...

Sommige van m'n wijze professoren vechten al heel hun leven vanuit een te bewonderen maatschappelijke bewogenheid tegen een paar universele waarheden. Een ideologie kan puur goddelijk zijn qua inhoud en intentie, maar in het alledaagse ondermaanse knalt ze genadeloos op de onvolkomenheden van de menselijke natuur. Soms ook binnen het individu zelf. Het gratis openbaar vervoer is niet zo lang geleden afgeschaft. Over de doden niks dan goeds. Het ware formidabel moesten al onze basisbehoeften gratis zijn: eten, drinken, lucht, seks. Quod non. Bepaalde ideologische strekkingen blijven het er moeilijk mee hebben, ook al wordt keer op keer bewezen dat de werkelijkheid wat genuanceerder is. M'n laatste ontmoeting met professor De Maeseneer was op de trein naar Brussel. In eerste klasse. Gelukkig hebben we een wijze minister en een duidelijk regeerakkoord. De principes verschillen wellicht weinig van de edele motieven die we gelukkig delen met veel andere 'stakeholders'. Alleen weten we ook zonder dubbelblinde studie waar het 'gratis verhaal' zal eindigen. Met overconsumptie, misbruik, toename van het volume en nadien de facto devaluatie 'per unit' van de geleverde arbeid. Elk volwassen wezen werkt om zichzelf, z'n gezin, z'n kinderen te voeden en wat comfort te bieden: daar is geld voor nodig. Daar moet voor gewerkt worden, liefst met arbeidsvreugde in gezond evenwicht met een 'marktconforme' verloning. Een (nog grotere?) luchtbel in de gezondheidszorg kan op een foute manier in 'no time' worden opgebouwd. Ik zie meer en meer patiënten in drie zorgprogramma's zitten, waarbij het kwaliteitsverschil met een degelijke huisarts met een vergrootglas gezocht moet worden. De kostprijs is exponentieel verschillend. Daarom pleiten we onomwonden voor een degelijk opgeleide, goed functionerende én passend vergoede eerste lijn. Waar de arbeidsvreugde helaas altijd voor een flink stuk zal afhangen van het laatste. Forfaitarisering, laat staan 'gratis' geneeskunde, leidt tot volumes met almaar minder inhoud, almaar minder efficiëntie, en helaas ook geen 'drive' meer om dat beetje meer te doen dat onze patiënten en onszelf gelukkig maakt.