Nog voor de paasvakantie wil Open VLD-minister De Block met een wetgevend kader voor de ziekenhuisnetwerken naar de Ministerraad trekken. Optimisme is een liberaal adagium maar dit lijkt toch meer op voluntarisme à la Verhofstadt dan op een realistische timing. De Vlaamse ziekenhuizen hebben hun huiswerk grotendeels gedaan. De inventaris die Zorgnet-Icuro afleverde - zie ook de netwerken-reeks in Artsenkrant - spreekt wat dat betreft boekdelen. Onduidelijk is dan weer wel in welke mate en hoe snel de netwerken gealigneerd geraken op de Vlaamse eerstelijnszones. En de hamvraag is hoever het staat met de (tegenwerkende) Brusselse en Waalse ziekenhuiskoepels. Worden er nu in Franstalig België en Brussel out of the blue plots concrete netwerken afgeklopt? Het is in hoge mate onwaarschijnlijk.

In Denemarken nam de netwerkvorming 20 jaar in beslag. Gezien de institutionele complexiteit van ons land is dat wellicht een realistische inschatting.

Op federaal niveau vallen evenzeer nog wat katjes te geselen. Taalgrensoverschrijdende netwerken zijn één splijtzwam; de positie van de hoofdarts een andere. Consensus daarover vergt in de eerste plaats een politieke deal tussen Open VLD en N-VA (met inbegrip van MR en CD&V uiteraard). Dat is niet onmogelijk. Maar voor Pasen? Temeer daar de netwerken en de nieuwe ziekenhuisfinanciering - tenminste toch het luik laagvariabele zorg - in september hand in hand zouden worden ingevoerd. Voetjes terug op de grond? Tussen al dat politieke geweld bewegen zich ook nog de artsen - tot nader order nog altijd de belangrijkste spelers in de gezondheidszorg. De syndicaten eisen een substantiële verankering en/of medebeheer in de netwerken. Wordt daaraan tegemoet gekomen?

Besluit? Minister De Block verwijst vaak vergoelijkend naar Denemarken waar de netwerkvorming 20 jaar in beslag nam. Gezien de institutionele complexiteit van ons land is dat wellicht een realistische inschatting.

Nog voor de paasvakantie wil Open VLD-minister De Block met een wetgevend kader voor de ziekenhuisnetwerken naar de Ministerraad trekken. Optimisme is een liberaal adagium maar dit lijkt toch meer op voluntarisme à la Verhofstadt dan op een realistische timing. De Vlaamse ziekenhuizen hebben hun huiswerk grotendeels gedaan. De inventaris die Zorgnet-Icuro afleverde - zie ook de netwerken-reeks in Artsenkrant - spreekt wat dat betreft boekdelen. Onduidelijk is dan weer wel in welke mate en hoe snel de netwerken gealigneerd geraken op de Vlaamse eerstelijnszones. En de hamvraag is hoever het staat met de (tegenwerkende) Brusselse en Waalse ziekenhuiskoepels. Worden er nu in Franstalig België en Brussel out of the blue plots concrete netwerken afgeklopt? Het is in hoge mate onwaarschijnlijk.Op federaal niveau vallen evenzeer nog wat katjes te geselen. Taalgrensoverschrijdende netwerken zijn één splijtzwam; de positie van de hoofdarts een andere. Consensus daarover vergt in de eerste plaats een politieke deal tussen Open VLD en N-VA (met inbegrip van MR en CD&V uiteraard). Dat is niet onmogelijk. Maar voor Pasen? Temeer daar de netwerken en de nieuwe ziekenhuisfinanciering - tenminste toch het luik laagvariabele zorg - in september hand in hand zouden worden ingevoerd. Voetjes terug op de grond? Tussen al dat politieke geweld bewegen zich ook nog de artsen - tot nader order nog altijd de belangrijkste spelers in de gezondheidszorg. De syndicaten eisen een substantiële verankering en/of medebeheer in de netwerken. Wordt daaraan tegemoet gekomen?Besluit? Minister De Block verwijst vaak vergoelijkend naar Denemarken waar de netwerkvorming 20 jaar in beslag nam. Gezien de institutionele complexiteit van ons land is dat wellicht een realistische inschatting.