Zo'n muziekwedstrijd heb ik altijd een vreemd gegeven gevonden. Muzikanten die allen op een hoog niveau presteren worden met elkaar vergeleken en er kan er maar één de beste zijn. Techniek is nog enigszins objectief, de interpretatie, présence en kleur blijven erg subjectief. Kandidaten die me het gevoel geven net niet in een wedstrijd te zitten hebben bij mij een streepje voor.

Maar in tegenstelling tot de deelnemers van de Koningin Elisabethwedstrijd leggen dokters enkel een eed af en schrijven we ons niet uit vrije wil in voor een competitie. En toch heb ik soms het gevoel in een bizarre wedstrijd te zitten. Eentje met online initiatieven om je arts te evalueren bijvoorbeeld. Of waarin de patiënt die voor een niet-dringend probleem belt voor een afspraak de dag zelf bij de vraag 'of het ook morgen kan' bijna automatisch antwoordt 'dat hij dan wel naar een andere arts belt. Werk is er genoeg voor iedereen, maar in een tijd waarin kritiek goedkoop is wordt vergeten hoeveel gevoel wordt gelegd in wat we doen en hoezeer we allen ons best doen onze patiënt te helpen en elke dag opnieuw een topdokter te zijn. Teveel empathie en bevlogenheid als snelweg naar burn-out?

En toch heb ik soms het gevoel in een bizarre wedstrijd te zitten. Eentje met online initiatieven om je arts te evalueren bijvoorbeeld.

Ik heb me de laatste maanden vaak de bedenking gemaakt wat nu de rol van de overheid is in het organiseren van zorg. Ze is momenteel zeer aanwezig als het gaat over het opsporen van fraude bij zorgverstrekkers, terugbetaling wanneer er voldoende kiezerspubliek mee gemoeid is of een hertekening van het mesoniveau van de eerste lijn met meer vergaderen voor minder centen. Maar als het gaat over zorg voor zorgverstrekkers laat de overheid begaan; privé-initiatieven worden vaak enkel met holle woorden ondersteund.

Een belangrijke maatregel om de voldoening van bijvoorbeeld huisartsen groot te houden, zou de verplichte inschrijving bij een huisarts(praktijk) kunnen zijn. Dit heeft als voornaamste voordeel dat je het aanbod van zorgverstrekkers, in casu huisartsen, kan reguleren. Niet te veel artsen waardoor competitie en marktwerking de collegialiteit vaak ondermijnen. Niet te weinig zodat soms hele gemeenten smeken om jong bloed. Maar het is ook veiliger: minder informatie die bij een niet meer betrokken arts terecht komt. Ook kostenbesparend door minder shopping van patiënten en waarbij tweede adviezen kunnen, maar in een specifiek terugbetalingsbestek.

In de wandelgangen van de eerstelijnsconferentie zullen een aantal belangrijke spelers in de huisartsenwereld instemmend knikken. Maar in de politieke wereld liggen de crescendo's en accelerando's elders. Patiëntenrechten fortissimo, da capo al fine.

Zo'n muziekwedstrijd heb ik altijd een vreemd gegeven gevonden. Muzikanten die allen op een hoog niveau presteren worden met elkaar vergeleken en er kan er maar één de beste zijn. Techniek is nog enigszins objectief, de interpretatie, présence en kleur blijven erg subjectief. Kandidaten die me het gevoel geven net niet in een wedstrijd te zitten hebben bij mij een streepje voor. Maar in tegenstelling tot de deelnemers van de Koningin Elisabethwedstrijd leggen dokters enkel een eed af en schrijven we ons niet uit vrije wil in voor een competitie. En toch heb ik soms het gevoel in een bizarre wedstrijd te zitten. Eentje met online initiatieven om je arts te evalueren bijvoorbeeld. Of waarin de patiënt die voor een niet-dringend probleem belt voor een afspraak de dag zelf bij de vraag 'of het ook morgen kan' bijna automatisch antwoordt 'dat hij dan wel naar een andere arts belt. Werk is er genoeg voor iedereen, maar in een tijd waarin kritiek goedkoop is wordt vergeten hoeveel gevoel wordt gelegd in wat we doen en hoezeer we allen ons best doen onze patiënt te helpen en elke dag opnieuw een topdokter te zijn. Teveel empathie en bevlogenheid als snelweg naar burn-out?Ik heb me de laatste maanden vaak de bedenking gemaakt wat nu de rol van de overheid is in het organiseren van zorg. Ze is momenteel zeer aanwezig als het gaat over het opsporen van fraude bij zorgverstrekkers, terugbetaling wanneer er voldoende kiezerspubliek mee gemoeid is of een hertekening van het mesoniveau van de eerste lijn met meer vergaderen voor minder centen. Maar als het gaat over zorg voor zorgverstrekkers laat de overheid begaan; privé-initiatieven worden vaak enkel met holle woorden ondersteund. Een belangrijke maatregel om de voldoening van bijvoorbeeld huisartsen groot te houden, zou de verplichte inschrijving bij een huisarts(praktijk) kunnen zijn. Dit heeft als voornaamste voordeel dat je het aanbod van zorgverstrekkers, in casu huisartsen, kan reguleren. Niet te veel artsen waardoor competitie en marktwerking de collegialiteit vaak ondermijnen. Niet te weinig zodat soms hele gemeenten smeken om jong bloed. Maar het is ook veiliger: minder informatie die bij een niet meer betrokken arts terecht komt. Ook kostenbesparend door minder shopping van patiënten en waarbij tweede adviezen kunnen, maar in een specifiek terugbetalingsbestek. In de wandelgangen van de eerstelijnsconferentie zullen een aantal belangrijke spelers in de huisartsenwereld instemmend knikken. Maar in de politieke wereld liggen de crescendo's en accelerando's elders. Patiëntenrechten fortissimo, da capo al fine.