Als spoedarts en vooral als 'rampenarts' word je opgeleid om in de vreemdste omstandigheden en met een minimum aan middelen kleine en grotere problemen vlot op te kunnen lossen.

Dat kan zich in de nasleep van een ramp op grote schaal zowel afspelen op patiëntniveau (het instellen van de diagnose van een longontsteking moet in Haïti kunnen zonder saturatiemeter, lab of beeldvorming - dus alleen met stethoscoop en percussie), op materiaalniveau (hoe fabriceer je in de Nepalese bergen een tractiebed voor een femurfractuur zonder bed, katrol of gewichten? Dat zal dan met wat planken, touw en waterzakken moeten), als meer op macroniveau (hoe ontruim je op tien minuten een spoedgevallendienst, die zoals altijd overvol zit, om zo nodig een grote toestroom van rampslachtoffers aan te kunnen?). Kortom: je leert snel, kordaat en adequaat acute problemen op leven en dood aan te pakken en zo goed als mogelijk op te lossen.

Als je een arts, wetenschapper, wereldverbeteraar,... bijna een jaar kan vasthouden....

Des te moeilijker is het dan vast te stellen dat je daar dan niet in slaagt als het erop aan komt het leven van een collega te redden. Mijn vriend en collega rampenarts Ahmadreza Djalali zweeft nu al bijna een jaar tussen leven en dood in een Iraanse gevangenis. We waren beide student aan de European Master in Disaster Medicine, we werden beide opgepikt als docent voor diezelfde internationale cursus, en Ahmad doctoreerde (aan de Karolinska universiteit in Zweden) over hoe vlot ziekenhuizen kunnen overstappen van een dagelijkse modus naar een rampensetting. Hij vergeleek daarin Zweedse, Italiaanse en Iraanse ziekenhuizen. Het wereldje van ramponderzoekers is niet erg groot, en bij uitstek een internationaal gezelschap van wat rare clinici die nagaan hoe je op de gekste situaties kan voorbereid raken, om zelfs in een totale ontwrichting toch een systeem op poten te zetten om het beste te doen voor de meeste slachtoffers.

...zonder aanhoudingsbevel, zonder beschuldiging, zonder advocaat en zonder zicht op een eerlijk proces, dan ben je vast in staat een veel grotere ramp te veroorzaken.

Dat mijn vriend, ook echtgenoot en papa van twee niet-begrijpende kinderen, precies vanwege die internationale links vastgehouden wordt, is niet alleen erg zuur. Het schudt ons bizarre wereldje ook danig door elkaar. Tot nu hoefden we immers alleen rekening te houden met de gevaren van de natuur: aardbevingen, tsunami's, orkanen,...

Vanaf vandaag komt daar een extra gevaar bij: de mens zelf, en zeker diegene met politionele macht, die zich niet aan internationale conventies stoort. Het verplicht ons na te denken over gevolgen van onze internationale samenwerking, die op zich niets met directe rampslachtoffers te maken hebben, wel met politieke wereldverhoudingen die de al ingewikkelde rampsituatie nog complexer maken. Als je een arts, wetenschapper, wereldverbeteraar,... bijna een jaar kan vasthouden zonder aanhoudingsbevel, zonder beschuldiging, zonder advocaat en zonder zicht op een eerlijk proces, dan ben je vast in staat een veel grotere ramp te veroorzaken. Laat ons samen hopen dat Ahmadreza snel in vrijheid komt, want wie zal anders onze ziekenhuizen verder voorbereiden op zulk onheil?

Als spoedarts en vooral als 'rampenarts' word je opgeleid om in de vreemdste omstandigheden en met een minimum aan middelen kleine en grotere problemen vlot op te kunnen lossen. Dat kan zich in de nasleep van een ramp op grote schaal zowel afspelen op patiëntniveau (het instellen van de diagnose van een longontsteking moet in Haïti kunnen zonder saturatiemeter, lab of beeldvorming - dus alleen met stethoscoop en percussie), op materiaalniveau (hoe fabriceer je in de Nepalese bergen een tractiebed voor een femurfractuur zonder bed, katrol of gewichten? Dat zal dan met wat planken, touw en waterzakken moeten), als meer op macroniveau (hoe ontruim je op tien minuten een spoedgevallendienst, die zoals altijd overvol zit, om zo nodig een grote toestroom van rampslachtoffers aan te kunnen?). Kortom: je leert snel, kordaat en adequaat acute problemen op leven en dood aan te pakken en zo goed als mogelijk op te lossen.Des te moeilijker is het dan vast te stellen dat je daar dan niet in slaagt als het erop aan komt het leven van een collega te redden. Mijn vriend en collega rampenarts Ahmadreza Djalali zweeft nu al bijna een jaar tussen leven en dood in een Iraanse gevangenis. We waren beide student aan de European Master in Disaster Medicine, we werden beide opgepikt als docent voor diezelfde internationale cursus, en Ahmad doctoreerde (aan de Karolinska universiteit in Zweden) over hoe vlot ziekenhuizen kunnen overstappen van een dagelijkse modus naar een rampensetting. Hij vergeleek daarin Zweedse, Italiaanse en Iraanse ziekenhuizen. Het wereldje van ramponderzoekers is niet erg groot, en bij uitstek een internationaal gezelschap van wat rare clinici die nagaan hoe je op de gekste situaties kan voorbereid raken, om zelfs in een totale ontwrichting toch een systeem op poten te zetten om het beste te doen voor de meeste slachtoffers.Dat mijn vriend, ook echtgenoot en papa van twee niet-begrijpende kinderen, precies vanwege die internationale links vastgehouden wordt, is niet alleen erg zuur. Het schudt ons bizarre wereldje ook danig door elkaar. Tot nu hoefden we immers alleen rekening te houden met de gevaren van de natuur: aardbevingen, tsunami's, orkanen,... Vanaf vandaag komt daar een extra gevaar bij: de mens zelf, en zeker diegene met politionele macht, die zich niet aan internationale conventies stoort. Het verplicht ons na te denken over gevolgen van onze internationale samenwerking, die op zich niets met directe rampslachtoffers te maken hebben, wel met politieke wereldverhoudingen die de al ingewikkelde rampsituatie nog complexer maken. Als je een arts, wetenschapper, wereldverbeteraar,... bijna een jaar kan vasthouden zonder aanhoudingsbevel, zonder beschuldiging, zonder advocaat en zonder zicht op een eerlijk proces, dan ben je vast in staat een veel grotere ramp te veroorzaken. Laat ons samen hopen dat Ahmadreza snel in vrijheid komt, want wie zal anders onze ziekenhuizen verder voorbereiden op zulk onheil?