Laat ons / Van op afstand / De handen in elkaar slaan. / Kleine gelukskes / Veroveren en stelen.
Laat ons / Van op afstand / Gezellig dichtbij zijn. / Ongegeneerd / (Liefde is zo schaamteloos) / Warmte en genegenheid delen.
Het is winter. Het is koud, regenachtig en donker. Bovendien zitten we nu al bijna een jaar vast in de nieuwe covid-realiteit. Niet alleen moeten we onze familie en vrienden missen, menselijk contact is bijna taboe geworden. Er moet afstand gehouden worden, onze gezichten moeten verborgen blijven achter een masker en babbelen kan enkel nog vrijelijk in de openlucht. Oké, een mens sterft niet van wat koude en een goede regenvlaag maar toch, gezellig is anders.
We zijn ook onzeker want alles kan dagelijks veranderen. Zullen we ziek worden? Zullen we mensen verliezen? Zullen we elkaar nog ongestoord kunnen vastpakken? Zullen we onze job kunnen behouden? Zullen we nog zorgeloos op vakantie kunnen gaan?
We zijn met z'n allen onzeker en onzekerheid vreet aan een mens. Het maakt ons klein en breekbaar. Twee dingen die niemand spontaan op z'n lijstje van sterke eigenschappen zet. Voeg daarbij de opgelegde afstandelijkheid en ja, de winter wordt nog een stukje kouder en donkerder dan normaal.
Het is echter belangrijk om ook perspectief te houden in deze tijden. Dan heb ik het niet over het langverwachte vaccin en de toekomstmogelijkheden die dit terug met zich meebrengt, maar wel het perspectief van solidariteit en menselijkheid.
Contact kan immers op vele manieren. Ja, uiteraard kijk ik er ook naar uit om sommige mensen terug tegen mijn gilet te trekken (men is bij deze gewaarschuwd!), maar dat wil niet zeggen dat we nu niets voor elkaar kunnen betekenen. Afstand houdt niet noodzakelijk in dat we mensen niet graag kunnen zien of dat we elkaar niet aan het lachen kunnen brengen.
Deze week is het Week van de poëzie en als lucratieve gedichtenschrijver wil ik deze opportuniteit dan ook graag aangrijpen om te pleiten voor de kracht van woorden. Woorden vormen een rode draad doorheen ons leven. Als kind moeten we ze leren kennen, als volwassene leren gebruiken en als oudere leren terugvinden.
Durf graag te zien!
Ze helpen ons met elkaar te praten, moeilijke situaties te benoemen en vreugde te uiten. Ze zijn er om ons te troosten en toe te juichen. Woorden zijn gedachten en emoties. Ze kunnen ons maken en kraken. Ze kunnen leven en ja, ze kunnen ook verbinden. Laat dat laatste nu net noodzakelijk zijn in moeilijke tijden, verbondenheid. Van dichtbij, maar ook vanop afstand. Ik geloof dat mensen een verschil kunnen maken voor elkaar en dat dat perfect kan met een klein gebaar of vriendelijk woord.
Deze epidemie is voor iedereen anders. Voor sommigen een eye opener en een welgekomen pauze, voor anderen een bron van eenzaamheid en pijnlijke kwetsbaarheid. Ik pleit daarom voor zorgende communicatie. Mis je iemand oprecht? Stuur hem/haar een sms of een kaartje! Snak je naar het zien van een familielid? Ga naar zijn/haar huis en schrijf een boodschap op het raam! Laat simpelweg zien dat je om iemand geeft! Durf graag te zien!
Ja, we moeten afstand houden maar afstand biedt ook ruimte. Laat ons die ruimte vullen met vriendschap en warmte. Gebruik deze tijd om terug te praten met elkaar, te schrijven voor elkaar en te luisteren naar elkaar. Gebruik je woorden. Zorg voor elkaar. Laat ons van op afstand gewoon lekker dichtbij zijn.