...
Zijn uitspraak daagde me uit om me nog meer te informeren over de aankoop van een elektrische wagen. Het werd een Renault Zoë, intens 240, nacré wit met aluminiumvelgenoptie RALU 17 waarop mijn zoon mij plagend met overbodige luxe met confronteerde.In promotie: met oplaadpunt gratis geïnstalleerd in de carport als er tenminste driefase aanwezig was. Dat bleek er te zijn vanwege de zonnepanelen die de lift bevoorraden. De lift in ons huis nog geïnstalleerd voor de 'immobiele oma' die de kinderen onder haar groot jolijt om het snelst voortduwden, zonder elektriciteit. De oma is er spijtig genoeg niet meer, de lift nu nog vooral bekend bij de onderhoudsfirma die zesmaandelijks een controle doet. Wij huisbewoners gebruiken ze nooit, ecologisch duurzaam en bewegingsstappentellend bewust als we zijn... De prijs 23.899 euro, bijna 8 keer mijn brutomaandloon halftijds werkend met hoogste ancienniteit in ons wijkgezondheidscentrum. Hoeveel mag een huisarts verdienen tegenwoordig, tenminste als we goed kunnen rekenen ? Ik kies voor de maandelijkse huur van de oplaadbatterij en Bluecorner als service provider ("electric mobility that build for a blue world"). "Dus toch een blauwe touch bij je groene solidariteit, welke extra kleuren volgen er nog?", hekelt mijn zoon. De vergelijking met andere providers is nog onbestaand, ik vertrouw mijn autodealer en voel me patiënt.Eergisteren 31 oktober kreeg ik 5.000 euro op mijn bankrekening, weliswaar na een omslachtige aanvraagprocedure die ik tot een goed einde bracht met hulp van mijn jongste zoon, die overstag ging voor de snelheid waarmee Zoë optrok. Ik begrijp dat tientallen Vlamingen die premie misliepen zoals Vlaamse ombudsman Bart Weekers recent aanklaagde. Hij eist een versoepeling van Vlaams minister van Energie. Bart Tommelein geeft toe dat de procedure te streng is en dat hij dit snel zal oplossen. Ik hoor hem op mijn automultimediaradio richting Zwijnaarde - Flagey. Ik heb het genoegen uitgenodigd te zijn voor een Klara-programma rond Utopia. Pat Donnez wil het Utopia van Thomas More binnenste buiten keren*Het gebruik van openbaar vervoer, wat ik normaliter altijd gebruik voor vergaderingen in Brussel, blijkt niet mogelijk te combineren met Meise. Na Flagey moet ik naar Meise voor een avondvoorstelling met Epilogen, een project met oudere acteurs en actrices zoals Paula Semer, Charles Cornette, en andere coryfeeën rond 'Verhalen voor het sterven gaan' Dit traject is te nipt voor mijn 148 km opslag bij vertrek. Bij optimale (weers)omstandigheden is het maximum dat ik tot hiertoe kon opslaan 166 km van de beloofde 170 die de dealer afzwakte tot de realistische 150. Ik stippel mijn route vooraf goed uit via mijn bluecornerapp. Ik moet eenmaal kunnen herladen. Op de VRT blijkt er geen openbaar oplaadpunt maar de redactrice van die de voorbereiding op zich neemt, maakt zich sterk dat ik een intern oplaadpunt kan gebruiken indien nodig. In Meise is er geen oplaadpunt, tenzij voor fietsen op de marktplaats. Het dichtstbijzijnde is Grimbergen. Ik spreek af met Kurt Defranq, mijn medespeler in de voorstelling, mij daar op te halen en vertrek met gerust gemoed richting Utopia met de muziek van Wolf Hall. Ik zie te laat dat 120 km per uur te veel batterij vraagt en schakel de ecoknop in. Ik ben er niet meer zo gerust in of ik Grimbergen haal. Er blijken twee oplaadpunten in de ondergrondse VRT-garages enkel met dienstkaart te bereiken sinds 22 maart, voor de veiligheid. Het ene punt blijkt al meer dan een maand kapot en het andere is in beslag genomen door de Tesla van de nieuwe directeur. De security van dienst doet nog een poging in mijn bijzijn, maar Tesla haalt het op Renault. De Tesla is een dienstwagen die in het loon vervat zit , verneem ik later.De ontmoeting met Hans Geybels en Pat Donnez laadt mij Moriaans op, spijtig genoeg zonder auto-overdracht. Ik raadplaag Filebeeld.be. De weg naar Grimbergen ligt vrij om ecogewijs te bereiken langs de binnenweg. Of het oplaadpunt vrij/ bezet is blijkt op de app onbekend. Ik bel Kurt Defranq handenvrij op om te vragen het oplaadpunt in te nemen mocht hij als eerste arriveren. Met het voordeel dat ik regelmatig moet afremmen en de batterij dan weer wat oplaadt, arriveer ik in oranje zone op 17 km opslag in de Pastoor Wouterstraat. De wagen van Kurt blijkt de enige te zijn op de parkeerplaats en hij zwaait me toe met: 'vrij'. Ik voel me 'gered', tot het moment dat het opladen niet blijkt te lukken. Rustig, zen, we herhalen alle handelingen van aansluiting maar het dashboard van Zoë blijft oranje flikkeren met 'zoekt verbinding'. Ik bel de helpdesk, toets op 1 voor Nederlands, hoor 'fur Elise' gevolgd door een computerstem die niet bereikbaar is. We blijven rustig, zen en beslissen naar Meise te rijden in de diesel van Kurt. Zoë blijft alleen achter, ontkoppeld met een briefje op de voorruit met mijn telefoonnummer. Alle acteurs zijn al aanwezig en iedereen in het cultureel centrum is met mij begaan... "Het is nog te vroeg", zegt een van de techniekers, "tenzij je een Tesla koopt". "Of directeur van de VRT bent", grap ik."Die voorstelling werkt bevrijdend", is een reactie die we vaak horen achteraf en we blijven nog gezellig napraten tot mijn telefoon rinkelt. Niet Bluecorner, maar mijn zoon die vraagt of hij morgen toch de auto kan gebruiken. Kurt en ik richting Grimbergen op hoop van gezegende verbinding... die er niet wil komen: noch elektrisch, nog telefonisch. We blijven rustig, zen. Renault Assistance kan morgen de auto naar huis brengen tegen zeven uur 's morgens, zegt de stem. "Niet te vroeg?"