte hij te onveilig om er als gezin te blijven. Hij is alleen vertrokken en heeft uiteindelijk België kunnen bereiken. Maar het heeft nog anderhalf jaar geduurd voor hij erkend is als vluchteling en de rest van het gezin mocht laten overkomen." Alleen: aangezien zijn oudste dochter intussen 19 jaar was, kwam Marah niet in aanmerking voor gezinshereniging! "Ik moest alleen achterblijven in Damascus. Mama en mijn broers zijn in december 2016 vertrokken. Ik moest toen studeren voor examens, maar kon me totaal niet concentreren. Ik herinner me heel levendig dat ik op kerstavond bericht kreeg dat mijn aanvraag voor een humanitair visum was goedgekeurd. Dat was een fantastisch gevoel, de beste dag van mijn leven. Maar het was ook heel dubbel: ik besefte dat ik binnenkort (in januari 2017) afscheid moest nemen van mijn vrienden daar..." "De hereniging van onze familie was heel emotioneel. Papa heeft pas toen we in België waren het verhaal van zijn overtocht, met alle moeilijkheden, aan ons verteld. Hij werkt nu als fietsenmaker in Schilde. Voor mij was dat eerste jaar in België wellicht het moeilijkste van mijn hele leven: ik moest mijn laatste jaar middelbaar overdoen, maar ook jullie taal leren. Ik vind Nederlands (dat ze intussen feilloos spreekt! EB) geen supermoeilijke taal, maar mijn taalleraars waren toch verbaasd dat ik zo snel Nederlands heb opgepikt." En dan was er uiteraard die geneeskundestudie. "Ik zat in Syrië in mijn tweede jaar, hier moest ik eerst het ingangsexamen overdoen. De eerste keer slaagde ik voor het wetenschappelijke luik, maar zakte nipt op de taalvaardigheidsproef. Ik ben echter een doorzetter: ik ben biomedische wetenschappen gaan doen in Leuven, als een plan B. Na dat jaar heb ik opnieuw, ditmaal met succes, het ingangsexamen geneeskunde afgelegd. Ik volg nu vakken van het eerste, tweede en derde jaar, en in september start ik mijn eerste verpleegstage." De mama vermeldt niet zonder trots dat "Marah heel hoge punten heeft gehaald in juni, tussen 14 en 19!" Of Marah in de toekomst opteert voor chirurgie weet ze nog niet. "Ik ben blij dat ik heb doorgezet. Welke specialisatie ik ook kies, de wil om mensen te kunnen helpen blijft een rol spelen. Maar het zal ook van mijn punten afhangen." Wat haar studietoekomst ook brengt, één droom wil ze graag realiseren: "Ik wil op Erasmus naar Barcelona, dan kan ik mijn favoriete ploeg in Camp Nou zien spelen". In afwachting daarvan voelt ze zich in Leuven best in haar sas. "Ik ben een sociaal iemand. Dat vrienden en medestudenten nu aan mij dingen vragen, geeft me het gevoel welkom te zijn. Onderschat dat niet: je belandt in een andere cultuur en omgeving, dan is het niet evident om bijvoorbeeld over gevoelens te praten. Dit gezegd zijnde, de mensen in Westmalle (waar het gezin al-Hannoun woont, EB) zijn altijd heel aardig en behulpzaam geweest. Ik ben België trouwens heel dankbaar voor de kansen die ik en ons gezin hier gekregen hebben. Maar als ik moet kiezen: geef mij maar Antwerpen of Leuven. Ik ben nu eenmaal een stadsmeisje."