Niemand kan het nog ontkennen: een ongeziene crisis in de geneeskunde dreigt. Het is nu dagelijkse kost in de media: onze (top)geneeskunde is onbetaalbaar geworden. En zoals steeds in tijden van crisis volgen er vingerwijzingen. De farma-industrie is te duur, specialisten vragen teveel geld, er wordt te weinig onderhandeld, evidence based medecine (EBM)-keuzebeleid scoort onvoldoende, er is overconsumptie van prestatiegeneeskunde,...
Het komt erop neer dat onze vrije geneeskunde als basisrecht onbetaalbaar dreigt te worden. Wanneer we elk snufje, elke nieuwigheid aan iedereen willen aanbieden en dan liefst aan een prijs ruim onder de marktwaarde, vrees ik het ergste. Dan lijken slechts twee keuzes te resteren: of we kiezen voor een beperkte keuze in EBM ouwe getrouwe therapieën voor iedereen, ofwel dreigt een geneeskunde met twee snelheden - een basis en elite vorm (spaar ons!).
Het beleid streeft vandaag daarom terecht naar grote hervormingen en bezuinigingen. Maar zoals we weten, zijn grote hervormingen in een land als het onze een uitdaging in structuur, wat betekent dat we er mogelijk niet uit geraken, al zeker niet tijdig. Hervormingen duren lang en bezuinigingen zijn - helaas - eindig.
De kost van preventie en de evidentie van het nut moeten steeds geëvalueerd worden...
Daarom denk ik dat we de aandacht niet mogen verliezen voor andere opportune paden: deze van preventie, innovatie en zelfs (de samenwerking met) private geneeskunde. Deze bewegingen vormen mijns inziens een niet te verwaarlozen deel van een oplossing voor behoud van zowel kwantiteit als kwaliteit in onze geneeskunde. Elk pad heeft zijn opportuniteiten, maar ook minstens even grote valkuilen.
... om overwogen beslissingen te nemen en over-diagnosis en -treatment te vermijden
De preventieve geneeskunde kan met zinvolle maatregelen, sensibiliseringsacties, educatieve initiatieven en screeningsonderzoek aandoeningen voorkomen of tijdig opsporen. Naast evidenties als screening naar darm- en borstkanker, rookpreventie en het opsporen van hypertensie, kan je in haast alle geneeskundetakken nuttige initiatieven nemen. Zelfs in mijn specialisatie handchirurgie: regelgeving over vuurwerk, sensibiliseringsacties in snoeiperiodes, verbetering van arbeidsomgeving en beveiliging van toestellen, educatie over aandoeningen als Dupuytren tegen therapeutische overconsumptie en complicaties. Dé grote valkuil in preventieve bewegingen, is de industriële druk die ook daar dreigt. De kost van preventie en de evidentie van het nut moeten steeds geëvalueerd worden om overwogen beslissingen te nemen en over-diagnosis en -treatment te vermijden.
Daarnaast is er zeker overconsumptie, dat kan niemand ontkennen. Zowel prestatiegeneeskunde als sociale druk door en op patiënten spelen hier een rol. De beweging die we vandaag zien, is deze van EBM als basis in beslissingsbomen voor terugbetaling. Maar daarvoor is investering in onderzoek nodig. Nuttig onderzoek. Geen kibbelend vergelijk tussen takken (zoals kinesitherapie versus chirurgie voor álle meniscusscheuren), maar een zeker triage-onderzoek: wat, wanneer, bij wie, waarin de patiënt en arts samen tot de beste beslissingen kunnen komen. Wanneer èrgens plaats zou kunnen zijn voor een twee-snelhedengeneeskunde (die vandaag al bestaat), is het misschien hier. Private geneeskunde, maakt het gemeenschappelijk beschikbaar zijn van innovatieve middelen immers meer bereikbaar. Ik kijk naar een illustratief voorbeeld van robotchirurgie en de investering die daar toch wel privaat gebeurt maar iedereen ten goede (kan) kom(t)(en). Innovatie is immers ook een opportuniteit. De recent gemediatiseerde megakost van gentherapie, illustreert tot wat moderne geneeskunde in staat zal zijn. Nieuwere technieken laten ons ziekten sneller opsporen, genezen en kunnen onze gezondheidszorg, mits investering, ook uitwegen bieden naar meer efficiënte behandelopties. In onze orthopedische branche streven we zo kortere hospitalisaties, lagere ziekenhuiskosten, minder werkverlet, betere levenskwaliteit en minder complicaties na.
