...

En uiteraard laat terreur de gezondheidszorg niet ongemoeid. Integendeel, woensdag jongstleden stuurde de overheid een omzendbrief naar ziekenhuizen en brandweerlui om hen aan te manen tot voorzichtigheid. Dat is allicht ook geen overbodige luxe. Ziekenhuizen zijn openbare plaatsen, mensen lopen vrij binnen en buiten. En dus is oplettendheid geboden. Zonder daarom in een angstpsychose te vervallen. Enige realiteitszin blijf hoe dan ook wel aangewezen. Nulrisico is niet van deze wereld. Zelfs niet met een politieman naast elke hulpverlener en elke patiënt. Maar het is wel ver gekomen. Niet alleen wordt ons land - en dan meer bepaald Molenbeek - stilaan beschouwd als het mekka van het terrorisme, er zijn ook een aantal ethische grenzen overschreden. Net voor de afgelaste voetbalmatch Duitsland-Nederland was er in Hannover bijvoorbeeld even sprake van een ziekenwagen vol explosieven. Het bleek gelukkig een kwakkel. Er zijn geen aanwijzingen voor, maar wie durft er nu nog, hand op het hart, te beweren dat dit nimmer zal gebeuren? De huidige generatie zelfmoordterroristen en godsdienstfanatici heeft elk moreel normbesef verloren. Dat is natuurlijk dramatisch. Mensen moeten (moeten!) er kunnen op vertrouwen dat hulpdiensten, artsen, verpleegkundigen en humanitaire organisaties er enkel op gericht zijn om hen te helpen. Is dat niet het geval, dan zit de samenleving wel met een levensgroot probleem. "The only thing we have to fear, is fear itself. Nameless, unreasoning, unjustified terror." Het lijkt wel of Franklin Delano Roosevelt in 1933 bij het uitspreken van zijn inaugurale speech als president van de Verenigde Staten een glazen bol had. Zijn gevleugelde woorden zijn meer dan ooit van toepassing. Leef uw leven. We kunnen alleen maar hopen dat de huidige verkrampte toestand snel eindigt. Overigens en tussen haakjes. Het krijgt minder aandacht omdat het niet direct bij de deur gebeurde, maar in naam van de vrijheid worden er soms ook flink bokken geschoten. Denk maar aan het recent door de VS tot puin gebombardeerde Afghaanse ziekenhuis van Artsen zonder Grenzen. En in de huidige omstandigheden klinkt het een beetje triviaal maar u zal allicht opgemerkt hebben dat de lay-out van Artsenkrant grondig werd opgefrist. Het 35-jarige bestaan van dit blad was daarvoor een goede aanleiding. We hopen dat u Artsenkrant hierdoor nog meer zal appreciëren.