Of een woonzorgcentrum euthanasie binnen haar muren toelaat, vormt vandaag geen voorwaarde voor erkenning. Sommige woonzorgcentra maken daar misbruik van en negeren de vrije keuze van mensen over hun levenseinde. Momenteel wordt er gewerkt aan een nieuw decreet voor woonzorgvoorzieningen. Het lijkt ons evident dat we ervoor zorgen dat zulke schrijnende toestanden niet meer kunnen gebeuren. De nieuwe teksten moeten klaarheid scheppen.

In de euthanasiewet wordt de relatie tussen arts en patiënt duidelijk omschreven: een arts kan niet worden gedwongen euthanasie toe te passen. Over de rol van het woonzorgcentrum wordt niet gesproken. Wél is het zo dat een arts autonoom handelt in de uitoefening van zijn beroep. Dat betekent dat zorginstellingen niet het recht hebben te interfereren in de zorg die de arts verstrekt, ook niet als die zorg euthanasie betreft.

De rechten van de patiënt

In de discussie wordt vaak voorbijgegaan aan het feit dat, naast de regels die gelden voor woonzorgvoorzieningen en voor zorgbeoefenaars, ook de patiënt rechten heeft. Een patiënt heeft recht op kwaliteitsvolle, menswaardige zorg, die aan zijn of haar behoeften voldoet. Het feit dat een patiënt verblijft in een woonzorgcentrum - dat trouwens een thuisvervangend milieu is - doet niets af van dit zelfbeschikkingsrecht.

Een woonzorgcentrum mag niet mag tussenkomen in een medische beslissing tussen arts en patiënt omtrent euthanasie

Ook op de rechtspraak kunnen we ons beroepen. Een woonzorgcentrum in Diest ontzegde een terminale vrouw euthanasie, waardoor de vrouw met een ambulance naar de woning van haar dochter moest gaan om euthanasie te kunnen bekomen. In de uitspraak stelde de rechter dat een woonzorgcentrum geen handelingen mag stellen die schade kunnen toebrengen aan een bewoner bij de toepassing van haar euthanasiebeleid.

Tijd voor duidelijkheid

Ondanks de rechten van de patiënt, de autonomie van de arts in de uitoefening van zijn beroep en de brede gedragenheid voor euthanasie bij de bevolking weten we dat patiënten in hun vraag naar euthanasie soms gedwarsboomd worden door woonzorgcentra. Minister Vandeurzen werkt aan een nieuw woonzorgdecreet en heeft daarbij aandacht voor levenseindezorg. Het zou getuigen van respect voor het zelfbeschikkingsrecht van elke patiënt indien in dat decreet de rol van het woonzorgcentrum aangaande de toepassing van euthanasie duidelijk omschreven wordt.

Voor ons liberalen betekent dat minstens dat een woonzorgcentrum niet mag tussenkomen in een medische beslissing tussen arts en patiënt omtrent euthanasie. Lijdende patiënten verplichten zich te verplaatsen naar een andere locatie om hun recht op euthanasie te kunnen realiseren is een daad van onmenselijkheid, zeker als we weten dat de meesten onder hen fysiek en psychisch daartoe zelf niet in staat zijn. Wat voor zin heeft het werk te maken van een tijdige levenseindeplanning als we in de praktijk één optie onmogelijk maken?

Of een woonzorgcentrum euthanasie binnen haar muren toelaat, vormt vandaag geen voorwaarde voor erkenning. Sommige woonzorgcentra maken daar misbruik van en negeren de vrije keuze van mensen over hun levenseinde. Momenteel wordt er gewerkt aan een nieuw decreet voor woonzorgvoorzieningen. Het lijkt ons evident dat we ervoor zorgen dat zulke schrijnende toestanden niet meer kunnen gebeuren. De nieuwe teksten moeten klaarheid scheppen.In de euthanasiewet wordt de relatie tussen arts en patiënt duidelijk omschreven: een arts kan niet worden gedwongen euthanasie toe te passen. Over de rol van het woonzorgcentrum wordt niet gesproken. Wél is het zo dat een arts autonoom handelt in de uitoefening van zijn beroep. Dat betekent dat zorginstellingen niet het recht hebben te interfereren in de zorg die de arts verstrekt, ook niet als die zorg euthanasie betreft. De rechten van de patiënt In de discussie wordt vaak voorbijgegaan aan het feit dat, naast de regels die gelden voor woonzorgvoorzieningen en voor zorgbeoefenaars, ook de patiënt rechten heeft. Een patiënt heeft recht op kwaliteitsvolle, menswaardige zorg, die aan zijn of haar behoeften voldoet. Het feit dat een patiënt verblijft in een woonzorgcentrum - dat trouwens een thuisvervangend milieu is - doet niets af van dit zelfbeschikkingsrecht.Ook op de rechtspraak kunnen we ons beroepen. Een woonzorgcentrum in Diest ontzegde een terminale vrouw euthanasie, waardoor de vrouw met een ambulance naar de woning van haar dochter moest gaan om euthanasie te kunnen bekomen. In de uitspraak stelde de rechter dat een woonzorgcentrum geen handelingen mag stellen die schade kunnen toebrengen aan een bewoner bij de toepassing van haar euthanasiebeleid. Tijd voor duidelijkheidOndanks de rechten van de patiënt, de autonomie van de arts in de uitoefening van zijn beroep en de brede gedragenheid voor euthanasie bij de bevolking weten we dat patiënten in hun vraag naar euthanasie soms gedwarsboomd worden door woonzorgcentra. Minister Vandeurzen werkt aan een nieuw woonzorgdecreet en heeft daarbij aandacht voor levenseindezorg. Het zou getuigen van respect voor het zelfbeschikkingsrecht van elke patiënt indien in dat decreet de rol van het woonzorgcentrum aangaande de toepassing van euthanasie duidelijk omschreven wordt.Voor ons liberalen betekent dat minstens dat een woonzorgcentrum niet mag tussenkomen in een medische beslissing tussen arts en patiënt omtrent euthanasie. Lijdende patiënten verplichten zich te verplaatsen naar een andere locatie om hun recht op euthanasie te kunnen realiseren is een daad van onmenselijkheid, zeker als we weten dat de meesten onder hen fysiek en psychisch daartoe zelf niet in staat zijn. Wat voor zin heeft het werk te maken van een tijdige levenseindeplanning als we in de praktijk één optie onmogelijk maken?