Bedrijfsartsen zijn eindelijk aan het prikken geslagen. Na maandenlang aandringen mogen zeven grote Vlaamse bedrijven eindelijk deel uitmaken van de vaccinatiecampagne en ook zelf boosterdosissen plaatsen.
Prikken op de werkvloer is een volgende stap in een ongetwijfeld nog lange strijd tegen het coronavirus. Het inschakelen van bedrijfsartsen zou wel eens de voorbode kunnen zijn van een vernieuwde invulling van bedrijfsgeneeskunde. Past die zich net als het virus aan om te overleven?
Omikron is besmettelijker dan al zijn voorgangers. De priksnelheid is dan ook van groot belang. We moeten zo snel als mogelijk boostervaccins plaatsen en daarvoor alle beschikbare kanalen inzetten. Die centrale strategie is nodig om de torenhoge besmettingscijfers niet te laten eindigen in een implosie van de zorg. Daarbij hebben we ook de arbeidsartsen nodig.
Arbeidsartsen hebben ervaring met griepvaccinatie, connecteren met eHealth en vaccinnet en draaiden al mee in twee vaccinatiecampagnes in onze woonzorgcentra. De ondernemingen zelf zijn overtuigd van de meerwaarde van prikken op de werkvloer. De uitval door ziekte, quarantaine en vaccinatieverlof bedreigen de bedrijfscontinuïteit.
De belangen van maatschappij en ondernemingen komen samen bij de arbeidsartsen. Al is dat niet altijd zo geweest. Nog niet zo lang geleden kocht het coronacommissariaat iets meer dan een miljoen sneltests en werden screeningsprogramma's opgezet om corona aan de poorten van ondernemingen tegen te houden. Ondanks de gratis tests werden sneltests in bedrijven geen succesverhaal.
Arbeidsgeneeskundige diensten zullen zich moeten reppen om mee te zijn
Het enthousiasme koelde snel toen het prijsvoorstel van de arbeidsgeneeskundige diensten voor de 'gratis' tests in de bus viel: peperduur. Lang verhaal kort: de sneltests werden amper ingezet in bedrijven, maar verdeeld onder jeugdverenigingen en festivalgangers.
Er zijn voor arbeidsartsen nog wel thema's waar maatschappelijke belangen samenvallen met die van ondernemingen: de rode cijfers rond mentale belasting, de uitdagende combinatie van werk en privé, onze achterstand in preventie en vooral het half miljoen langdurige zieken in ons land. Werkgevers zoeken zich te pletter naar geschikte nieuwe medewerkers in een arbeidsmarkt die stilaan leeggevist is.
Arbeidsgeneeskundige diensten zullen zich moeten reppen om mee te zijn. Niet zelden botsen voorstellen om arbeidsartsen in te schakelen in een proactief gezondheidsbeleid op de federale gremia. Er is altijd wel een of andere partij die in de sterke regulering een stok vindt om in de wielen te steken. Als het initiatief al niet botst op het oligopolie en een vaste prijszetting die daarbij hoort.
De uitdagingen zijn echter te groot. Ondernemingen en arbeidsartsen kunnen best de handen in elkaar slaan en gaan voor een vernieuwde invulling van bedrijfsgeneeskunde waarin resultaatgericht wordt samengewerkt aan preventie, gezondheid en welzijn op het werk. Zich verstoppen achter reguliere taken om zich te onttrekken aan maatschappelijke uitdagingen lijkt me niet de beste strategie.