...

We spreken af met dokter Sanida op een zonovergoten Plaskyplein in Schaarbeek waar ze een praktijk deelt met andere specialisten. Een Griekse vlag aan een gebouw geeft de buurt een vakantiesfeertje, net als de drukke marktkramers en kraampjes. Ze heeft een heerlijk accent, een stevige handdruk en een hoogst charmante glimlach. Christina Sanida ontvangt ons hartelijk in een consultatieruimte van het medisch centrum waar ze werkt. "Dit is niet de praktijk waar ik mijn patiënten ontvang. Daar zou u de affiche zien van Urgences Grèce, de solidariteitsactie voor de Griekse gezondheidszorg, opgezet onder meer door de Stichting UMC Sint-Pieter", zo vertelt dokter Sanida, eraan toevoegend dat haar portret op de affiche prijkt. "Toen ze me vroegen voor de foto wou ik het ook 'echt' doen. Ik hou er niet van om de dingen mooier te maken dan ze zijn."Men kan zich deze grote dame met de bruine haren moeilijk anders voorstellen dan ze is: direct en gepassioneerd. Zo was ze ook toen ze in Brussel belandde op 3 september 1989 om zich in te schrijven aan de faculteit Geneeskunde van de ULB. "Ik werd vergezeld door mijn vader en merkwaardig genoeg was het de eerste keer dat ik in buitenland kwam." "Een van de dingen die mij meteen opvielen in Brussel was het multi-etnische, het multiculturele van de samenleving", voegt ze eraan toe. Als studente logeerde Christina aanvankelijk bij een kennis en zo ontdekte ze Brussel, de hoofdstad van Europa. "In Larissa, waar mijn familie vandaan komt en waar ik lang woonde, had ik geen openbaar vervoer nodig. Ik kon alles te voet doen of met de fiets." Maar in Brussel moest de Griekse studente de uurroosters van bussen en trams raadplegen om op tijd in de les te zijn, terwijl ze via de kleine aankondigingen in de reclamebladen op zoek ging naar een appartement."In Griekenland was er destijds, en nu nog, een nationaal examen en een numerus clausus", vertelt Christina Sanida. "Dat betekent dat zelfs de beste studenten geweigerd kunnen worden. Ik wilde echt arts worden, met hart en ziel, en ik wilde graag een goede opleiding in de geneeskunde. Via deductie en vooral omwille van de excellente reputatie van de ULB in Griekenland, besloot ik om in Brussel te gaan studeren." Bij haar aankomst in de hoofdstad sprak ze vier talen: Grieks, Frans, Engels en Italiaans. Maar toch kost het haar in het begin veel moeite om les te volgen in het Frans. "Gelukkig was mijn kennis van het Grieks een voordeel om de wetenschappelijke terminologie onder de knie te krijgen." Organisatie, motivatie en het nastreven van een vooropgesteld doel, samen met de morele en financiële steun van het thuisfront, waren ontzettend belangrijk voor haar parcours van studente tot arts. De keuze voor een specialisatie kwam pas later. "In het zesde en zevende jaar waren we bijna constant in ziekenhuizen", zo vertelt de pneumologe. "Ik ga heel graag om met patiënten en ik wou graag graag werken in een 'vitaal' domein, hart of longen bijvoorbeeld. Bovendien had ik met professor Vincent Ninane een geweldige leermeester, en zo'n mentor is van het grootste belang. Vandaag werk ik nog steeds met hem samen in het UMC Sint-Pieter. Hij was en is een perfect voorbeeld van iemand die heel goede geneeskunde beoefent. De pneumologie is eerstelijnsgeneeskunde, je moet op elk ogenblik klaarstaan om te helpen en in te grijpen. De studies waren wel ontzettend zwaar en de druk was groot. Voor de wet Colla had ik wachtdiensten van wel 30 uur. Maar ik heb het wel allemaal gedaan en daar ben ik best fier op." Dokter Sanida is inmiddels ook actief binnen de Griekse gemeenschap in België. Ze is lid van een Grieks amateurtheater, Le théâtre hellénique de Belgique, ze werkt mee aan het radiostation La voix hellénique. "Ik heb nog altijd contact met Grieken in België, maar ook met landgenoten die terug naar hun thuisland zijn vertrokken. Het was overigens ook mijn bedoeling om terug naar Griekenland te gaan. De dag na de proclamatie zou ik vertrekken. Mijn paspoort lag al klaar. Maar uiteindelijk veranderde alles, je neemt een beslissing en je probeert je levensweg te volgen."Omdat ze haar eigen ervaringen in Brussel wilde delen met anderen, richtte ze zowaar een studentenclub op van Griekse en Cypriotische studenten. De banden met