Opvallend verder was dat naarmate de dag vorderde, Van Gorp de discussie verlegde naar de loonspanning tussen specialisten onderling. Enige vorm van kritische zelfreflectie ontbrak verder bij de man. Op sociale media regende het dan ook kritische opmerkingen over de verloning van Van Gorp zelf, de zinloosheid van de door de ziekenfondsen in stand gehouden papierwinkel, de opmerking dat alle honoraria van alle huisartsen tezamen minder is dan de administratieve kosten van de ziekenfondsen. Etc.

Die administratieve kosten zijn trouwens een terecht pijnpunt, waarop m.i. nog bespaard kan worden. De Europese commissie schreef daar een bijzonder mooi rapport over en dat kan je op het internet terugvinden. Op pagina 19 (tabel 4) blijkt dat we op nummer 1 staan als het gaat om administratieve uitgaven.

Misbruiken

Naast de administratieve overlast en kost, moeten ook misbruiken in de gezondheidszorg aangepakt worden. Fraude is het meest perverse voor onze gezondheidszorg en voor de goed menende zorgverstrekker. In zijn meest recente boek 'Je geld of je leven in de gezondheidszorg' haalt professor Lieven Annemans een aantal voorbeelden aan van misbruiken in de gezondheidszorg. Eén van de redenen waarom fraude kan optreden, is volgens professor Annemans de organisatie van het systeem.

Pay for quality en par for service kunnen de prestatiegeneeskunde voor een deel vervangen maar nooit helemaal

De verloning van artsen is volgens hem te veel gebaseerd op geleverde prestaties. Net dat vind ik een slecht voorbeeld van misbruik. Je mag het kind niet met het badwater weg gooien. Op macroniveau (in termen van BNP) geven we in België meer uit aan gezondheidszorg ten opzichte van het OESO-gemiddelde. Alleen vergelijk ik me liever met de buurlanden (Nederland, Duitsland, Frankrijk) en de Scandinavische landen. Wat blijkt? Al deze landen geven meer uit (overheidsuitgaven) aan gezondheidszorg dan wat wij uitgeven! We geven trouwens ongeveer evenveel uit als Zwitserland en Oostenrijk (7.8% van het BBP) versus België 8% (OESO 2015).

Leger van artsen

Kijken we naar landen met aan ander gezondheidszorgsysteem zoals Engeland en Nederland, blijkt dat we in België ongeveer evenveel geld uitgeven aan gezondheidszorg ondanks de prestatiegerichte organisatie van onze geneeskunde. In Nederland bijvoorbeeld is het systeem helemaal hervormd en is het aandeel van de prestatie in de verloning van de artsen veel minder geworden. Het gevolg is dat men in Nederland geconfronteerd wordt met ellenlange wachtlijsten die blijven aangroeien. Probeer er ook maar eens een arts vast te krijgen na 17 uur, niet evident. Indien we dat systeem zouden invoeren hebben we volgens professor Renaat Peleman (UZGent) een leger van 63.000 artsen nodig!

'Ik fraudeer niet'

Wil dat dan zeggen dat er geen fraude of verspilling is in de gezondheidszorg waardoor bespaard kan worden en/of geherinvesteerd? Neen. Toevallig net vandaag tekende ik, net als mijn collega's, een papier van de commissie klinische biologie waarin ik op eer verklaarde dat ik niet fraudeer. Voor mij is dit administratieve overlast. Maar omdat ik weet dat de meest creatieve vormen van dichotomie nog steeds bestaan, via verhuur van ruimtes, het storten van percenten/kortingen naar ziekenhuizen die ze dan naar artsen/voorschrijvers doorstorten... vind ik dit noodzakelijk. Ik uitte mijn ongenoegen daarover al eerder.

Dat er een loonspanning is tussen bepaalde specialiteiten die niet te verantwoorden is, klopt. Maar ook hier is nuance op zijn plaats. Een genuanceerde prof. Ilse Degreef diende Van Gorp in Terzake in die zin prima van antwoord. Voor een stuk zal dus die kloof dicht gereden moeten worden. Ik zie daartoe twee mechanismen die de prestatiegeneeskunde voor een deeltje zullen vervangen maar nooit helemaal. Pay for quality en pay for service (wachtdienst kloppen) zijn m.i. twee elementen die daar toe kunnen bijdragen. En alvorens ik daarover uitweid, raad ik u aan mijn boekje van 2014 te lezen, maar misschien is dat te genuanceerd...

