Maandag keurde de Algemene Raad het Riziv-budget voor 2024 goed. Dat dikt met 2,6 miljard aan. Het lijkt veel, het is weinig. Uiteraard compenseert de index enkel de gestegen (personeels)kosten. De groeinorm van 2,5% schroefde de overheid eerder al terug naar 2%. Besparingen en onderbenutte deelbudgetten zorgen voor een verdere uitholling.
België is trots op zijn overlegmodel. Zegt men toch altijd. Alleen klagen de artsensyndicaten steen en been dat er met hun voorstellen geen rekening wordt gehouden. Exit overlegmodel.
In alle discours staat de patiënt centraal. En de huisarts zit aan het stuur, zegt de minister. Van de wieg tot het graf. En dus moet hij financieel goed toegankelijk zijn. Dat is een strijd over luttele euro's. Maar wat is de zin daarvan als belendende percelen (financieel) ontoegankelijk zijn? Hoe kan de huisarts zijn rol als coach/begeleider/wegwijzer waarmaken? Daarbij hoort immers een correcte doorverwijzing. Voor heel wat specialismen zijn er lange wachtlijsten.
Het meest frappante in dit verhaal is het afkalvende aandeel van de medische zorg in het budget voor gezondheidszorg.
Uiteraard is preventie belangrijk. Mensen langer gezond houden is prijzenswaardig. Maar zelfs het meest gesofisticeerde model kan niet voorkomen dat burgers op een dag patiënten worden. Bovendien neemt het aantal chronische zieken door de vergrijzing alleen maar toe. Zelfzorg en het aanleren van eenvoudige technieken kan enig soelaas brengen; het gros van de zorgverlening blijft toch van medische professionals komen. En dat terwijl het aandeel uitgaven voor geneeskunde binnen de ziekteverzekering op een decennium tijd met 5% afbrokkelt. Hoe valt dat te rijmen? Meer (chronische) zieken betekent juist meer medische problemen waarvoor uiteraard meer geld nodig is.
België is trots op zijn overlegmodel. Zegt men toch altijd. Alleen klagen de artsensyndicaten steen en been dat er met hun voorstellen geen rekening wordt gehouden. Exit overlegmodel.In alle discours staat de patiënt centraal. En de huisarts zit aan het stuur, zegt de minister. Van de wieg tot het graf. En dus moet hij financieel goed toegankelijk zijn. Dat is een strijd over luttele euro's. Maar wat is de zin daarvan als belendende percelen (financieel) ontoegankelijk zijn? Hoe kan de huisarts zijn rol als coach/begeleider/wegwijzer waarmaken? Daarbij hoort immers een correcte doorverwijzing. Voor heel wat specialismen zijn er lange wachtlijsten. Uiteraard is preventie belangrijk. Mensen langer gezond houden is prijzenswaardig. Maar zelfs het meest gesofisticeerde model kan niet voorkomen dat burgers op een dag patiënten worden. Bovendien neemt het aantal chronische zieken door de vergrijzing alleen maar toe. Zelfzorg en het aanleren van eenvoudige technieken kan enig soelaas brengen; het gros van de zorgverlening blijft toch van medische professionals komen. En dat terwijl het aandeel uitgaven voor geneeskunde binnen de ziekteverzekering op een decennium tijd met 5% afbrokkelt. Hoe valt dat te rijmen? Meer (chronische) zieken betekent juist meer medische problemen waarvoor uiteraard meer geld nodig is.
