Geachte heer Vandenbroucke,
Ik schrijf u vanuit een diepgaande bezorgdheid. Als psychiater en bezorgde collega wil ik graag een signaal geven namens vele artsen.
Recent richtte ik een platform op dat poogt artsen te verenigen, te inspireren en te ondersteunen bij het vinden van balans in hun beroep en zelfzorg. Het kreeg de toepasselijke naam "Artsen Met Grenzen".
Artsen Met Grenzen is een socialmedia-platform waar artsen samenkomen om ervaringen te delen, grenzen te stellen en elkaar te ondersteunen in hun zoektocht naar balans en voldoening. We willen de stem van artsen sterker maken en aandacht vragen voor hun noden, zoals een gezonde werk-privébalans, respect vanuit beleid en patiënten, en minder administratieve overlast. Ons doel is bij te dragen aan een duurzaam zorgsysteem waarin zowel patiënten als zorgverleners floreren.
Op twee maanden tijd verzamelde het platform meer dan 1300 leden. Dit toont hoezeer het onderwerp leeft onder artsen. En dit is niets nieuws. Vanuit andere initiatieven zoals Doctors4doctors en Arts In Nood bereiken ons gelijkaardige vragen, bezorgdheden, noodkreten.
Wanneer ik dit zie en hoor, maak ik mij zorgen. Ik studeerde met deze mensen, liep stage met hen, werkte met hen samen. Ik durf te stellen dat ik deze artsen ken, en dat het stuk voor stuk gaat om veerkrachtige collega's die alles geven voor hun patiënten, ondanks een systeem dat hen vaak demotiveert en uitput. Het ongenoegen in de beroepsgroep is groot, en dat baart mij zorgen - niet alleen om mijn collega's, maar ook om de patiënten.
Ik erken uw inspanningen voor de meest kwetsbaren in onze samenleving. Het is een belangrijke taak, en ik zie dat u daarvoor vecht. Maar ik vrees dat u zich onvoldoende bewust bent van het feit dat goede zorg begint bij gezonde en gemotiveerde zorgverleners. Artsen die zich gehoord voelen, die met hun expertise kunnen bijdragen aan beleid, en die voldoende ruimte krijgen om te doen waar ze goed in zijn: zorg verlenen.
We worden steeds meer geconfronteerd met wantrouwen, en met een beleid dat onze autonomie als professionals aantast.
Helaas ervaren veel collega's het tegenovergestelde. Ze voelen zich niet gehoord en er heerst structureel ongenoegen. Artsen voelen zich overvraagd, overvleugeld door administratieve rompslomp en steeds verder gecontroleerd en beperkt in hun werk. We worden steeds meer geconfronteerd met wantrouwen, en met een beleid dat onze autonomie als professionals aantast.
Overheid én media dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor het ophangen van een negatieve beeldvorming van onze beroepsgroep. Jammer genoeg ondermijnt dit het wederzijdse vertrouwen en respect tussen arts en patiënten. Er zijn grenzen. En steeds meer artsen voelen dat die grenzen bereikt zijn.
Na een periode waarin vooral wantrouwen en controle op de voorgrond stonden, hopen we dat er met de nieuwe regering een momentum is voor een radicaal andere aanpak. Wij willen eindelijk gezien worden als bondgenoten, als partners in een gezamenlijk doel: een zorgsysteem dat duurzaam is voor zowel patiënten als zorgverleners.
Goede zorg is niet alleen een kwestie van structuren en budgetten. Het is gebouwd op mensen. Mensen die dit beroep kiezen omdat ze een verschil willen maken. Maar ook mensen met grenzen. Daarom vraag ik u om met deze artsen in dialoog te gaan. En dit liefst niet alleen in de officiële overlegorganen - een groot deel van de artsen voelt zich hierin immers onvoldoende vertegenwoordigd.
Luister naar wat wij nodig hebben om ons werk goed te doen. Zie ons niet alleen als uitvoerders, maar als partners met waardevolle expertise. Ik nodig u uit om eens een dag mee te lopen in een huisartsenpraktijk, een wachtdienst mee te draaien, om te ervaren wat het betekent om zorg te verlenen in de huidige omstandigheden.
Ik hoop dat u deze brief leest als een uitnodiging tot samenwerking, omdat we samen sterker staan. Want zonder artsen is er geen zorg.
Met hoogachting,
Athena Beckers
Psychiater en bezorgde collega,
Mede namens het platform "Artsen Met Grenzen"