Hij vindt dat het onderscheid tussen mensen met verhoogde tegemoetkoming en 'normaal' verzekerden niet meer beantwoordt aan de realiteit. In zijn ogen zijn er nog veel tussenschakeringen, die een meer gedifferentieerde aanpak noodzaken. De mate van terugbetaling zou verder kunnen verfijnd worden, althans in zijn visie.

Vooreerst dient opgemerkt dat we in België nog altijd in een van de meest herverdelende landen ter wereld leven. We hebben de progressieve inkomstenbelasting, als sokkel waarop ons systeem gebouwd is. Er is de maximumfactuur, wat ervoor moet zorgen dat wanneer de medische kosten een bepaalde drempel overschrijden, er in terugbetaling wordt voorzien. We hebben een kinderopvang, waarbij de eigen bijdrage afhankelijk is van het inkomen van de ouders, we hebben het systeem van sociale woningen, dat voorziet in behuizing voor mensen die minder kapitaalkrachtig zijn, enz.

Kortom, er bestaan reeds een hele reeks van systemen en maatregelen, die ervoor zorgen dat wie het financieel minder breed heeft, toch een min of meer menswaardig bestaan kan opbouwen.

En toch vindt Van Gorp dat alles niet genoeg. In zijn ogen dringt een verder doorgedreven herverdeling zich op. Het spagaat tussen normaal verzekerden en verhoogde tegemoetkoming is te groot. Er bestaat volgens hem een grote grijze zone, die net buiten de mazen van het net vist.

Nee, er moet niet een nog verder doorgedreven vorm van herverdeling komen

Dat alles doet me een beetje denken aan de discussie over de toegankelijkheid van de zorg in België. Er zijn mensen die beweren dat ons systeem nog niet toegankelijk genoeg is. Er zouden nog te veel mensen zorg uitstellen omwille van financiële redenen. Nu kan je veel zeggen hierover, maar niet dat de eerste lijn, en dan met name vooral de huisartsen, niet toegankelijk genoeg zouden zijn.

Waarom kijken we niet even bij onze collega's tandartsen, kinesitherapeuten of psychologen? Hoe is het daar gesteld met die fameuze laagdrempeligheid? Ofwel zijn er wachtlijsten, zoals bij de psychologen, ofwel is er deconventie, wat maakt dat bij de kinesitherapeuten de terugbetaling lager is, ofwel is de zorg simpelweg te duur, zoals bij tandartsen. Of een combinatie van de drie.

Het probleem situeert zich in mijn ogen veeler elders. Gebrek aan kennis over tot wie zich te wenden bij gezondheidsproblemen. Dat is een groter probleem. Sociaal minder bedeelden blijken merkelijk meer de spoed rechtstreeks te consulteren, dan eerst via de huisarts te passeren. De meeste ziekenhuizen vragen nog altijd geen remgeld, bij het zich wenden tot de spoed. Mensen weten dat zeer goed. En niks moeten betalen, en snel geholpen worden, althans in de perceptie, maakt dat ze de huisarts passeren. Hetzelfde met mensen afkomstig uit sommige, al dan niet EU-landen. Zij bekijken zorg op een andere manier. Wat voor Vlamingen niet direct spoedeisende hulp inhoudt, is dat voor velen van hen wel, wat maakt dat zij, voor in hun ogen dringende medische zorgverlening, zich rechtstreeks tot de spoed wenden.

Dus niet zozeer die toegankelijkheid, maar gebrek aan inzicht in wat echt dringend is en wat niet, zorgt ervoor dat patienten de juiste weg niet vinden. Gezondheidseducatie zou hier een meerwaarde kunnen betekenen. Meer informatie en inzicht verschaffen in wanneer het nodig is hulp in te roepen, en wanneer het nog even kan wachten, zou al veel zinloos werk besparen. Preventie heet dat. De stiefmoederlijke behandeling ervan staat een echte gezondheidsopvoeding in de weg.

Niet de toegankelijkheid, maar gebrek aan inzicht in wat echt dringend is en wat niet, zorgt ervoor dat patienten de juiste weg niet vinden

Is het verschil tussen verhoogde tegemoetkoming en een normale terugbetaling te groot? Als je bij een huisarts één euro of vier euro moet betalen, lijkt me dat wat overroepen. Idem op huisbezoek. Je kan bezwaarlijk beweren dat de remgelden daar de pan uitswingen. Wel integendeel.

En dan zwijgen we nog over het gegeven dat veel huisartsen het remgeld gewoon laten vallen, als de omstandigheden dat vereisen.

Nee, er moet niet een nog verder doorgedreven vorm van herverdeling komen. Mochten de bestaande kanalen meer bekend zijn bij de mensen die het nodig hebben, mocht er op dat vlak wat meer transparantie zijn, annex voorlichting, dan is er hoegenaamd geen nood aan nog complexere vormen van terugbetaling.

