"Wat is eigenlijk het doel, het plan, de finaliteit? Wat na deze tweede lockdown?" Die vraag stel ik mezelf dagelijks en hoor ik ook bij familie, vrienden, kennissen en collega's. Ik vermoed dus dat deze vraag ook bij vele anderen in het achterhoofd speelt.
Gaan we van golf tot golf tot aan het vaccin? Komt er wel een vaccin? Willen we nul besmettingen? Wat als er geen vaccin komt? Welk model willen eigenlijk? (China? Zuid-Korea? Nieuw-Zeeland? Zweden?)
Natuurlijk is de acute vraag: hoe komen we deze tweede golf door? Ik ben geprivilegieerd met genoeg structuur en ontspanningsmogelijkheden. Zovelen zijn dat echter niet.
Als ik tijdens een joggingstocht kinderen in schoolverband in het park zie; maakt me dat intens gelukkig. Omdat ik de jeugdige verstrooiing en energie zie. Dus hoop ik voor hen dat ze dit kunnen blijven doen, mogelijks onterecht in de huidige fase van de epidemie.
De tweede werf gaat ons allen aan en solidariteit en empathie lijken hierbij basispremisses
Want, zo zeggen experten, het virus gaat veel te veel rond, we hebben hardere maatregelen nodig om de epidemie plat te slaan. En dus moeten we mogelijks ook de scholen sluiten. Want we zien de huisartsen overstelpt geraken, de ziekenhuizen volstromen, en de IC-opnames toenemen. Dit alles voelt aan als een enorme catch 22: hoe vinden we een balans tussen de schade door het virus, en de schade door de maatregelen om het virus in te dammen?
Ik voel grote onzekerheid en ook wat ontreddering. Veel twijfel, veel vragen. Ook in mijn omgeving. Ook in de media. En deze discussie en onzekerheid leidt onvermijdelijk tot polarisatie: ofwel zit je in het versoepelingskamp, ofwel in het verstrengingskamp, dan weer in het angstkamp of in het ontkenningskamp. Terwijl de waarheid zoals steeds in het midden ligt. Immers, is het niet logisch dat dit virus, dat ons elke dag verrast, waarover nog veel onzeker is, tot twijfel en discussie leidt?
Ik hoed me voor polarisatie, voor vingerwijzen richting overheid, experts of bepaalde groepen. Maar ik meng me ook in het debat, dus ik zal mits stellingnames onvermijdelijk ook bijdragen tot die polarisatie. Ik houd mezelf vaak voor dat ik een rationeel standpunt inneem, maar ik merk dat de twijfel achteraf vaak overheerst, ratio en emotie zijn immers nauw verweven. Zoals de immer lucide hematoloog-oncoloog Vinay Prasad het deze week zo mooi verwoordde:
"The truth is -- in life -- there is always a range of views that it is fair to have. Now, more than ever, because the uncertainty is greater. Acknowledging this just means we are humble creatures. That we don't know it all. That new information may change our worldview.
It also means that perhaps we should not hate those with different views and ostracize them, but perhaps the opposite: listen to them more, and consider their ideas.
There has never been anything like COVID-19, and no one has all the answers. Admitting this doesn't mean you are stupid or weak; it means you are honest and wise."
Hoe vinden we een balans tussen de schade door het virus, en de schade door de maatregelen om het virus in te dammen?
Ik vraag me oprecht af of we deze nieuwe reset-fase niet moeten aanwenden om met zijn allen eens grondig na te denken over de finaliteit, in de eerste plaats wat betreft onze strijd tegen het virus, en in de tweede plaats over de maatschappij waarin we terechtkomen als de strijd tegen het virus is gaan liggen.
Het eerste werk laat ik aan de experts en beleidsmakers over, maar schep a.u.b. duidelijkheid en creëer perspectief, voor iedereen. De tweede werf gaat ons allen aan en solidariteit en empathie lijken me hierbij basispremisses. Solidariteit in het opvolgen van de maatregelen, in het verlenen en spreiden van de zorg, in het verzachten van de lockdownschade en in het bufferen van de sociaal-economische gevolgen. Empathie voor zij die getroffen zijn, maar ook voor wie het opvolgen van de maatregelen niet altijd even eenvoudig is.
