Enkele weken terug was er paniek in Kortrijk: Georges Van Quickenborne, de vader van de burgemeester, was al 24 uur vermist.
Terecht werden alle middelen ingezet om de oude man terug te vinden, politie ging op zoektocht, brandweer zocht de Leie af en een politiehelikopter cirkelde een tijdlang boven de stad. Via sociale media plaatste zoon Vincent een hulpkreet met de vraag uit te kijken naar z'n vader, een oproep die al snel massaal gedeeld werd.
Ik ken de man meer als dokter Van Quickenborne dan als vader van de burgemeester - jarenlang was hij cardioloog in het ziekenhuis waar ik werk. Het was dan ook even schrikken toen Alain Remue - die de zoektocht in goede banen leidde - in verklaringen meegaf dat de verdwijning onrustwekkend was: "de heer Van Quickenborne kan verward overkomen door beginnende alzheimer". Waar er doorgaans gesproken wordt over de nood aan dringende medische hulp werd de harde waarheid nu onomwonden genoemd. Als het opgeven van wat privacy de prijs is om iemand met succes "levend en wel", volgens de tweet terug te vinden, dan betaal ik die prijs graag.
Vader Van Quickenborne werd op z'n elektrische fiets niet in Kortrijk, maar 24 uur na zijn verdwijning in Oost-Vlaanderen teruggevonden. Wie zei ook alweer dat de actieradius en batterij van zo een type fietsen beperkt is? Deze mobiliteitsevolutie geeft in elk geval nieuwe kopzorgen voor de Alain Remues van deze wereld: de wereld van (fietsende) ouderen wordt opnieuw wat groter (wat doorgaans alleen maar toe te juichen valt) maar het zoekgebied bij een verdwijning neemt evenzeer toe.
Ik geef hierbij de opdracht aan mijn naasten om mij, in geval van dementie, een chip in te planten. Ik hoop hiermee langer thuis in mijn vertrouwde omgeving te kunnen blijven wonen zonder mijn geliefden bange uren vol onmacht en slapeloze nachten te bezorgen.
"Hoe moet het nu verder, nu uw papa terug thuis is?" vroeg Kaat, een proactieve journaliste van de regionale televisie. "We hebben nu eerst samen gegeten, over de toekomst hebben we vandaag nog niet nagedacht", gaf een geëmotioneerde burgemeester mee. Ik vond het een warme eerste reactie.
Maar de journaliste had een punt, hoe vermijden dat een man met beginnende dementie en, zolang als mogelijk thuis verzorgd wordt (want dat willen we toch allemaal?) er morgen opnieuw met zijn fiets vandoor gaat?
En week eerder las ik een artikel van een bedrijf waar ze bij personeelsleden, vrijwillig, een chip inbrengen om het openen van deuren, betalen in cafetaria,... makkelijker te maken. Het is makkelijker met de hand over de deur te wrijven dan een badge te nemen om deze te openen, zo las ik met gefronste wenkbrauwen.
Ik zou me, nochtans vrij technologie nerdy, wellicht niet vrijwillig opgeven om deel te nemen.
Zou ik mijn beginnend dementerende moeder of een verstandelijk beperkte zoon of dochter een chip met gps signaal laten inbrengen, niet om te controleren (mijn dagen zijn genoeg gevuld) maar om in nood snel terug te vinden? Ik denk van wel, meer zelfs: ik geef hierbij de opdracht aan mijn naasten om mij, in geval van dementie, een chip in te planten. Ik hoop hiermee langer thuis in mijn vertrouwde omgeving te kunnen blijven wonen zonder mijn geliefden bange uren vol onmacht en slapeloze nachten te bezorgen.
Benieuwd hoe een ethicus hier naar kijkt (al dan niet met een dementerende vader of moeder).