haar geboorteland blijven altijd sterk. Heel sterk. "Ik moet bekennen dat ik het in het begin emotioneel moeilijk had. Ik weende bijna elke dag, maar het was wel mijn keuze om naar België te komen", zo zegt ze. Haar vader, een Griekse functionaris, had haar in zekere zin het voorbeeld gegeven. Hij had immers gestudeerd aan de Polytechnische Schule in München. Om vaker te kunnen telefoneren en af en toe haar familie te gaan opzoeken in Griekenland nam Christina zelfs allerlei weekendbaantjes aan. Nog steeds reist ze twee à drie keer per jaar terug naar Griekenland. "Het is raar, maar ik kan me niet inbeelden dat ik ergens anders dan in Griekenland op vakantie zou gaan." Christina Sanida werd geboren in Kosani, in de buurt van Larissa, ongeveer halfweg tussen Athene en Thessaloniki in het oosten van het land. Toen ze klein was verhuisde dr. Sanida nogal vaak met haar familie omwille van de job van haar vader. Haar kindertijd bracht ze door op het eiland Euboea. "Het appartement waar we toen woonden had zicht op zee", zo mijmert de arts. Inmiddels heeft ze haar eigen stukje Griekenland gecreëerd in Brussel, samen met haar man, ook van Griekse origine, en hun twee kinderen. "Maar we integreren ons natuurlijk in België", zo voegt er snel aan toe. De kinderen zijn tweetalig. "Voor mij is België het verstand en Griekenland het hart", zegt dr. Sanida. Het is dan ook met volle overtuiging dat ze zich inzet voor de solidariteitsactie van de Stichting UMC Sint-Pieter, de ULB en Dokters van de Wereld om de Griekse gezondheidszorg te steunen via drie concrete projecten. "Aanvankelijk was ik beetje bang dat er weer eindeloos gepraat zou worden over de sociaaleconomische ramp, maar dat bleek niet het geval te zijn. De acties spitsen zich toe op de essentie en op de mensen zelf. Als arts in het UMC Sint-Pieter wou ik me heel graag engageren. Mijn taak is om de go-between te zijn tussen de Griekse gemeenschap in België, die ik goed ken, en de verschillende verenigingen om steun te vinden. De acties van het ziekenhuis waren heel succesvol. Het Sint-Pietersziekenhuis sponsort een tweetal ziekenwagens die als mobiele zorgeenheid zullen worden ingezet op het eiland Euboea dat ik heel goed ken omdat ik er gewoond heb."De Grieks-Belgische arts wil geen klaaglied aanheffen, maar ze heeft wel haar bedenkingen bij de crisis in Griekenland. Dat de economische en sociale crisis zware gevolgen heeft, ook voor de gezondheidszorg, ondervond ze op persoonlijk vlak, drie jaar geleden. Haar vader werd na een valpartij in levensgevaar opgenomen in een publiek ziekenhuis. En hoewel ze altijd de voordelen van universitaire ziekenhuizen verdedigt, zag dr. Sanida zich verplicht haar vader te laten overbrengen naar een privéziekenhuis. Het kostte haar een grote som geld, iets wat de meeste Grieken niet zouden kunnen opbrengen vermits de sociale zekerheid er amper voor tussenkomt, maar haar vader werd er wel door gered. "In Griekenland is de opleiding excellent, maar op praktisch vlak ontbreekt het aan heel wat middelen. En ook aan organisatie. Dat was altijd al een zwak punt. Dat maakt dat je er geen artsenpraktijk kan voeren zoals je dat zou willen. En dan heb ik het nog niet eens over de crisis die ertoe leidde dat er nu een geneeskunde is met twee snelheden. In de publieke sector is er een tekort aan infrastructuur en aan personeel en zijn het nog altijd hoogtijden voor cliëntelisme. Dat maakt dat het geld helemaal niet terecht komt waar het zou moeten."Volgens dr. Sanida kan je België totaal niet vergelijken met Griekenland. "Hier ben ik fier om te kunnen werken als arts, in een land waar ons werk een goede basis heeft: goede geneeskunde voor iedereen, van de koninklijke familie tot en met inwijkelingen. De ervaring van 12 jaar werken in het ziekenhuis heeft me geleerd dat we hier dezelfde zorg kunnen verstrekken aan àlle patiënten." Haar deelname aan de campagne Urgences Grèce werd ook ingegeven door die motivatie. "Als artsen én Europese burgers zijn ook wij verplicht om het recht op volksgezondheid te verdedigen. Privatisering moet vermeden worden omdat het een ramp is. Er zijn waarden die verdedigd moeten worden door iedereen, zowel in Griekenland als hier in België, ook al kan je de beide situaties moeilijk vergelijken."