Het verwondert mij dat dit zelfs bestaat. 'Artisanale' vermageringspillen zijn een bom aan energie en complicaties. Je zou het beoogde gewichtsverlies zelfs een mineure nevenwerking daarvan kunnen noemen. Het adrenerge effect levert de patiënt een batterij aan energie. Laat net dat iets zijn waar we een schrijnend tekort aan neigen te hebben in onze moderne maatschappij, waarin we álles willen doen, bereiken en simultaan combineren. Na het nemen van de wonderbaarlijke dieetpilletjes blijkt al snel dat veel meer mogelijk wordt: eindeloos dansen, veelvuldige sportactiviteiten, honger naar succesgevoel, dominantiebehoefte én genot, weliswaar ook wel wat opvliegendheid en hypertensie.

Maar die energieboost komt uiteraard net omdát je vermagerd bent - wat ook iedereen moge beweren - aldus de redenering van geïntoxiceerde patiënten. Dus zeker voortdoen met die pilletjes! Er zijn wel wat nevenwerkingen, maar daarvoor zijn er talrijke andere pillen. Slapeloos? Slaappilletje. Hypertensie? Heel arsenaal voor. Constipatie? Voegen we wel wat cascara toe. Leve de farmacologie. Ook een apotheek moet leven.

Er schort iets aan het ideaalbeeld van onze wereld

Blijkbaar zijn er (ik mag hopen in uitzonderlijk gevallen) collega's die zulke rommel voorschrijven. Dat drugs illegaal verhandeld wordt, weten we allemaal en daarvoor bestaan politionele en gerechtelijke instanties. Maar dat artsen met een licence (to kill?) om drugs voor te schrijven, zich daartoe kunnen laten verleiden, is mij een absoluut raadsel.

Eens de toon van wonderpilletjes voor de patiënt gezet is, kan deze legale 'speed' niet enkel de patiënt, maar ook zijn omgeving in gevaar brengen. Naast persoonlijk risico ontstaat immers een risico bij het nemen van verantwoordelijkheden zoals beroepsuitoefening en voertuigen besturen. En dat alles onder medisch voorschrift. Een prescriptie die uitgroeit naar een behoefte, een verslaving. Als de arts gewetensbezwaard alsnog weigert, zijn er gelukkig vele andere artsen. We vinden wel ergens dat briefje. En als deze bron uitgeput is, zijn er nadien wel illegale circuits op het world wide web of in de clandestiene handel van bloeiende fitnesscentra.

Er schort iets aan het ideaalbeeld van onze wereld. We zijn geen mensen met BMI 20, perfecte job, B-cup (of was het C?), glad huidje met lichte bruintint, witte tanden op rij, dikke (schaam)lippen, naaldhakken zonder hallux valgus, topjob, adonis partner, nooit moe, zeven hobby's, huisje-boompje-tuintje maar dan wel in perfecte folderstaat.

Veel mensen lopen in hun ongeluk door dit onbestaande ideaalbeeld na te streven en lopen dan tegen een muur. Meer dan eens ontstaat zo een burn-out, met (hopelijk) nadien een meer evenwichtige gezondere en realistische doorstart in het leven. Maar heel vaak zoekt men gewoon een oplossing om dat ideaalbeeld alsnog te blijven benaderen. Met pillen. Openlijk drinken en roken mogen niet meer, moe zijn of eens (eerder) naar huis gaan horen ook niet - zwak, hoort niet bij de utopie van onze Instagram-supermannen en supervrouwen. Dus maar snel stiekem een pilletje. Wie maalt erom.

Laat ons nooit de deontologie van onze roeping vergeten

Het laatste wat wij artsen deontologisch mogen doen - vind ik - is daaraan meewerken. Steunen waar kan, goede gesprekken, realiteitszin aanbieden, maar nooit de gemakkelijke weg bieden. Want waar eindigt onze verantwoordelijkheid wanneer het dan grondig fout loopt?

Mijn recente ervaring met het frappante tegendeel deed me steigeren. Ik wil daarom een wake-up call lanceren. Het nastreven van schijnbare perfectie heiligt voor vele patiënten alle middelen. Maar laat ons nooit de deontologie van onze roeping vergeten. Ook niet voor eventjes met een oogluikje, dat de patiënt ons onschuldig voorliegt. Soms dienen we de ontvoogde patiënt misschien meer concreet te leiden, niet met autoriteit (zo passé), maar met besliste coaching. Al was het maar om hem een beetje tegen zichzelf te beschermen.

