...
Dat er teveel psychotrope medicijnen worden voorgeschreven, daar zijn we het nu stillaan wel allemaal over eens, zeker als we vergelijken met andere landen binnen de Europese Unie. Dat we in onze prestatie maatschappij, waarbij in toenemende mate de eigen verantwoordelijkheid voor het welslagen in het leven centraal staat, meer en meer psychische problemen opduiken, is ook reeds genoegzaam bekend. Toch moeten we de resultaten van dit onderzoek wat nuanceren, en inbedden in de context waarbinnen huisartsen in Belgie de dag van vandaag opereren. Want er zijn toch wel een aantal factoren te noemen die van belang zijn om het voorschrijfgedrag van huisartsen, en artsen in het algemeen te beoordelen. Vooreerst hebben we in Belgie het systeem van de vrije geneeskunde, waarbij de patient wordt getransformeerd tot een consument van gezondheidszorgen, en kan gaan en staan waar hij/zij dat wil. Krijg ik de pillen niet bij de ene dokter, dan ga ik wel bij een andere collega om de hoek. Vervolgens hebben we het tijdsbestek van de consultaties waarbinnen huisartsen en specialisten werken. Een controle bloeddruk of diabetes is een gans andere vorm van raadpleging dan een psychologische consultatie. Het tijdskader waarbinnen alles dient te gebeuren creëert niet de meest ideale omstandigheden om de patient met psychische nood tegemoed te komen. Dan is er ook nog de verloning van zulke raadplegingen. Een consult bloeddruk kan bij manier van spreken op 10 min. afgehandeld worden, maar een consult bij een depressieve patient neemt al gauw een half uur en meer in beslag. Toch is de verloning hetzelfde. Belangrijk is ook de lamentabele organisatie en terugbetaling van ambulante psychologische hulpverlening. Tot op vandaag is er weinig of geen terugbetaling voorzien, wat voor veel patienten een rem betekent. De richtlijnen mogen dan wel zeggen dat je beter een psycholoog raadpleegt in plaats van medicamenteus behandeld te worden voor milde en matige depressies, de realiteit is dat de randvoorwaarden om deze richtlijnen optimaal te gebruiken actueel nog steeds ontbreken. Toch ook nog even dit : veel huisartsen hebben reeds heel wat jaren op de teller, en kennen hun patienten vaak zeer goed. Het is daarom ook niet altijd nodig een gevalideerde lijst te gebruiken om tot een diagnose te komen. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat zo'n lijst geen toegevoegde waarde kan hebben. Ook is de grens tussen enerzijds een milde tot matige depressie en anderzijds een majeure depressie niet altijd zo duidelijk te trekken, wat maakt dat de keuze voor deze of gene behandeling niet altijd zo eenvoudig is, maar eerder maatwerk.