...

Maandenlang al volgen stakingen en betogingen elkaar op. Na de luchtverkeersleiders kwamen de bagage-afhandelaars, de veiligheidsagenten, de cipiers, het openbaar vervoer... De metallo's dienden tot eind van het jaar een stakingsaanzegging in en ook Bpost legt volgende week het werk neer. En vrachtwagenchauffeurs overwegen opnieuw om wegen te blokkeren. Het is niet alleen dodelijk voor het imago van ons land, ook het geduld van vele burgers die gewoon hun werk doen, wordt danig op de proef gesteld. Onder meer de treinreizigers en de pendelaars zijn de dupe. Ondergetekende bracht vorige week welhaast meer uren in de file door dan op de werkvloer. Dat belooft. En waarom? Sommige eisen zijn allicht gerechtvaardigd. Maar op veel begrip moeten stakende werknemers niet rekenen als het gaat over de afschaffing van recuperatiedagen voor ziekte- en vakantiedagen. Wat een onzin. Zelfs voor vele ambtenaren is dit een brug te ver. Vakbonden die dergelijke eisen ondersteunen, staan volkomen los van de realiteit. De verantwoordelijkheidszin is zoek; dit is louter groepsegoïsme. Jammer genoeg zijn het niet de politici die het goede voorbeeld zullen geven en bakens in bange tijden uitzetten. De zesde staatshervorming is bijvoorbeeld een eerste klas gedrochtje. De manier waarop men bevoegdheden uit elkaar haalde, tart elke verbeelding. Even een illustratie uit de gezondheidszorg: de planningscommissie medisch aanbod mag enkel adviseren over een globaal quotum artsen. Begrijpe wie kan. Waardig plannen kan immers enkel als men rekening houdt met de noden die er in elk specialisme bestaan. Het spreekt dus vanzelf dat de federale administratie de toekomstige aantallen artsen per specialisme moet berekenen. 't Is jammer maar helaas. Officieel mag het federale niveau geen deeladvies per specialisme afleveren... En dus is het in principe weer aan de regionale overheden om de hele oefening nog eens over te doen en quota per specialisme te berekenen. Rationeel, zei u?