Hij vindt dat het onderscheid tussen mensen met verhoogde tegemoetkoming en 'normaal' verzekerden niet meer beantwoordt aan de realiteit. In zijn ogen zijn er nog veel tussenschakeringen, die een meer gedifferentieerde aanpak noodzaken. De mate van terugbetaling zou verder kunnen verfijnd worden, althans in zijn visie.Vooreerst dient opgemerkt dat we in België nog altijd in een van de meest herverdelende landen ter wereld leven. We hebben de progressieve inkomstenbelasting, als sokkel waarop ons systeem gebouwd is. Er is de maximumfactuur, wat ervoor moet zorgen dat wanneer de medische kosten een bepaalde drempel overschrijden, er in terugbetaling wordt voorzien. We hebben een kinderopvang, waarbij de eigen bijdrage afhankelijk is van het inkomen van de ouders, we hebben het systeem van sociale woningen, dat voorziet in behuizing voor mensen die minder kapitaalkrachtig zijn, enz.Kortom, er bestaan reeds een hele reeks van systemen en maatregelen, die ervoor zorgen dat wie het financieel minder breed heeft, toch een min of meer menswaardig bestaan kan opbouwen.En toch vindt Van Gorp dat alles niet genoeg. In zijn ogen dringt een verder doorgedreven herverdeling zich op. Het spagaat tussen normaal verzekerden en verhoogde tegemoetkoming is te groot. Er bestaat volgens hem een grote grijze zone, die net buiten de mazen van het net vist.Dat alles doet me een beetje denken aan de discussie over de toegankelijkheid van de zorg in België. Er zijn mensen die beweren dat ons systeem nog niet toegankelijk genoeg is. Er zouden nog te veel mensen zorg uitstellen omwille van financiële redenen. Nu kan je veel zeggen hierover, maar niet dat de eerste lijn, en dan met name vooral de huisartsen, niet toegankelijk genoeg zouden zijn.Waarom kijken we niet even bij onze collega's tandartsen, kinesitherapeuten of psychologen? Hoe is het daar gesteld met die fameuze laagdrempeligheid? Ofwel zijn er wachtlijsten, zoals bij de psychologen, ofwel is er deconventie, wat maakt dat bij de kinesitherapeuten de terugbetaling lager is, ofwel is de zorg simpelweg te duur, zoals bij tandartsen. Of een combinatie van de drie.Het probleem situeert zich in mijn ogen veeler elders. Gebrek aan kennis over tot wie zich te wenden bij gezondheidsproblemen. Dat is een groter probleem. Sociaal minder bedeelden blijken merkelijk meer de spoed rechtstreeks te consulteren, dan eerst via de huisarts te passeren. De meeste ziekenhuizen vragen nog altijd geen remgeld, bij het zich wenden tot de spoed. Mensen weten dat zeer goed. En niks moeten betalen, en snel geholpen worden, althans in de perceptie, maakt dat ze de huisarts passeren. Hetzelfde met mensen afkomstig uit sommige, al dan niet EU-landen. Zij bekijken zorg op een andere manier. Wat voor Vlamingen niet direct spoedeisende hulp inhoudt, is dat voor velen van hen wel, wat maakt dat zij, voor in hun ogen dringende medische zorgverlening, zich rechtstreeks tot de spoed wenden.Dus niet zozeer die toegankelijkheid, maar gebrek aan inzicht in wat echt dringend is en wat niet, zorgt ervoor dat patienten de juiste weg niet vinden. Gezondheidseducatie zou hier een meerwaarde kunnen betekenen. Meer informatie en inzicht verschaffen in wanneer het nodig is hulp in te roepen, en wanneer het nog even kan wachten, zou al veel zinloos werk besparen. Preventie heet dat. De stiefmoederlijke behandeling ervan staat een echte gezondheidsopvoeding in de weg.Is het verschil tussen verhoogde tegemoetkoming en een normale terugbetaling te groot? Als je bij een huisarts één euro of vier euro moet betalen, lijkt me dat wat overroepen. Idem op huisbezoek. Je kan bezwaarlijk beweren dat de remgelden daar de pan uitswingen. Wel integendeel.En dan zwijgen we nog over het gegeven dat veel huisartsen het remgeld gewoon laten vallen, als de omstandigheden dat vereisen.Nee, er moet niet een nog verder doorgedreven vorm van herverdeling komen. Mochten de bestaande kanalen meer bekend zijn bij de mensen die het nodig hebben, mocht er op dat vlak wat meer transparantie zijn, annex voorlichting, dan is er hoegenaamd geen nood aan nog complexere vormen van terugbetaling.