De jaarlijkse paringsdans tussen verzekeraars en zorgverstrekkers heeft ook dit keer weer een budget voor de ziekteverzekering in 2019 gebaard. De ziekenfondsen hebben bedenkingen bij de overschrijdingen in de geneesmiddelensector. Het Verzekeringscomité richt een werkgroep op om daaraan te remediëren.
De CM vindt dat er een langetermijnvisie nodig is in de gezondheidszorg. Een evergreen... Wie kan daar tegen zijn? De budgettaire silo's in de ziekteverzekering aanpakken, is wel in de eerste plaats een politieke keuze. Niemand kan naast bestaande reglementaire en wettelijke bepalingen kijken. Leiden meeruitgaven op geneesmiddelen bijvoorbeeld tot kortere ziekenhuisverblijven en dus tot besparingen? Mogelijk, we weten het niet. En plaatsen we wijkgezondheidscentra, verpleegkundige zorg en bevallingen buiten het ziekenhuis ook maar meteen onder curatele omdat ze hun budgettair boekje te buiten gaan? Ook hier: geen idee of het nodig is, een globale visie - eentje die verder gaat dan het ziekenfondsbelang - ontbreekt.
Een evenwichtige balans tussen werken en leven van (huis)artsen vergt een redelijk inkomen
Het grootste artsensyndicaat, de Bvas, onthield zich bij de stemming. Ze kreeg nul op het rekwest op de vraag om de erelonen voor consultaties op te trekken naar 30 euro. Vreemd toch. Het vergt allicht het betere bochtenwerk om dit af te wijzen. Al jaren hebben alle stakeholders de mond vol over een herwaardering van de huisartsgeneeskunde en de eerste lijn. De vakbond van voorzitter dokter Moens doet daartoe nu een constructief langetermijnvoorstel. Weer niet goed. Zoals gezegd: het betere bochtenwerk. De vraag 'hoe gaat het met u?' wordt blijkbaar alleen gesteld als het over het welzijn van patiënten gaat. Nochtans. Een evenwichtige balans tussen werken en leven van (huis)artsen vergt een redelijk inkomen. En goed uitgeruste, topfitte artsen zijn een conditio sine qua non om patiënten optimaal te kunnen verzorgen.
De CM vindt dat er een langetermijnvisie nodig is in de gezondheidszorg. Een evergreen... Wie kan daar tegen zijn? De budgettaire silo's in de ziekteverzekering aanpakken, is wel in de eerste plaats een politieke keuze. Niemand kan naast bestaande reglementaire en wettelijke bepalingen kijken. Leiden meeruitgaven op geneesmiddelen bijvoorbeeld tot kortere ziekenhuisverblijven en dus tot besparingen? Mogelijk, we weten het niet. En plaatsen we wijkgezondheidscentra, verpleegkundige zorg en bevallingen buiten het ziekenhuis ook maar meteen onder curatele omdat ze hun budgettair boekje te buiten gaan? Ook hier: geen idee of het nodig is, een globale visie - eentje die verder gaat dan het ziekenfondsbelang - ontbreekt.Het grootste artsensyndicaat, de Bvas, onthield zich bij de stemming. Ze kreeg nul op het rekwest op de vraag om de erelonen voor consultaties op te trekken naar 30 euro. Vreemd toch. Het vergt allicht het betere bochtenwerk om dit af te wijzen. Al jaren hebben alle stakeholders de mond vol over een herwaardering van de huisartsgeneeskunde en de eerste lijn. De vakbond van voorzitter dokter Moens doet daartoe nu een constructief langetermijnvoorstel. Weer niet goed. Zoals gezegd: het betere bochtenwerk. De vraag 'hoe gaat het met u?' wordt blijkbaar alleen gesteld als het over het welzijn van patiënten gaat. Nochtans. Een evenwichtige balans tussen werken en leven van (huis)artsen vergt een redelijk inkomen. En goed uitgeruste, topfitte artsen zijn een conditio sine qua non om patiënten optimaal te kunnen verzorgen.
