De rust van de patiënt is geen goede reden, met uitzondering misschien van de kraamafdeling, waar heel wat volk langskomt om de pasgeboren baby te bewonderen, en niet zozeer om de (vermoeide) moeder een bezoekje te brengen.

Goede redenen?

Dat patiënten rust nodig hebben, is meestal een fabeltje. Uiteraard moet vermoeidheid vermeden worden, maar overdreven rust leidt enkel tot verzwakking en een langer herstel. Patiënten moeten net intellectueel en fysiek gestimuleerd worden en liefst niet langdurig aan hun bed gekluisterd blijven.

De zorgverlening vergemakkelijken is evenmin een goede reden. Bezoekers hebben rechten, maar ook plichten. Ze moeten de kamer verlaten als het verzorgend personeel dat vraagt, en mogen zich niet moeien met de verzorging.

Vaak moeten de ziekenhuizen bezoekers nu aanporren om langer te blijven. De patiënten hebben daar baat bij.

Ze mogen ook het werk van de verpleegkundigen niet storen door te veel vragen te stellen of lange discussies aan te gaan. En even binnen gluren in de kamer van de buurman is uiteraard uit den boze...

Het comfort van het zorgpersoneel is ook al geen goede reden. Familieleden kunnen helpen om de patiënten in het oog te houden en bij hun verzorging. Als bezoekers aanwezig zijn op verschillende momenten doorheen de dag begrijpen ze ook beter het werk van het zorgpersoneel, wat het risico op conflicten vermindert.

Toen de bezoekuren nog beperkt waren, namen de verpleegkundigen op die momenten vaak een rustpauze, om even bij te praten met de collega's. Wat de indruk kon wekken dat er niet hard gewerkt werd.

Door op verschillende tijdstippen langs te komen en langer te blijven, leren de familieleden het leven in het ziekenhuis beter kennen, en snappen ze dat verpleegkundigen ook nood hebben aan rust en ontspanning. Het ziekenhuis is geen aparte wereld meer, waar men bijna bang is om te storen.

Faciliteiten

Duidelijk is wel dat de globale beperking van de bezoektijd het majeure probleem was van de bezoekuren. Mensen konden zich niet altijd vrijmaken tijdens de bezoekuren, durfden zich niet te informeren, of vergisten zich en maakten dan maar rechtsomkeer om eventueel later terug te komen.

Bezoek is nochtans gunstig voor opgenomen patiënten. Afleiding is zeker welkom voor patiënten die bij bewustzijn zijn. Contact met de buitenwereld, rechtstreeks nieuws is stimulerend en bevordert het herstel. Het gevoel van belangstelling en steun is van groot nut.

Familie en vrienden werden altijd al goed ontvangen (laat ons hopen), maar het kan beter. We hebben nu al een café, restaurant, bank en winkels in het ziekenhuis. Vaak kunnen we nog beter doen.

De familie moet even de kamer uit terwijl de patiënt verzorgd wordt? De patiënt moet een onderzoek ondergaan op een andere afdeling? Of de familie wil gewoon even 'uitblazen'? In plaats van enkele zitjes op het einde van de gang hebben heel wat ziekenhuizen comfortabele zithoeken ingericht voor de bezoekers, die er mogen blijven zolang ze willen. Er is ruimte om even te gaan liggen, televisie te kijken, of een maaltijd op te warmen in de microgolfoven.

Actieve rol

Familie en vrienden vormen de naaste omgeving van de patiënt. Ze kunnen een actieve rol spelen, door een anomalie of een klinische achteruitgang te signaleren. In Amerikaanse ziekenhuizen duiken brochures op die aangeven hoe naasten een plotseling optredende desoriëntatie kunnen melden, of een lichte respiratoire degradatie.

Soms kunnen ze concreet meehelpen, door de patiënt te eten te geven of mee te wassen. Vergeet niet dat zulke gebruiken nog steeds bestaan in heel wat landen waar de middelen beperkter zijn. De naasten wijken daar niet van het bed van hun ziek familielid. In onze westerse maatschappij is de opvang van de patiënt volledig doorgeschoven naar professioneel zorgpersoneel, wat soms tot infantilisering van de zieke leidt...

De Wall Street Journal van 1 augustus 2016 meldde dat in heel wat Amerikaanse ziekenhuizen de bezoekuren volledig afgeschaft worden. Ook in Frankrijk worden ziekenhuizen steeds meer vrij toegankelijk. De naasten staan er helemaal niet 'tegenover' het personeel. Het gaat niet over 'zij' en 'wij': de patiënt is de spil en iedereen rondom hem ijvert voor een goed herstel zonder verwikkelingen.

Uiteraard moet de patiënt voldoende rust krijgen, maar dat kan individueel bewaakt worden, in overleg met de zieke. Dat er een naaste in de kamer aanwezig is, betekent niet noodzakelijk dat de patiënt niet kan slapen.

We moeten familie er overigens soms op wijzen dat zij ook moeten rusten, vooral 's nachts. De toegang tot het ziekenhuis blijft 's nachts natuurlijk wel beperkt, uit veiligheidsoverwegingen.

Herinnert u zich nog de tijd dat een soms strenge verpleegster in de kamers kwam aankondigen dat het bezoekuur voorbij was? Vaak moeten we de familie nu aanporren om langer te blijven. De patiënten hebben daar baat bij. Bezoek van naasten maakt deel uit van de vermenselijking van de zorg.

