...

De nieuwe generatie componisten, onder wie Max Richter, Ólafur Arnalds, Dustin O'Halloran en Nils Frahm, haalden de mosterd bij het Amerikaanse minimalisme van bijvoorbeeld Philip Glass, of bij de mystieke klanken van Arvo Pärt of John Tavener. Deze jonge generatie heeft bovendien heel wat digitale mogelijkheden ter beschikking zoals sampling en synthesizers om de akoestische klanken aan te vullen of te manipuleren.Post-classicalDe populariteit van deze stroming overtreft ondertussen ruimschoots die van het modernisme of de avant-garde, diverse wegen die de klassieke muziek zo'n 100 jaar geleden ingeslagen is. Bewonderaars en kenners van deze laatste stromingen bestempelen post-classical music doorgaans als een vorm van nostalgie of vinden de muziek té gemakkelijk. Met andere woorden: de ene laat zich graag betoveren door steeds herhaalde patronen, een ander ergert zich mateloos aan de oppervlakkigheid ervan. Pionier Philip Glass kent die discussie al 50 jaar. Toen ik tijdens een interview eens naar izijn visie informeerde antwoordde hij nogal laconiek: "Mijn muziek is voor critici misschien te gemakkelijk, maar ze is dat zeker niet voor mezelf. Ik stel vast dat er een groot publiek is voor mijn muziek. De critici schrijven liever iets over mijn 'domme' publiek en niet over mijn muziek. Dat maakt allemaal weinig indruk op mij. Hoe het publiek luistert, weet je nooit. Iedere luisteraar brengt zijn bagage mee. Iemand met een rijke muzikale achtergrond zal die ook in mijn muziek kunnen gebruiken; iemand met weinig muzikale kennis zal mijn muziek anders benaderen. Mijn vader was iemand die weinig technische muzikale achtergrond had en die toch van Bartok, Sjostakovitsj en Bach kon genieten want die muziek raakte hem als mens. Een kritische mening van iemand met kennis van zaken is waardevol, maar ze mag anderen niet van hun plezier beroven."Cross-overEen andere parallel tussen de nieuwe generatie en die van Philip Glass is de multimediale en cross-over aanpak. Songs, ernstige composities, opera, dans, theater of film, de muzikale output van de neoklassieken laat zich makkelijk combineren met beeldende artistieke producten. En ze vullen de klassieke traditie doorgaans ook graag aan met elektronische klanken. Op dat vlak is de rol van bands als Kraftwerk of Sigur Rós niet te onderschatten. De IJslandse componist Ólafur Arnalds die in Antwerpen ook op het programma staat, pleit voor het afwerpen van oogkleppen: "Er zijn nog steeds mensen die zweren bij klassieke muziek en neerkijken op pop, of omgekeerd, sommigen denken dat klassiek iets is waar allen hun grootouders nog naar luisteren. Ik wil me in die discussie ergens tussenin bevinden en pleiten voor een open geest. Uiteindelijk is het allemaal muziek."Bij AMUZ staat er tijdens deze vijfdaagse muziek van diverse vertegenwoordigers op het programma. Jef Neve, die met zijn recente album Spirit Control ook bij de repetitieve stroming aanleunt, speelt met zijn band met drums, strijkers en keyboard eigen muziek, maar ook werk van Max Richter of Dustin O'Halloran. Violist Lorenzo Gatto brengt met Young Belgian Strings onder meer Four Seasons van Max Richter. Deze componist update, met enorm succes overigens, de Vivaldi-klassieker naar de 21ste eeuw. In samenwerking met Cinema Zuid staan er ook filmprojecties van dansvoorstellingen op het programma van de Britse choreograaf Wayne McGregor waarvoor Max Richter of Ólafur Arnalds muziek schreven. Zo is onder meer Atomos te zien waarin lichamen, beweging, film, geluid en licht versmelten tot een intense sensatie. POST-CLASSICAL.MUSICinPRIMETIME - Amuz van 14 tot 18 februari - www.amuz.be - 03/292 36 80.