Ik kijk ernaar uit: een toekomst met behouden topgeneeskunde die voor iedereen ter beschikking blijft. Maar dan moeten we allerminst onderling vingerwijzen, eerder samen naar oplossingen zoeken en durven investeren.
Het komt erop neer dat onze vrije geneeskunde als basisrecht onbetaalbaar dreigt te worden. Wanneer we elk snufje, elke nieuwigheid aan iedereen willen aanbieden en dan liefst aan een prijs ruim onder de marktwaarde, vrees ik het ergste. Dan lijken slechts twee keuzes te resteren: of we kiezen voor een beperkte keuze in EBM ouwe getrouwe therapieën voor iedereen, ofwel dreigt een geneeskunde met twee snelheden - een basis en elite vorm (spaar ons!).Het beleid streeft vandaag daarom terecht naar grote hervormingen en bezuinigingen. Maar zoals we weten, zijn grote hervormingen in een land als het onze een uitdaging in structuur, wat betekent dat we er mogelijk niet uit geraken, al zeker niet tijdig. Hervormingen duren lang en bezuinigingen zijn - helaas - eindig.Daarom denk ik dat we de aandacht niet mogen verliezen voor andere opportune paden: deze van preventie, innovatie en zelfs (de samenwerking met) private geneeskunde. Deze bewegingen vormen mijns inziens een niet te verwaarlozen deel van een oplossing voor behoud van zowel kwantiteit als kwaliteit in onze geneeskunde. Elk pad heeft zijn opportuniteiten, maar ook minstens even grote valkuilen.De preventieve geneeskunde kan met zinvolle maatregelen, sensibiliseringsacties, educatieve initiatieven en screeningsonderzoek aandoeningen voorkomen of tijdig opsporen. Naast evidenties als screening naar darm- en borstkanker, rookpreventie en het opsporen van hypertensie, kan je in haast alle geneeskundetakken nuttige initiatieven nemen. Zelfs in mijn specialisatie handchirurgie: regelgeving over vuurwerk, sensibiliseringsacties in snoeiperiodes, verbetering van arbeidsomgeving en beveiliging van toestellen, educatie over aandoeningen als Dupuytren tegen therapeutische overconsumptie en complicaties. Dé grote valkuil in preventieve bewegingen, is de industriële druk die ook daar dreigt. De kost van preventie en de evidentie van het nut moeten steeds geëvalueerd worden om overwogen beslissingen te nemen en over-diagnosis en -treatment te vermijden.Daarnaast is er zeker overconsumptie, dat kan niemand ontkennen. Zowel prestatiegeneeskunde als sociale druk door en op patiënten spelen hier een rol. De beweging die we vandaag zien, is deze van EBM als basis in beslissingsbomen voor terugbetaling. Maar daarvoor is investering in onderzoek nodig. Nuttig onderzoek. Geen kibbelend vergelijk tussen takken (zoals kinesitherapie versus chirurgie voor álle meniscusscheuren), maar een zeker triage-onderzoek: wat, wanneer, bij wie, waarin de patiënt en arts samen tot de beste beslissingen kunnen komen. Wanneer èrgens plaats zou kunnen zijn voor een twee-snelhedengeneeskunde (die vandaag al bestaat), is het misschien hier. Private geneeskunde, maakt het gemeenschappelijk beschikbaar zijn van innovatieve middelen immers meer bereikbaar. Ik kijk naar een illustratief voorbeeld van robotchirurgie en de investering die daar toch wel privaat gebeurt maar iedereen ten goede (kan) kom(t)(en). Innovatie is immers ook een opportuniteit. De recent gemediatiseerde megakost van gentherapie, illustreert tot wat moderne geneeskunde in staat zal zijn. Nieuwere technieken laten ons ziekten sneller opsporen, genezen en kunnen onze gezondheidszorg, mits investering, ook uitwegen bieden naar meer efficiënte behandelopties. In onze orthopedische branche streven we zo kortere hospitalisaties, lagere ziekenhuiskosten, minder werkverlet, betere levenskwaliteit en minder complicaties na.Ik kijk ernaar uit: een toekomst met behouden topgeneeskunde die voor iedereen ter beschikking blijft. Maar dan moeten we allerminst onderling vingerwijzen, eerder samen naar oplossingen zoeken en durven investeren.