Wat zegt u? In uw ziekenhuis gelden er nog bezoekuren? Wedden dat dat niet lang meer duurt?

De rust van de patiënt is geen goede reden, met uitzondering misschien van de kraamafdeling, waar heel wat volk langskomt om de pasgeboren baby te bewonderen, en niet zozeer om de (vermoeide) moeder een bezoekje te brengen.Goede redenen?Dat patiënten rust nodig hebben, is meestal een fabeltje. Uiteraard moet vermoeidheid vermeden worden, maar overdreven rust leidt enkel tot verzwakking en een langer herstel. Patiënten moeten net intellectueel en fysiek gestimuleerd worden en liefst niet langdurig aan hun bed gekluisterd blijven.De zorgverlening vergemakkelijken is evenmin een goede reden. Bezoekers hebben rechten, maar ook plichten. Ze moeten de kamer verlaten als het verzorgend personeel dat vraagt, en mogen zich niet moeien met de verzorging.Ze mogen ook het werk van de verpleegkundigen niet storen door te veel vragen te stellen of lange discussies aan te gaan. En even binnen gluren in de kamer van de buurman is uiteraard uit den boze...Het comfort van het zorgpersoneel is ook al geen goede reden. Familieleden kunnen helpen om de patiënten in het oog te houden en bij hun verzorging. Als bezoekers aanwezig zijn op verschillende momenten doorheen de dag begrijpen ze ook beter het werk van het zorgpersoneel, wat het risico op conflicten vermindert.Toen de bezoekuren nog beperkt waren, namen de verpleegkundigen op die momenten vaak een rustpauze, om even bij te praten met de collega's. Wat de indruk kon wekken dat er niet hard gewerkt werd. Door op verschillende tijdstippen langs te komen en langer te blijven, leren de familieleden het leven in het ziekenhuis beter kennen, en snappen ze dat verpleegkundigen ook nood hebben aan rust en ontspanning. Het ziekenhuis is geen aparte wereld meer, waar men bijna bang is om te storen.FaciliteitenDuidelijk is wel dat de globale beperking van de bezoektijd het majeure probleem was van de bezoekuren. Mensen konden zich niet altijd vrijmaken tijdens de bezoekuren, durfden zich niet te informeren, of vergisten zich en maakten dan maar rechtsomkeer om eventueel later terug te komen.Bezoek is nochtans gunstig voor opgenomen patiënten. Afleiding is zeker welkom voor patiënten die bij bewustzijn zijn. Contact met de buitenwereld, rechtstreeks nieuws is stimulerend en bevordert het herstel. Het gevoel van belangstelling en steun is van groot nut.Familie en vrienden werden altijd al goed ontvangen (laat ons hopen), maar het kan beter. We hebben nu al een café, restaurant, bank en winkels in het ziekenhuis. Vaak kunnen we nog beter doen. De familie moet even de kamer uit terwijl de patiënt verzorgd wordt? De patiënt moet een onderzoek ondergaan op een andere afdeling? Of de familie wil gewoon even 'uitblazen'? In plaats van enkele zitjes op het einde van de gang hebben heel wat ziekenhuizen comfortabele zithoeken ingericht voor de bezoekers, die er mogen blijven zolang ze willen. Er is ruimte om even te gaan liggen, televisie te kijken, of een maaltijd op te warmen in de microgolfoven.Actieve rolFamilie en vrienden vormen de naaste omgeving van de patiënt. Ze kunnen een actieve rol spelen, door een anomalie of een klinische achteruitgang te signaleren. In Amerikaanse ziekenhuizen duiken brochures op die aangeven hoe naasten een plotseling optredende desoriëntatie kunnen melden, of een lichte respiratoire degradatie. Soms kunnen ze concreet meehelpen, door de patiënt te eten te geven of mee te wassen. Vergeet niet dat zulke gebruiken nog steeds bestaan in heel wat landen waar de middelen beperkter zijn. De naasten wijken daar niet van het bed van hun ziek familielid. In onze westerse maatschappij is de opvang van de patiënt volledig doorgeschoven naar professioneel zorgpersoneel, wat soms tot infantilisering van de zieke leidt...De Wall Street Journal van 1 augustus 2016 meldde dat in heel wat Amerikaanse ziekenhuizen de bezoekuren volledig afgeschaft worden. Ook in Frankrijk worden ziekenhuizen steeds meer vrij toegankelijk. De naasten staan er helemaal niet 'tegenover' het personeel. Het gaat niet over 'zij' en 'wij': de patiënt is de spil en iedereen rondom hem ijvert voor een goed herstel zonder verwikkelingen.Uiteraard moet de patiënt voldoende rust krijgen, maar dat kan individueel bewaakt worden, in overleg met de zieke. Dat er een naaste in de kamer aanwezig is, betekent niet noodzakelijk dat de patiënt niet kan slapen. We moeten familie er overigens soms op wijzen dat zij ook moeten rusten, vooral 's nachts. De toegang tot het ziekenhuis blijft 's nachts natuurlijk wel beperkt, uit veiligheidsoverwegingen.Herinnert u zich nog de tijd dat een soms strenge verpleegster in de kamers kwam aankondigen dat het bezoekuur voorbij was? Vaak moeten we de familie nu aanporren om langer te blijven. De patiënten hebben daar baat bij. Bezoek van naasten maakt deel uit van de vermenselijking van de zorg.Wat zegt u? In uw ziekenhuis gelden er nog bezoekuren? Wedden dat dat niet lang meer duurt?