Patiënten wachten heus wel op een nieuwe regering en een nieuw regeerakkoord met nieuwe beleidsmaatregelen. Een toegankelijke eerste lijn zou goed geholpen zijn met de algemene invoering van een derde betaler bij de huisarts. Uit bevragingen bij onze patiënten blijkt dat zelfs een consultatie bij de huisarts wordt uitgesteld. Om erger te voorkomen, zou, van alle zorgverleners, juist de huisarts, ten allen tijde toegankelijk moeten blijven.

Een verderzetting van de hervorming van ons gezondheids- en welzijnslandschap heeft een tweede beleidsinjectie nodig. De hervorming van de ziekenhuizen werd al ingezet omdat iedereen weet dat het huidige financieringssysteem niet meer werkbaar is. Artsen vragen om steeds meer afdrachten te leveren zodat men 'het gat kan dichtrijden' is geen voorbeeld van een duurzaam systeem. Patiënten zijn daar de dupe van want als er supplementen worden gevraagd, is de kwaliteit niet evenredig mee gestegen en dreigen patiënten zorg uit te stellen omwille van de kostprijs. De urgentie om te hervormen was en is er. Daar is iedereen van overtuigd. Dat dit in het belang van de patiënt en van de kwaliteit van zorg moet gebeuren, hopelijk ook. Toch is veranderen op zich moeilijk. Zeker als het in je eigen achtertuin is, of als materniteiten zouden moeten sluiten, of je eigen ziekenhuis geraakt wordt. Een krachtige overheid die vanuit de juiste criteria op een transparante manier beslissingen neemt, hoe pijnlijk ook, is hoe dan ook nodig.

Kosten van chronisch ziek zijn blijven stijgen. Het statuut 'chronische ziekte' werd enkele jaren geleden ingevoerd en zorgt voor een toegang tot derde betaler en een toegankelijker MAF. Een uitbreiding van dit statuut dringt zich op.

Geestelijke gezondheidszorg schreeuwt om ondersteuning en hervorming. Een uitbreiding van de terugbetaling van eerstelijnspychologen die samenwerken in een eerstelijnszone is geen folieke maar een absolute noodzaak.

Zeldzame ziekten blijven weesjes. De nood om expertisecentra te erkennen en zorg te coördineren voor de patiënt is geen overbodige luxe. Net zo belangrijk is een goede coördinatie tussen het lokale en het universitaire ziekenhuis en de eerste lijn.

Het inter-hospitaalvervoer is een hete aardappel geworden die iedereen liever wil doorschuiven en dus betaalt de patiënt. De nodige uitvoeringsbesluiten om de onbeschikbaarheid van geneesmiddelen te voorkomen had bij een nieuwe regering nu al van tafel moeten zijn, een evaluatie van het re-integratiebeleid dringt zich op en een wettelijk kader voor ervaringsdeskundigen (als we geloven in patiëntenparticipatie) is een must...

Ik hoop dan ook dat het volgende regeerakkoord een duidelijke visie bevat en een actieplan opneemt om de broodnodige hervormingen door te voeren. Maar ook dat er een visie komt om geïntegreerde zorg echt te laten werken, en om proactief en preventief te werken (de andere optie is wachten totdat iedereen ziek is...), en die de plaats van de patiënt hierin meeneemt en erkent. Een krachtdadige veranderingsmanagement-minister die dit uitvoert, wens ik ons toe, één die zich niet laten afschrikken door de eerste die roept dat hij dit alles liever niet in zijn achtertuin wil. Een visie voor de toekomst voor onze gezondheidszorg dus en niet alleen voor de komende vier jaar die ons resten tot aan de volgende verkiezingen. Goede voornemens zijn al even gepasseerd, maar dàt wens ik ons allemaal toe.

Patiënten wachten heus wel op een nieuwe regering en een nieuw regeerakkoord met nieuwe beleidsmaatregelen. Een toegankelijke eerste lijn zou goed geholpen zijn met de algemene invoering van een derde betaler bij de huisarts. Uit bevragingen bij onze patiënten blijkt dat zelfs een consultatie bij de huisarts wordt uitgesteld. Om erger te voorkomen, zou, van alle zorgverleners, juist de huisarts, ten allen tijde toegankelijk moeten blijven. Een verderzetting van de hervorming van ons gezondheids- en welzijnslandschap heeft een tweede beleidsinjectie nodig. De hervorming van de ziekenhuizen werd al ingezet omdat iedereen weet dat het huidige financieringssysteem niet meer werkbaar is. Artsen vragen om steeds meer afdrachten te leveren zodat men 'het gat kan dichtrijden' is geen voorbeeld van een duurzaam systeem. Patiënten zijn daar de dupe van want als er supplementen worden gevraagd, is de kwaliteit niet evenredig mee gestegen en dreigen patiënten zorg uit te stellen omwille van de kostprijs. De urgentie om te hervormen was en is er. Daar is iedereen van overtuigd. Dat dit in het belang van de patiënt en van de kwaliteit van zorg moet gebeuren, hopelijk ook. Toch is veranderen op zich moeilijk. Zeker als het in je eigen achtertuin is, of als materniteiten zouden moeten sluiten, of je eigen ziekenhuis geraakt wordt. Een krachtige overheid die vanuit de juiste criteria op een transparante manier beslissingen neemt, hoe pijnlijk ook, is hoe dan ook nodig. Kosten van chronisch ziek zijn blijven stijgen. Het statuut 'chronische ziekte' werd enkele jaren geleden ingevoerd en zorgt voor een toegang tot derde betaler en een toegankelijker MAF. Een uitbreiding van dit statuut dringt zich op. Geestelijke gezondheidszorg schreeuwt om ondersteuning en hervorming. Een uitbreiding van de terugbetaling van eerstelijnspychologen die samenwerken in een eerstelijnszone is geen folieke maar een absolute noodzaak. Zeldzame ziekten blijven weesjes. De nood om expertisecentra te erkennen en zorg te coördineren voor de patiënt is geen overbodige luxe. Net zo belangrijk is een goede coördinatie tussen het lokale en het universitaire ziekenhuis en de eerste lijn. Het inter-hospitaalvervoer is een hete aardappel geworden die iedereen liever wil doorschuiven en dus betaalt de patiënt. De nodige uitvoeringsbesluiten om de onbeschikbaarheid van geneesmiddelen te voorkomen had bij een nieuwe regering nu al van tafel moeten zijn, een evaluatie van het re-integratiebeleid dringt zich op en een wettelijk kader voor ervaringsdeskundigen (als we geloven in patiëntenparticipatie) is een must...Ik hoop dan ook dat het volgende regeerakkoord een duidelijke visie bevat en een actieplan opneemt om de broodnodige hervormingen door te voeren. Maar ook dat er een visie komt om geïntegreerde zorg echt te laten werken, en om proactief en preventief te werken (de andere optie is wachten totdat iedereen ziek is...), en die de plaats van de patiënt hierin meeneemt en erkent. Een krachtdadige veranderingsmanagement-minister die dit uitvoert, wens ik ons toe, één die zich niet laten afschrikken door de eerste die roept dat hij dit alles liever niet in zijn achtertuin wil. Een visie voor de toekomst voor onze gezondheidszorg dus en niet alleen voor de komende vier jaar die ons resten tot aan de volgende verkiezingen. Goede voornemens zijn al even gepasseerd, maar dàt wens ik ons allemaal toe.