De coronacrisis drukt als nooit tevoren de vinger in een pijnlijke wonde: we zijn als maatschappij te zuinig met zorg. Al decennia proberen politici met managers de gezondheidszorg - heel terecht - voor iedereen ter beschikking te houden.

Tegelijk wil men het belastingbudget als een goede huisvader correct besteden aan de verschillende maatschappelijke behoeften. En daarbij wil men de uitbesteding aan zorg zo beperkt mogelijk houden. Ik durf te stellen 'efficiënt'.

Om te 'kunnen' managen zijn cijfers nodig. Om deze cijfers te genereren, moet iemand ze in computers ingeven. Dat is een belasting die men zomaar toevoegde aan onze werkvloer. Registreren, registreren en... nog eens registreren.

Naast een verhoogde werkdruk - ten koste van tijd van de zorgverlener voor de patiënt - heeft dit nadien ook nog eens gezorgd voor een beperking aan bed. We moeten renderen: zoveel mogelijk patiënten helpen op zo weinig mogelijk tijd met zo min mogelijk ruimte. Dit maakt dat we een gebrek hebben aan buffers. En daar zien we in deze pandemie de grote gevolgen van.

Uiteraard willen we allemaal drama's vermijden waarbij iemand de hulp die hij nodig heeft, niet (tijdig) krijgt. Dat zijn de angstbeelden die in de eerste golf dagelijks de televisiebeelden teisterden en de lockdown ook gedragen motiveerden.

Maar vandaag zien we een ander fenomeen. We merken dat we te weinig capaciteit hebben voor het globale pakket. Als zorgverleners bezig zijn met een patiënt, kunnen ze de andere patiënt niet meer dienen. Dat merken we in alle lijnen van de zorg: zowel bij de huisarts als in het ziekenhuis.

De coronacrisis drukt de vinger in een pijnlijke wonde: we zijn als maatschappij te zuinig met zorg

Het ganse systeem is zo efficiënt en vooral zuinig afgesteld, dat de ene zorg onverbiddelijk ten koste gaat van de andere. Triage en onverbiddelijk uitstel zijn helaas stilaan een gewoonte geworden, voor zover het dat ook mag en kan worden. Dringendste zorg eerst.

In plaats van als maatschappij dan een 'gezonde' reflex te koesteren om nu en in de toekomst te werken aan bufferplannen, groeit enkel onrust. Men zoekt bliksemafleidende zondebokken: 'het zijn de niet-gevaccineerden'.

Ik wil hier het verplichtingsdebat niet voeren en ben blij dat we met zovelen wél mochten gevaccineerd worden, maar de realiteit is dat corona er is en er nog pandemieën zullen volgen. We hebben buffers nodig.

Dit kan enkel met creativiteit: zoals meer mensen aan bed. Meer (reserve) bedden. Betere verloning. Aantrekkelijkheid van het beroep. Symbiosevorming met private geneeskunde. Desnoods sanatoria. Of een combinatie van meer ingenieuze inventiviteit. Eerder dan een negatieve, ridiculiserende, gesloten geest en kortzichtige houding. Mijn onoprechte excuses als een politicus zich zou geviseerd voelen. Schoenen kunnen passen.

Echter, de immoraliteit van sommige diepe denkers is een ongeziene reactie die we als maatschappij uitdrukkelijk dienen te verwerpen. Laatst had ik in De Afspraak (bijna) een moment van verstomming. 'We moeten zorg weigeren.'

We, beste collega's, dat zijn wij. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan mensen zonder vaccin 'dan maar letterlijk te laten stikken'. Vervolgens mogen we alleen nog niet-rokers behandelen van kanker, enkel met een bepaalde BMI antidiabetica toedienen of fietsers naar het werk dan maar zelf hun gebroken been laten spalken.

Ik wil voor zulke stellingen waarschuwen. Aan bedenkers van immorele voorstellen: wetenschappelijk onderzoek over oorzaak en gevolg leert ons veel en kan maatschappij en gezondheidszorg veel voordelen bieden.

Maar misbruik van deze 'preventieve' geneeskunde als een soort toegangsticket zoals we inmiddels aangeleerd kregen met het normaliseren van het 'CST', zal voor mij nooit een aanvaardbare oplossing zijn om het pijnpunt van kwaliteit en beschikbaarheid van onze gezondheidszorg ten gronde aan te pakken.

Ik ben er weliswaar zeker van. Wijze mensen gaan dat inzien. Onze nieuwe deur, 2022, het jaar waarin ik bij leven en welzijn de mosterd zal vinden, wordt een topjaar! Mijn beste wensen aan alle lezers van Artsenkrant. Een topkrant.

