Afgelopen week ontving ik het herinneringsmailtje van Emily, die de opinierubriek in Artsenkrant coördineert. De voorbije maanden greep ik soms naar mijn polsslag. Mindfulness tijdens stressvolle situaties leidt tot bradycardie. Maar dit was anders. Aberrant. Het koude zweet brak me uit. Zou dit een paniekaanval zijn? Zoek immers maar eens een onderwerp dat niet over covid-19 gaat.
Corona komt je oren uit. De ratio is uit de fles. Twittertrollen zitten niet in quarantaine en kwebbelen onverstoorbaar over mondneusmaskers voor je hersenen. Zelfs Jean-Marie De Decker weet niet meer beter dan zijn verborgen passie voor de geschiedenis van wc-papier te outen in zijn column. Het boeit niet meer.
De pandemie heeft nochtans considerale baten.
De digitalisatie in de zorg is eindelijk doorgebroken. Videoconsultaties zijn het nieuwe normaal. Vul dat aan met betrouwbare wearables. Over enkele jaren begrijpt niemand nog waarom een patiënt uren in de wachtzaal moest zitten om twee minuten aandacht te krijgen van een naar een scherm turende arts. Die liet vervolgens een papieren voorschrift uit de printer rollen. Raadplegingen met physical distancing zijn een aangename innovatie. Gedaan met dat samentroepen bij de inschrijvingen met een nummertje zoals bij de slager. Zoals al jáááren mogelijk is bij Carglass, boek je als patiënt nu een convenabel moment bij een arts die het veilig doet.
Tijdens de surge was het zalig dat nodeloze vergaderingen geannuleerd werden. Hopelijk volgt geen pandemie van doelloze Zoom-meetings oftewel existentiële bezigheidstherapie voor thuiswerkers met als bonus een wansmakelijk schilderij op de achtergrond.
De al eens anachronistisch afgeschilderde ziekenfondsen brachten prompt een leger van 1.200 medewerkers op de been om aan contact tracing te gaan doen. Een strategische reserve heet dat. De besparingen van de vorige regering zijn bij deze onverwijld uitgegomd.
Met een beetje basiskennis over pandemic preparedness weet je wat ons in een dichtbevolkte regio met coronabarbecues en een Ros Beiaard wacht
Dat principe zal ook overheersen in het gezondheidszorgsbudget 2021. De onderconsumptie volstaat om meer dan een miljard te verdelen. De begrotingsbesprekingen in het najaar zullen samenvallen met verkiezingen. Welke partij zal durven pleiten voor doelmatig gebruik van de ZIV-middelen of - zwijg stil - afbouw van de ziekenhuiscapaciteit? Die blasfemische visie van de vorige regering is politiek in diepe krochten opgeborgen.
Misschien nog het grootste voordeel is dat Volksgezondheid binnenkort met grote V geschreven wordt. De bestuurlijke rommelzooi waar we met de gedurige loodgieterij van opeenvolgende staatshervormingen in verzeilden, werkt niet meer. In een ver verleden mocht ik een nationaal pandemieplan met één wetenschappelijk comité meemaken. Nu is dat een veelkoppige draak met ontelbare commissies, overlegstructuren en - vanzelfsprekend - interfederale task forces. Wie dit fiasco ontkent, is lid van de flat earth society. Doorhakken, die gordiaanse knoop.
Elkeen hunkert naar business as usual. Het is nog niet goed doorgedrongen dat dat niet voor morgen is. Ook bij artsen merk je de negatie van het feit dat in alle ziekenhuizen vele maanden capaciteit voor covid-19 gereserveerd moet blijven. We zitten nu even rustig in het oog van de storm. Met een beetje basiskennis over pandemic preparedness weet je wat ons in een dichtbevolkte regio met coronabarbecues en een Ros Beiaard wacht. Kijk naar Singapore of Japan. De enige vraag is wanneer de feniks herrijst. Ik gok op 11 juli. Of toch 21 juli? Even over nadenkeeuh.
Corona komt je oren uit. De ratio is uit de fles. Twittertrollen zitten niet in quarantaine en kwebbelen onverstoorbaar over mondneusmaskers voor je hersenen. Zelfs Jean-Marie De Decker weet niet meer beter dan zijn verborgen passie voor de geschiedenis van wc-papier te outen in zijn column. Het boeit niet meer. De pandemie heeft nochtans considerale baten. De digitalisatie in de zorg is eindelijk doorgebroken. Videoconsultaties zijn het nieuwe normaal. Vul dat aan met betrouwbare wearables. Over enkele jaren begrijpt niemand nog waarom een patiënt uren in de wachtzaal moest zitten om twee minuten aandacht te krijgen van een naar een scherm turende arts. Die liet vervolgens een papieren voorschrift uit de printer rollen. Raadplegingen met physical distancing zijn een aangename innovatie. Gedaan met dat samentroepen bij de inschrijvingen met een nummertje zoals bij de slager. Zoals al jáááren mogelijk is bij Carglass, boek je als patiënt nu een convenabel moment bij een arts die het veilig doet. Tijdens de surge was het zalig dat nodeloze vergaderingen geannuleerd werden. Hopelijk volgt geen pandemie van doelloze Zoom-meetings oftewel existentiële bezigheidstherapie voor thuiswerkers met als bonus een wansmakelijk schilderij op de achtergrond. De al eens anachronistisch afgeschilderde ziekenfondsen brachten prompt een leger van 1.200 medewerkers op de been om aan contact tracing te gaan doen. Een strategische reserve heet dat. De besparingen van de vorige regering zijn bij deze onverwijld uitgegomd.Dat principe zal ook overheersen in het gezondheidszorgsbudget 2021. De onderconsumptie volstaat om meer dan een miljard te verdelen. De begrotingsbesprekingen in het najaar zullen samenvallen met verkiezingen. Welke partij zal durven pleiten voor doelmatig gebruik van de ZIV-middelen of - zwijg stil - afbouw van de ziekenhuiscapaciteit? Die blasfemische visie van de vorige regering is politiek in diepe krochten opgeborgen.Misschien nog het grootste voordeel is dat Volksgezondheid binnenkort met grote V geschreven wordt. De bestuurlijke rommelzooi waar we met de gedurige loodgieterij van opeenvolgende staatshervormingen in verzeilden, werkt niet meer. In een ver verleden mocht ik een nationaal pandemieplan met één wetenschappelijk comité meemaken. Nu is dat een veelkoppige draak met ontelbare commissies, overlegstructuren en - vanzelfsprekend - interfederale task forces. Wie dit fiasco ontkent, is lid van de flat earth society. Doorhakken, die gordiaanse knoop.Elkeen hunkert naar business as usual. Het is nog niet goed doorgedrongen dat dat niet voor morgen is. Ook bij artsen merk je de negatie van het feit dat in alle ziekenhuizen vele maanden capaciteit voor covid-19 gereserveerd moet blijven. We zitten nu even rustig in het oog van de storm. Met een beetje basiskennis over pandemic preparedness weet je wat ons in een dichtbevolkte regio met coronabarbecues en een Ros Beiaard wacht. Kijk naar Singapore of Japan. De enige vraag is wanneer de feniks herrijst. Ik gok op 11 juli. Of toch 21 juli? Even over nadenkeeuh.
