Tijdens mijn laatste jaar aan de universiteit kregen we op zaterdagochtend onder andere het vak 'Deontologie en Medisch Recht'. Zowel die zaterdagochtend als het vak zelf waren een buitenbeentje binnen onze theoretische vakken. Het gedeelte deontologie was eigenlijk een uitgebreide toelichting van het Rode Boekje. Allez, niet dat van Mao, maar dat van onze Orde van - toen nog - Geneesheren, nu Artsen.
De verschillende hoofdstukken besloegen zowat alle facetten van de relatie van de arts met zijn professionele omgeving, ten dienste van de patiënt, de gemeenschap, en ook ten dienste van elkaar. In artikel 137, (zie hoofdstuk collegialiteit), staat iets frappants: "De artsen zijn elkaar steeds morele bijstand verschuldigd."
Met daarna nog een aantal interpretatieregels die volgen. De geest van het artikel gaat uiteraard over kwaadsprekerij en laster ten aanzien van een collega, doch met wat goeie wil kan je dit ook lezen als een oproep om aan hetzelfde zeel te trekken. "Voor de goede zaak, en niet enkel voor de eigen goede zaak, maar die van het gemeen van de artsen". Een soort syndicalisme als het ware.
Laat van u horen. Blijf niet enkel in de cocon van uw eigen praktijk. Schrijf, tweet, praat erover met uw (kring)collega's en verenig u.
Toenemende administratieve overlast, niet-performante elektronische toepassingen of de massale gelijktijdige introductie ervan, gemorrel aan onze index, de onwil van de Waalse regering om een deftige instroombeperking te organiseren terwijl wij al 20 jaar met een toelatingsexamen zitten, de toenemende macht (en centen!) van de mutualiteiten... De stilzwijgende meerderheid slikt het, zonder een kik.
Onze beroepsgroep kent best wel wat verschillende syndicaten, elk met hun accenten en zelfs fundamentele meningsverschillen. En ook al zou wat meer eendracht best een goede zaak zijn, hun bestuursleden steken wel verdomd veel tijd in onze belangen. Ook in de uwe. U heeft net als ik een praktijk te runnen, naar kringvergaderingen te gaan, allerlei overlegplatformen bij te wonen. U heeft hopelijk ook een gelukkig gezinsleven en mogelijk zelfs nog een beetje tijd voor een hobby. Maar laat van u horen. Blijf niet enkel in de cocon van uw eigen praktijk. Schrijf, tweet, praat erover met uw (kring)collega's en verenig u.
De verschillende hoofdstukken besloegen zowat alle facetten van de relatie van de arts met zijn professionele omgeving, ten dienste van de patiënt, de gemeenschap, en ook ten dienste van elkaar. In artikel 137, (zie hoofdstuk collegialiteit), staat iets frappants: "De artsen zijn elkaar steeds morele bijstand verschuldigd." Met daarna nog een aantal interpretatieregels die volgen. De geest van het artikel gaat uiteraard over kwaadsprekerij en laster ten aanzien van een collega, doch met wat goeie wil kan je dit ook lezen als een oproep om aan hetzelfde zeel te trekken. "Voor de goede zaak, en niet enkel voor de eigen goede zaak, maar die van het gemeen van de artsen". Een soort syndicalisme als het ware. Toenemende administratieve overlast, niet-performante elektronische toepassingen of de massale gelijktijdige introductie ervan, gemorrel aan onze index, de onwil van de Waalse regering om een deftige instroombeperking te organiseren terwijl wij al 20 jaar met een toelatingsexamen zitten, de toenemende macht (en centen!) van de mutualiteiten... De stilzwijgende meerderheid slikt het, zonder een kik. Onze beroepsgroep kent best wel wat verschillende syndicaten, elk met hun accenten en zelfs fundamentele meningsverschillen. En ook al zou wat meer eendracht best een goede zaak zijn, hun bestuursleden steken wel verdomd veel tijd in onze belangen. Ook in de uwe. U heeft net als ik een praktijk te runnen, naar kringvergaderingen te gaan, allerlei overlegplatformen bij te wonen. U heeft hopelijk ook een gelukkig gezinsleven en mogelijk zelfs nog een beetje tijd voor een hobby. Maar laat van u horen. Blijf niet enkel in de cocon van uw eigen praktijk. Schrijf, tweet, praat erover met uw (kring)collega's en verenig u.