De coronacrisis drukt als nooit tevoren de vinger in een pijnlijke wonde: we zijn als maatschappij te zuinig met zorg. Al decennia proberen politici met managers de gezondheidszorg - heel terecht - voor iedereen ter beschikking te houden. Tegelijk wil men het belastingbudget als een goede huisvader correct besteden aan de verschillende maatschappelijke behoeften. En daarbij wil men de uitbesteding aan zorg zo beperkt mogelijk houden. Ik durf te stellen 'efficiënt'.Om te 'kunnen' managen zijn cijfers nodig. Om deze cijfers te genereren, moet iemand ze in computers ingeven. Dat is een belasting die men zomaar toevoegde aan onze werkvloer. Registreren, registreren en... nog eens registreren. Naast een verhoogde werkdruk - ten koste van tijd van de zorgverlener voor de patiënt - heeft dit nadien ook nog eens gezorgd voor een beperking aan bed. We moeten renderen: zoveel mogelijk patiënten helpen op zo weinig mogelijk tijd met zo min mogelijk ruimte. Dit maakt dat we een gebrek hebben aan buffers. En daar zien we in deze pandemie de grote gevolgen van.Uiteraard willen we allemaal drama's vermijden waarbij iemand de hulp die hij nodig heeft, niet (tijdig) krijgt. Dat zijn de angstbeelden die in de eerste golf dagelijks de televisiebeelden teisterden en de lockdown ook gedragen motiveerden. Maar vandaag zien we een ander fenomeen. We merken dat we te weinig capaciteit hebben voor het globale pakket. Als zorgverleners bezig zijn met een patiënt, kunnen ze de andere patiënt niet meer dienen. Dat merken we in alle lijnen van de zorg: zowel bij de huisarts als in het ziekenhuis. Het ganse systeem is zo efficiënt en vooral zuinig afgesteld, dat de ene zorg onverbiddelijk ten koste gaat van de andere. Triage en onverbiddelijk uitstel zijn helaas stilaan een gewoonte geworden, voor zover het dat ook mag en kan worden. Dringendste zorg eerst.In plaats van als maatschappij dan een 'gezonde' reflex te koesteren om nu en in de toekomst te werken aan bufferplannen, groeit enkel onrust. Men zoekt bliksemafleidende zondebokken: 'het zijn de niet-gevaccineerden'. Ik wil hier het verplichtingsdebat niet voeren en ben blij dat we met zovelen wél mochten gevaccineerd worden, maar de realiteit is dat corona er is en er nog pandemieën zullen volgen. We hebben buffers nodig. Dit kan enkel met creativiteit: zoals meer mensen aan bed. Meer (reserve) bedden. Betere verloning. Aantrekkelijkheid van het beroep. Symbiosevorming met private geneeskunde. Desnoods sanatoria. Of een combinatie van meer ingenieuze inventiviteit. Eerder dan een negatieve, ridiculiserende, gesloten geest en kortzichtige houding. Mijn onoprechte excuses als een politicus zich zou geviseerd voelen. Schoenen kunnen passen.Echter, de immoraliteit van sommige diepe denkers is een ongeziene reactie die we als maatschappij uitdrukkelijk dienen te verwerpen. Laatst had ik in De Afspraak (bijna) een moment van verstomming. 'We moeten zorg weigeren.' We, beste collega's, dat zijn wij. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan mensen zonder vaccin 'dan maar letterlijk te laten stikken'. Vervolgens mogen we alleen nog niet-rokers behandelen van kanker, enkel met een bepaalde BMI antidiabetica toedienen of fietsers naar het werk dan maar zelf hun gebroken been laten spalken.Ik wil voor zulke stellingen waarschuwen. Aan bedenkers van immorele voorstellen: wetenschappelijk onderzoek over oorzaak en gevolg leert ons veel en kan maatschappij en gezondheidszorg veel voordelen bieden.Maar misbruik van deze 'preventieve' geneeskunde als een soort toegangsticket zoals we inmiddels aangeleerd kregen met het normaliseren van het 'CST', zal voor mij nooit een aanvaardbare oplossing zijn om het pijnpunt van kwaliteit en beschikbaarheid van onze gezondheidszorg ten gronde aan te pakken.Ik ben er weliswaar zeker van. Wijze mensen gaan dat inzien. Onze nieuwe deur, 2022, het jaar waarin ik bij leven en welzijn de mosterd zal vinden, wordt een topjaar! Mijn beste wensen aan alle lezers van Artsenkrant. Een topkrant.