Opvallend verder was dat naarmate de dag vorderde, Van Gorp de discussie verlegde naar de loonspanning tussen specialisten onderling. Enige vorm van kritische zelfreflectie ontbrak verder bij de man. Op sociale media regende het dan ook kritische opmerkingen over de verloning van Van Gorp zelf, de zinloosheid van de door de ziekenfondsen in stand gehouden papierwinkel, de opmerking dat alle honoraria van alle huisartsen tezamen minder is dan de administratieve kosten van de ziekenfondsen. Etc.Die administratieve kosten zijn trouwens een terecht pijnpunt, waarop m.i. nog bespaard kan worden. De Europese commissie schreef daar een bijzonder mooi rapport over en dat kan je op het internet terugvinden. Op pagina 19 (tabel 4) blijkt dat we op nummer 1 staan als het gaat om administratieve uitgaven.Naast de administratieve overlast en kost, moeten ook misbruiken in de gezondheidszorg aangepakt worden. Fraude is het meest perverse voor onze gezondheidszorg en voor de goed menende zorgverstrekker. In zijn meest recente boek 'Je geld of je leven in de gezondheidszorg' haalt professor Lieven Annemans een aantal voorbeelden aan van misbruiken in de gezondheidszorg. Eén van de redenen waarom fraude kan optreden, is volgens professor Annemans de organisatie van het systeem. De verloning van artsen is volgens hem te veel gebaseerd op geleverde prestaties. Net dat vind ik een slecht voorbeeld van misbruik. Je mag het kind niet met het badwater weg gooien. Op macroniveau (in termen van BNP) geven we in België meer uit aan gezondheidszorg ten opzichte van het OESO-gemiddelde. Alleen vergelijk ik me liever met de buurlanden (Nederland, Duitsland, Frankrijk) en de Scandinavische landen. Wat blijkt? Al deze landen geven meer uit (overheidsuitgaven) aan gezondheidszorg dan wat wij uitgeven! We geven trouwens ongeveer evenveel uit als Zwitserland en Oostenrijk (7.8% van het BBP) versus België 8% (OESO 2015).Kijken we naar landen met aan ander gezondheidszorgsysteem zoals Engeland en Nederland, blijkt dat we in België ongeveer evenveel geld uitgeven aan gezondheidszorg ondanks de prestatiegerichte organisatie van onze geneeskunde. In Nederland bijvoorbeeld is het systeem helemaal hervormd en is het aandeel van de prestatie in de verloning van de artsen veel minder geworden. Het gevolg is dat men in Nederland geconfronteerd wordt met ellenlange wachtlijsten die blijven aangroeien. Probeer er ook maar eens een arts vast te krijgen na 17 uur, niet evident. Indien we dat systeem zouden invoeren hebben we volgens professor Renaat Peleman (UZGent) een leger van 63.000 artsen nodig!Wil dat dan zeggen dat er geen fraude of verspilling is in de gezondheidszorg waardoor bespaard kan worden en/of geherinvesteerd? Neen. Toevallig net vandaag tekende ik, net als mijn collega's, een papier van de commissie klinische biologie waarin ik op eer verklaarde dat ik niet fraudeer. Voor mij is dit administratieve overlast. Maar omdat ik weet dat de meest creatieve vormen van dichotomie nog steeds bestaan, via verhuur van ruimtes, het storten van percenten/kortingen naar ziekenhuizen die ze dan naar artsen/voorschrijvers doorstorten... vind ik dit noodzakelijk. Ik uitte mijn ongenoegen daarover al eerder.Dat er een loonspanning is tussen bepaalde specialiteiten die niet te verantwoorden is, klopt. Maar ook hier is nuance op zijn plaats. Een genuanceerde prof. Ilse Degreef diende Van Gorp in Terzake in die zin prima van antwoord. Voor een stuk zal dus die kloof dicht gereden moeten worden. Ik zie daartoe twee mechanismen die de prestatiegeneeskunde voor een deeltje zullen vervangen maar nooit helemaal. Pay for quality en pay for service (wachtdienst kloppen) zijn m.i. twee elementen die daar toe kunnen bijdragen. En alvorens ik daarover uitweid, raad ik u aan mijn boekje van 2014 te lezen, maar misschien is dat te genuanceerd...