Maar iedereen weet dat niet elk netwerk hier vanuit gaat. De federale wet zal enkel juridisch de netwerkvorming regelen. De zorgstrategische planning die Vlaanderen koppelt aan de investeringen die ziekenhuizen in de toekomst willen doen, voedt hopelijk de kwaliteit.

Alhoewel: wat doen we met grootstedelijke gebieden zoals Antwerpen en Gent waar twee netwerken zijn? Zij zullen een zorgstrategisch plan moeten opmaken op basis van... dezelfde populaties, dezelfde cijfers, dezelfde noden, dezelfde samenwerkingen met de eerste lijn. Zij zullen elkaar beconcurreren om de laatste snufjes binnen te halen. Vraag is dan of de rapporten van het KCE en de evidence based-richtlijnen opgevolgd zullen worden.

Zetten we de ego's aan de kant voor één groot netwerk? Elk netwerk zal voor hartaandoeningen willen beschikken over een cathlab en voor beroertezorg beschikken over een gespecialiseerde stroke unit. Maar wat als deze in vogelvlucht, gespreid over twee netwerken maar op 300 meter van elkaar liggen? Wat als patiënten die behoren tot dezelfde populatie van dat netwerk ergens wonen waar de time to needle geen uur is?

Zetten we de ego's aan de kant voor één groot netwerk?

Zetten we dan onze kwaliteitsprincipes in het kader van de ik ben de grootste en wil de grootste blijven even aan de kant? Passen we dan de missie van het ziekenhuis waarin de patiënt centraal staat even aan, omdat het ons goed uitkomt? Zouden we voor grootstedelijke gebieden 'de ego's' niet aan de kant zetten en gewoon één netwerk vormen? Hebben we het lef om te breken met de geschiedenis? Om kritische zorg aan te bieden daar waar de patiënt ze nodig heeft?

Ik zoek binnen de netwerkvorming nog naar het eerste ziekenhuis dat wil inzetten op geriatrische zorg en daarin de grootste en beste wil zijn en dit kost wat kost binnen het netwerk 'wil binnenhalen'. Gezien de vergrijzing die op ons afkomt trouwens geen overbodige luxe... de 'paradepaardjes' in onze gezondheidszorg hangen meestal samen met prestatiefinanciering in hoogtechnologische zorg.

Kwaliteit van zorg en levenskwaliteit brengen geen geld in het laatje van ziekenhuizen die dreigen in het rood te gaan en de aanschaf van een nieuwe robot, als 'laatste strohalm' om financieel te overleven lijkt ook geen efficiënte strategie....

Hebben we het lef om te breken met de geschiedenis? Om kritische zorg aan te bieden daar waar de patiënt ze nodig heeft?

Nog een laatste bezorgdheid inzake netwerkvorming is die over de universitaire ziekenhuizen. Zij horen niet thuis in de netwerken van regionale en supraregionale ziekenhuizen. Ze hebben een eigen plaats om in te zetten op onderzoek, behandeling van zeldzame en complexe aandoeningen en de samenwerkingen en netwerkvorming met het buitenland, in het kader van de European Reference Networks voor zeldzame en complexe aandoeningen. Een volgende regering mag zich wat mij en ook vele patiëntenverenigingen betreft, zeker buigen over de expertisecentra voor zeldzame ziekten, maar dan liefst 1 of 2 per aandoening, geen 5 of 10.

Nog aardig wat werk voor de boeg dus. Ik ben benieuwd wat de verkiezingsprogramma's van de politieke partijen ons gaan voorschotelen. Maar tot dan hoop ik op veel gezond verstand van onderuit dat echt uitgaat van kwaliteitsvolle zorg... en als dat niet lukt op veel politieke moed.

Maar iedereen weet dat niet elk netwerk hier vanuit gaat. De federale wet zal enkel juridisch de netwerkvorming regelen. De zorgstrategische planning die Vlaanderen koppelt aan de investeringen die ziekenhuizen in de toekomst willen doen, voedt hopelijk de kwaliteit. Alhoewel: wat doen we met grootstedelijke gebieden zoals Antwerpen en Gent waar twee netwerken zijn? Zij zullen een zorgstrategisch plan moeten opmaken op basis van... dezelfde populaties, dezelfde cijfers, dezelfde noden, dezelfde samenwerkingen met de eerste lijn. Zij zullen elkaar beconcurreren om de laatste snufjes binnen te halen. Vraag is dan of de rapporten van het KCE en de evidence based-richtlijnen opgevolgd zullen worden. Zetten we de ego's aan de kant voor één groot netwerk? Elk netwerk zal voor hartaandoeningen willen beschikken over een cathlab en voor beroertezorg beschikken over een gespecialiseerde stroke unit. Maar wat als deze in vogelvlucht, gespreid over twee netwerken maar op 300 meter van elkaar liggen? Wat als patiënten die behoren tot dezelfde populatie van dat netwerk ergens wonen waar de time to needle geen uur is? Zetten we dan onze kwaliteitsprincipes in het kader van de ik ben de grootste en wil de grootste blijven even aan de kant? Passen we dan de missie van het ziekenhuis waarin de patiënt centraal staat even aan, omdat het ons goed uitkomt? Zouden we voor grootstedelijke gebieden 'de ego's' niet aan de kant zetten en gewoon één netwerk vormen? Hebben we het lef om te breken met de geschiedenis? Om kritische zorg aan te bieden daar waar de patiënt ze nodig heeft?Ik zoek binnen de netwerkvorming nog naar het eerste ziekenhuis dat wil inzetten op geriatrische zorg en daarin de grootste en beste wil zijn en dit kost wat kost binnen het netwerk 'wil binnenhalen'. Gezien de vergrijzing die op ons afkomt trouwens geen overbodige luxe... de 'paradepaardjes' in onze gezondheidszorg hangen meestal samen met prestatiefinanciering in hoogtechnologische zorg. Kwaliteit van zorg en levenskwaliteit brengen geen geld in het laatje van ziekenhuizen die dreigen in het rood te gaan en de aanschaf van een nieuwe robot, als 'laatste strohalm' om financieel te overleven lijkt ook geen efficiënte strategie....Nog een laatste bezorgdheid inzake netwerkvorming is die over de universitaire ziekenhuizen. Zij horen niet thuis in de netwerken van regionale en supraregionale ziekenhuizen. Ze hebben een eigen plaats om in te zetten op onderzoek, behandeling van zeldzame en complexe aandoeningen en de samenwerkingen en netwerkvorming met het buitenland, in het kader van de European Reference Networks voor zeldzame en complexe aandoeningen. Een volgende regering mag zich wat mij en ook vele patiëntenverenigingen betreft, zeker buigen over de expertisecentra voor zeldzame ziekten, maar dan liefst 1 of 2 per aandoening, geen 5 of 10. Nog aardig wat werk voor de boeg dus. Ik ben benieuwd wat de verkiezingsprogramma's van de politieke partijen ons gaan voorschotelen. Maar tot dan hoop ik op veel gezond verstand van onderuit dat echt uitgaat van kwaliteitsvolle zorg... en als dat niet lukt op veel politieke moed.