...

Alles begon in 2009, toen een Amerikaan van 24 jaar zich aanmeldde op de dienst spoedgevallen. Hij klaagde over dysfagie, een gevoel van ongemak of blokkade bij het passeren van voedsel door de slokdarm, odynofagie of pijn in de keel bij het slikken, koorts en rillingen. Een MRI die werd uitgevoerd in het Medical College of Wisconsin in Milwaukee toonde een infectie van de oesofagus van vijf centimeter lang. Meestal wordt in zo'n situatie een reconstructie gemaakt met andere delen van het maag-darmkanaal (de maag of de dikke darm), maar dat was hier onmogelijk. De patiënt was vijf jaar eerder verlamd geraakt na een auto-ongeluk en de omvang van de potentieel dodelijke infectie, samen met de lengte van het aangetaste slokdarmsegment vormden een probleem. De artsen stelden de jongeman daarom een ingreep voor die veel weg had van een laatste redmiddel. Ze zouden het verwijderde deel van de slokdarm vervangen door een uitrekbare, metalen stent van 18 mm diameter en 120 mm lang, die ze zouden bedekken met extracellulaire matrix. De hele ingreep zou via een endoscopie gebeuren, dus via de mond. De extracellulaire matrix werd besproeid met een kleverige gel op basis van bloedplasma van de patiënt, die veel groeifactoren bevatte. De bedoeling was om op die manier de wondheling en de weefselregeneratie te bevorderen. Die volledig nieuwe techniek was tot dusver alleen bij dieren uitgetest. Het was de bedoeling om de stent na drie maanden te verwijderen, maar de patiënt vreesde voor een verzwakking van zijn slokdarm en weigerde de ingreep. Die werd uiteindelijk drie en een half jaar later uitgevoerd, en de artsen stelden vast dat het slokdarmslijmvlies volledig geregenereerd was, zonder stenosen of lekken, en merkten op dat de vijf lagen van de slokdarm aanwezig waren ter hoogte van de getransplanteerde zone. De man kon ook weer slikken, zelfs als hij in een hoek van 45° zat, kon normaal eten en had een normale body mass index. Ondertussen zijn we zeven jaar later en houdt de reconstructie nog steeds stand. Het orgaan werkt normaal, de patiënt doet het goed en leidt weer zijn normale leven. "Het interessante aan onze aanpak is dat we producten hebben gebruikt die beschikbaar zijn en die al goedgekeurd zijn voor gebruik bij de mens, en die geen erg ingewikkelde weefseltechnologie vereisen", zegt een tevreden prof. Kulwinder Dua, die de procedure geleid heeft. Aangezien de stent niet op het voorziene tijdstip maar drie jaar later werd verwijderd, is het moeilijk om in te schatten hoelang de reconstructie van het orgaan duurt. Het zal nog tijd, klinische studies bij de mens en een nauwgezette evaluatie bij dieren vergen voor deze procedure routinematig kan worden toegepast.