Noem me gerust naïef of dromerig, so be it. Maar we kunnen onze verantwoordelijkheid tegenover de kwetsbaren en de toekomstige generatie niet ontlopen.
Dr. Thomas Gevaert schreef deze bijdrage in eigen naam.
Gaan we van golf tot golf tot aan het vaccin? Komt er wel een vaccin? Willen we nul besmettingen? Wat als er geen vaccin komt? Welk model willen eigenlijk? (China? Zuid-Korea? Nieuw-Zeeland? Zweden?)Natuurlijk is de acute vraag: hoe komen we deze tweede golf door? Ik ben geprivilegieerd met genoeg structuur en ontspanningsmogelijkheden. Zovelen zijn dat echter niet. Als ik tijdens een joggingstocht kinderen in schoolverband in het park zie; maakt me dat intens gelukkig. Omdat ik de jeugdige verstrooiing en energie zie. Dus hoop ik voor hen dat ze dit kunnen blijven doen, mogelijks onterecht in de huidige fase van de epidemie. Want, zo zeggen experten, het virus gaat veel te veel rond, we hebben hardere maatregelen nodig om de epidemie plat te slaan. En dus moeten we mogelijks ook de scholen sluiten. Want we zien de huisartsen overstelpt geraken, de ziekenhuizen volstromen, en de IC-opnames toenemen. Dit alles voelt aan als een enorme catch 22: hoe vinden we een balans tussen de schade door het virus, en de schade door de maatregelen om het virus in te dammen?Ik voel grote onzekerheid en ook wat ontreddering. Veel twijfel, veel vragen. Ook in mijn omgeving. Ook in de media. En deze discussie en onzekerheid leidt onvermijdelijk tot polarisatie: ofwel zit je in het versoepelingskamp, ofwel in het verstrengingskamp, dan weer in het angstkamp of in het ontkenningskamp. Terwijl de waarheid zoals steeds in het midden ligt. Immers, is het niet logisch dat dit virus, dat ons elke dag verrast, waarover nog veel onzeker is, tot twijfel en discussie leidt? Ik hoed me voor polarisatie, voor vingerwijzen richting overheid, experts of bepaalde groepen. Maar ik meng me ook in het debat, dus ik zal mits stellingnames onvermijdelijk ook bijdragen tot die polarisatie. Ik houd mezelf vaak voor dat ik een rationeel standpunt inneem, maar ik merk dat de twijfel achteraf vaak overheerst, ratio en emotie zijn immers nauw verweven. Zoals de immer lucide hematoloog-oncoloog Vinay Prasad het deze week zo mooi verwoordde:"The truth is -- in life -- there is always a range of views that it is fair to have. Now, more than ever, because the uncertainty is greater. Acknowledging this just means we are humble creatures. That we don't know it all. That new information may change our worldview.It also means that perhaps we should not hate those with different views and ostracize them, but perhaps the opposite: listen to them more, and consider their ideas.There has never been anything like COVID-19, and no one has all the answers. Admitting this doesn't mean you are stupid or weak; it means you are honest and wise."Ik vraag me oprecht af of we deze nieuwe reset-fase niet moeten aanwenden om met zijn allen eens grondig na te denken over de finaliteit, in de eerste plaats wat betreft onze strijd tegen het virus, en in de tweede plaats over de maatschappij waarin we terechtkomen als de strijd tegen het virus is gaan liggen. Het eerste werk laat ik aan de experts en beleidsmakers over, maar schep a.u.b. duidelijkheid en creëer perspectief, voor iedereen. De tweede werf gaat ons allen aan en solidariteit en empathie lijken me hierbij basispremisses. Solidariteit in het opvolgen van de maatregelen, in het verlenen en spreiden van de zorg, in het verzachten van de lockdownschade en in het bufferen van de sociaal-economische gevolgen. Empathie voor zij die getroffen zijn, maar ook voor wie het opvolgen van de maatregelen niet altijd even eenvoudig is.Noem me gerust naïef of dromerig, so be it. Maar we kunnen onze verantwoordelijkheid tegenover de kwetsbaren en de toekomstige generatie niet ontlopen.Dr. Thomas Gevaert schreef deze bijdrage in eigen naam.
