Een regenachtige herfstdag. Woensdag of donderdag. Het had ook maandag kunnen zijn. Of een stralende nazomerdag. Sinds dit voorjaar lijken alle dagen op elkaar. Afspraken en huisbezoeken, en vooral veel telefoons. Heel veel telefoons. Lopen overigens gewoon in het weekend door. Een positieve test vereist immers snelle communicatie in verband met de isolatie/quarantaine.

Ik herinner mij ook een maandag, niet zo lang geleden. Geen idee wat voor weer het was, maar het was in elk geval ook een herfstdag. De minister van Onderwijs besloot in een onverklaarbaar hyperacute reflex, gealarmeerd door de voor hem plots verslechterende cijfers, de herfstvakantie te verlengen.

Voor ons als zorgverstrekker kwam dat niet als een verrassing, liever gisteren dan morgen. Maar de tenenkrullende motivatie was "dat de mensen van het onderwijs dringend aan een adempauze toe waren, omdat van hen al sinds het voorjaar enorm veel extra en met de nodige flexibiliteit werd gevraagd". Nu ja, het gras is altijd groener aan de andere kant. Evident - onze empatische grondhouding indachtig - gunnen we onze collega's van het onderwijs hun adempauze.

Misschien is de overheid een goede human resource manager in het onderwijs (al betwijfel ik dat als ik vrienden- leerkrachten hoor). Maar voor het HR management in de zorg is onze overheid flagrant gebuisd. Bedden kan je bijmaken, gebouwen kan je tijdelijk inrichten, en met wat geluk heb je ook nog eens ECMO's genoeg. De human link vergeet men. Je kan mensen heroriënteren voor logistieke en niet-zorgtaken. Maar voor het verpleegkundige en het medische blijft het vissen in dezelfde vijver.

Collega's, zorg voor jezelf. Samen kunnen we dit, met veel tranen, maar hopelijk ook met een lach

De analyses met betrekking tot wat er is foutgelopen zijn ondertussen (herhaaldelijk) ingetrapte deuren geworden. Objectieve verantwoordelijken zijn blijven zitten of zijn weggepromoveerd naar een ander dikbetaald postje. Wij, zorgverstrekkers, zitten met z'n allen in dezelfde miserie. Of het nu op een intensieve dienst is, als arts op een dienst die zeer veel mensen moet teleurstellen omdat de zorg niet dringend genoeg is om door te gaan, als huisarts die kreunt onder de balans covid/non-covid. Maar ook als verpleegkundige, zorgkundige in een woonzorgcentrum of logistieker in de keten. Misschien scheiden onze wegen na deze crisis, misschien ook niet.

Hoe zwaar het ook is, hoe frustrerend de fouten in het systeem ook zijn, we moeten erdoor. Collega's, maak een boswandeling. Geniet van een film met een goed glaasje wijn. Speel een gezelschapsspel met je kinderen. Misschien maar even, maar tank regelmatig energie. Zorg voor jezelf. Samen kunnen we dit, met veel tranen, maar hopelijk ook met een lach.

Een regenachtige herfstdag. Woensdag of donderdag. Het had ook maandag kunnen zijn. Of een stralende nazomerdag. Sinds dit voorjaar lijken alle dagen op elkaar. Afspraken en huisbezoeken, en vooral veel telefoons. Heel veel telefoons. Lopen overigens gewoon in het weekend door. Een positieve test vereist immers snelle communicatie in verband met de isolatie/quarantaine. Ik herinner mij ook een maandag, niet zo lang geleden. Geen idee wat voor weer het was, maar het was in elk geval ook een herfstdag. De minister van Onderwijs besloot in een onverklaarbaar hyperacute reflex, gealarmeerd door de voor hem plots verslechterende cijfers, de herfstvakantie te verlengen.Voor ons als zorgverstrekker kwam dat niet als een verrassing, liever gisteren dan morgen. Maar de tenenkrullende motivatie was "dat de mensen van het onderwijs dringend aan een adempauze toe waren, omdat van hen al sinds het voorjaar enorm veel extra en met de nodige flexibiliteit werd gevraagd". Nu ja, het gras is altijd groener aan de andere kant. Evident - onze empatische grondhouding indachtig - gunnen we onze collega's van het onderwijs hun adempauze. Misschien is de overheid een goede human resource manager in het onderwijs (al betwijfel ik dat als ik vrienden- leerkrachten hoor). Maar voor het HR management in de zorg is onze overheid flagrant gebuisd. Bedden kan je bijmaken, gebouwen kan je tijdelijk inrichten, en met wat geluk heb je ook nog eens ECMO's genoeg. De human link vergeet men. Je kan mensen heroriënteren voor logistieke en niet-zorgtaken. Maar voor het verpleegkundige en het medische blijft het vissen in dezelfde vijver. De analyses met betrekking tot wat er is foutgelopen zijn ondertussen (herhaaldelijk) ingetrapte deuren geworden. Objectieve verantwoordelijken zijn blijven zitten of zijn weggepromoveerd naar een ander dikbetaald postje. Wij, zorgverstrekkers, zitten met z'n allen in dezelfde miserie. Of het nu op een intensieve dienst is, als arts op een dienst die zeer veel mensen moet teleurstellen omdat de zorg niet dringend genoeg is om door te gaan, als huisarts die kreunt onder de balans covid/non-covid. Maar ook als verpleegkundige, zorgkundige in een woonzorgcentrum of logistieker in de keten. Misschien scheiden onze wegen na deze crisis, misschien ook niet.Hoe zwaar het ook is, hoe frustrerend de fouten in het systeem ook zijn, we moeten erdoor. Collega's, maak een boswandeling. Geniet van een film met een goed glaasje wijn. Speel een gezelschapsspel met je kinderen. Misschien maar even, maar tank regelmatig energie. Zorg voor jezelf. Samen kunnen we dit, met veel tranen, maar hopelijk ook met een lach.