Ik hou ervan mij te verdiepen in het land dat ik plan te bezoeken, wat bij te lezen over de recente geschiedenis, de politieke toestand, de organisatie van de gezondheidszorg,...

De voorbije jaren deden we een rondreis in Roemenië. Heerlijk om met mijn kinderen te kunnen dwalen door de straten van het prachtige Timisoara waar destijds de opstand begon, hen de plaats te tonen waar Ceau?escu per helikopter wegvluchtte uit een broeierig Boekarest en hen te wijzen op de gevaren van bepaalde politieke ideologieën. Maar ook uit te leggen hoe het kon dat, na de val van het regime en de bestorming van het privépaleis van Ceau?escu, niet de dure bontjassen en juwelen werden gestolen, maar wel alle drank en voeding. De bevolking was hongerig, letterlijk, en kende de waarde van die luxegoederen niet.

Dit jaar trekken we rond in Bulgarije. Een land met een iets minder turbulente recente geschiedenis, zeer authentiek en weinig toeristisch (als we die kuststrook even buiten beschouwing laten).

Hoe we zeker konden zijn dat de professor zelf de operatie zou uitvoeren? Cash!

Er is in het land, zo lees ik, een bijzonder grote nood aan een hervorming van de gezondheidszorg. De hervorming situeert zich weliswaar op een ander niveau dan de hervorming van de gezondheidszorg waar wij mee geconfronteerd worden. In 2017 overleden een 7000-tal Bulgaren aan de tekortkomingen van hun gezondheidszorgsysteem. Patiënten worden geweigerd in de ziekenhuizen, ambulances komen niet of te laat,... de ziekenhuizen zouden bovendien in een erbarmelijke toestand verkeren zonder de aanwezigheid van apparatuur die je nochtans zou mogen verwachten anno 2020 in een land binnen Europa.

De lonen liggen er laag, ook in de gezondheidszorg, waardoor al jaren een systeem van steekpenningen in gebruik is, zelfs voor de meest routineuze behandelingen. Niet de douaniers of politieagenten, maar artsen voeren er de nationale corruptielijst aan. Althans de artsen die er blijven, vele artsen en verpleegkundigen zoeken een job in het buitenland.

Patiënten die het kunnen, betalen wat bij en worden behandeld; zij die het niet kunnen stellen een behandeling uit en sparen. In het beste geval.

Steekpenningen in de vorm van een omslagje onder tafel. Zou het in onze ziekenhuizen nog gebeuren? Ik durf er geen uitspraak over doen. Het deed me wel even teruggaan in de tijd, want wat ik wel weet is dat het ooit gebeurde.

Toen iemand uit mijn directe omgeving begin de jaren '90 plots onwel werd en met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Na stabilisatie bleek er een delicate hersenoperatie nodig te zijn. De vraag werd gesteld of de operatie zou worden uitgevoerd door de professor zelf dan wel door een assistent/staflid. Hoe we zeker konden zijn dat de professor zelf de operatie zou uitvoeren? Cash.

Ik was een tiener, niet thuis in de sector, maar blij met de keuze die toen is gemaakt. Bijna dertig jaar later is die persoon nog steeds 'en plein forme'. Met dank aan de prof of aan de steekpenning, misschien aan beide.

Als ik vandaag zelf voor de keuze zou staan, als de vrouw van wie ik hou me dreigt te ontglippen en er is op een of andere manier kans om het slaagpercentage van een noodzakelijke ingreep te doen stijgen, zou ik dan hetzelfde doen? Wellicht wel!

Zou ik hetzelfde doen in een systeem waarin 'onze' neurochirurgen over een loon beschikken dat niet moet worden aangevuld met steekpenningen om comfortabel te leven? Wellicht wel!

Is het correct? Nee, het hoort eigenlijk niet!

Ik hou ervan mij te verdiepen in het land dat ik plan te bezoeken, wat bij te lezen over de recente geschiedenis, de politieke toestand, de organisatie van de gezondheidszorg,... De voorbije jaren deden we een rondreis in Roemenië. Heerlijk om met mijn kinderen te kunnen dwalen door de straten van het prachtige Timisoara waar destijds de opstand begon, hen de plaats te tonen waar Ceau?escu per helikopter wegvluchtte uit een broeierig Boekarest en hen te wijzen op de gevaren van bepaalde politieke ideologieën. Maar ook uit te leggen hoe het kon dat, na de val van het regime en de bestorming van het privépaleis van Ceau?escu, niet de dure bontjassen en juwelen werden gestolen, maar wel alle drank en voeding. De bevolking was hongerig, letterlijk, en kende de waarde van die luxegoederen niet.Dit jaar trekken we rond in Bulgarije. Een land met een iets minder turbulente recente geschiedenis, zeer authentiek en weinig toeristisch (als we die kuststrook even buiten beschouwing laten).Er is in het land, zo lees ik, een bijzonder grote nood aan een hervorming van de gezondheidszorg. De hervorming situeert zich weliswaar op een ander niveau dan de hervorming van de gezondheidszorg waar wij mee geconfronteerd worden. In 2017 overleden een 7000-tal Bulgaren aan de tekortkomingen van hun gezondheidszorgsysteem. Patiënten worden geweigerd in de ziekenhuizen, ambulances komen niet of te laat,... de ziekenhuizen zouden bovendien in een erbarmelijke toestand verkeren zonder de aanwezigheid van apparatuur die je nochtans zou mogen verwachten anno 2020 in een land binnen Europa.De lonen liggen er laag, ook in de gezondheidszorg, waardoor al jaren een systeem van steekpenningen in gebruik is, zelfs voor de meest routineuze behandelingen. Niet de douaniers of politieagenten, maar artsen voeren er de nationale corruptielijst aan. Althans de artsen die er blijven, vele artsen en verpleegkundigen zoeken een job in het buitenland. Patiënten die het kunnen, betalen wat bij en worden behandeld; zij die het niet kunnen stellen een behandeling uit en sparen. In het beste geval.Steekpenningen in de vorm van een omslagje onder tafel. Zou het in onze ziekenhuizen nog gebeuren? Ik durf er geen uitspraak over doen. Het deed me wel even teruggaan in de tijd, want wat ik wel weet is dat het ooit gebeurde. Toen iemand uit mijn directe omgeving begin de jaren '90 plots onwel werd en met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Na stabilisatie bleek er een delicate hersenoperatie nodig te zijn. De vraag werd gesteld of de operatie zou worden uitgevoerd door de professor zelf dan wel door een assistent/staflid. Hoe we zeker konden zijn dat de professor zelf de operatie zou uitvoeren? Cash.Ik was een tiener, niet thuis in de sector, maar blij met de keuze die toen is gemaakt. Bijna dertig jaar later is die persoon nog steeds 'en plein forme'. Met dank aan de prof of aan de steekpenning, misschien aan beide.Als ik vandaag zelf voor de keuze zou staan, als de vrouw van wie ik hou me dreigt te ontglippen en er is op een of andere manier kans om het slaagpercentage van een noodzakelijke ingreep te doen stijgen, zou ik dan hetzelfde doen? Wellicht wel!Zou ik hetzelfde doen in een systeem waarin 'onze' neurochirurgen over een loon beschikken dat niet moet worden aangevuld met steekpenningen om comfortabel te leven? Wellicht wel!Is het correct? Nee, het hoort eigenlijk niet!