Het verwondert mij dat dit zelfs bestaat. 'Artisanale' vermageringspillen zijn een bom aan energie en complicaties. Je zou het beoogde gewichtsverlies zelfs een mineure nevenwerking daarvan kunnen noemen. Het adrenerge effect levert de patiënt een batterij aan energie. Laat net dat iets zijn waar we een schrijnend tekort aan neigen te hebben in onze moderne maatschappij, waarin we álles willen doen, bereiken en simultaan combineren. Na het nemen van de wonderbaarlijke dieetpilletjes blijkt al snel dat veel meer mogelijk wordt: eindeloos dansen, veelvuldige sportactiviteiten, honger naar succesgevoel, dominantiebehoefte én genot, weliswaar ook wel wat opvliegendheid en hypertensie. Maar die energieboost komt uiteraard net omdát je vermagerd bent - wat ook iedereen moge beweren - aldus de redenering van geïntoxiceerde patiënten. Dus zeker voortdoen met die pilletjes! Er zijn wel wat nevenwerkingen, maar daarvoor zijn er talrijke andere pillen. Slapeloos? Slaappilletje. Hypertensie? Heel arsenaal voor. Constipatie? Voegen we wel wat cascara toe. Leve de farmacologie. Ook een apotheek moet leven.Blijkbaar zijn er (ik mag hopen in uitzonderlijk gevallen) collega's die zulke rommel voorschrijven. Dat drugs illegaal verhandeld wordt, weten we allemaal en daarvoor bestaan politionele en gerechtelijke instanties. Maar dat artsen met een licence (to kill?) om drugs voor te schrijven, zich daartoe kunnen laten verleiden, is mij een absoluut raadsel. Eens de toon van wonderpilletjes voor de patiënt gezet is, kan deze legale 'speed' niet enkel de patiënt, maar ook zijn omgeving in gevaar brengen. Naast persoonlijk risico ontstaat immers een risico bij het nemen van verantwoordelijkheden zoals beroepsuitoefening en voertuigen besturen. En dat alles onder medisch voorschrift. Een prescriptie die uitgroeit naar een behoefte, een verslaving. Als de arts gewetensbezwaard alsnog weigert, zijn er gelukkig vele andere artsen. We vinden wel ergens dat briefje. En als deze bron uitgeput is, zijn er nadien wel illegale circuits op het world wide web of in de clandestiene handel van bloeiende fitnesscentra.Er schort iets aan het ideaalbeeld van onze wereld. We zijn geen mensen met BMI 20, perfecte job, B-cup (of was het C?), glad huidje met lichte bruintint, witte tanden op rij, dikke (schaam)lippen, naaldhakken zonder hallux valgus, topjob, adonis partner, nooit moe, zeven hobby's, huisje-boompje-tuintje maar dan wel in perfecte folderstaat. Veel mensen lopen in hun ongeluk door dit onbestaande ideaalbeeld na te streven en lopen dan tegen een muur. Meer dan eens ontstaat zo een burn-out, met (hopelijk) nadien een meer evenwichtige gezondere en realistische doorstart in het leven. Maar heel vaak zoekt men gewoon een oplossing om dat ideaalbeeld alsnog te blijven benaderen. Met pillen. Openlijk drinken en roken mogen niet meer, moe zijn of eens (eerder) naar huis gaan horen ook niet - zwak, hoort niet bij de utopie van onze Instagram-supermannen en supervrouwen. Dus maar snel stiekem een pilletje. Wie maalt erom.Het laatste wat wij artsen deontologisch mogen doen - vind ik - is daaraan meewerken. Steunen waar kan, goede gesprekken, realiteitszin aanbieden, maar nooit de gemakkelijke weg bieden. Want waar eindigt onze verantwoordelijkheid wanneer het dan grondig fout loopt?Mijn recente ervaring met het frappante tegendeel deed me steigeren. Ik wil daarom een wake-up call lanceren. Het nastreven van schijnbare perfectie heiligt voor vele patiënten alle middelen. Maar laat ons nooit de deontologie van onze roeping vergeten. Ook niet voor eventjes met een oogluikje, dat de patiënt ons onschuldig voorliegt. Soms dienen we de ontvoogde patiënt misschien meer concreet te leiden, niet met autoriteit (zo passé), maar met besliste coaching. Al was het maar om hem een beetje tegen zichzelf te beschermen.