Dinsdag 3 juli is een doodnormale dinsdag. Voor de meesten, althans. Maar de radio kondigt 's ochtends steevast het aantal scholieren en studenten aan die de expohallen van Brussel binnenwandelen - in de hoop om eind september aan de opleiding geneeskunde of tandheelkunde te mogen beginnen.
Vier jaar geleden liep ik daar voor het laatst buiten. Zes keer had ik een gele of groene bundel getatoeëerd met steeds wanhopiger gekrabbel. Zes keer had ik bolletjes gekleurd of ze opengelaten - beide acties afgemeten, geteld en hopelijk voldoende ingeschat. De dag van het toelatingsexamen Arts-Tandarts bracht telkens een immense stress met zich mee. Van de onvoorstelbaar grote hallen waarvan de muren deinsden van de concentrerende breinen tot de week waarin de spanning om het resultaat hoogtij vierde.
Vier jaar geleden gilde mijn zus als eerste - toen ze van de verte een groene kleur zag verschijnen op het computerscherm, terwijl ik mijn uitslag probeerde te interpreteren. Uitgesteld tot de avond, had ik het. Het waren mijn gewonnen Schrödingers (*, zie foto) uren: zo lang mogelijk geloven dat alles nog mogelijk was. Die avond werd het dat ook.
Sindsdien katapulteert elke eerste dinsdag van juli me terug naar de rijen aan de wc's waar je de hele middagpauze aan verspilde. Aan het vergelijken van antwoorden en het onvermogen om daar je oren voor af te sluiten. Ook dit jaar zullen er weer veel studenten staan aanschuiven, maar voor het eerst verspreid over twee dagen. Vanaf 2018 wordt het toelatingsexamen Arts-Tandarts immers gesplitst. De toegang tot beide studies kan je op een andere dag verwerven. Bovendien wordt het examen voor het eerst gemakkelijker gemaakt, maar mogen enkel de beste 1.102 studenten beginnen aan de opleiding Geneeskunde en de beste 135 aan de studie Tandheelkunde. Hierdoor wordt er ook geen 'tweede kans' meer georganiseerd in augustus.
Dat je al zo vroeg - nog voordat je start aan je opleiding - al gerangschikt wordt, lijkt me geen fijn begin
Mijn week wachten op het examenresultaat was al nagelbijtend genoeg, maar in het persbericht dat het kabinet Vlaams minister van Onderwijs uitstuurde op 6 oktober 2017 valt te lezen dat alle kandidaten dit jaar uiterlijk op 1 augustus weten of ze tot de opleiding toegelaten worden. Dat betekent zaadjes hoop die drie weken lang zullen uitgroeien tot een gespannen brok in de maag. Ik zou er mijn Schrödingers uren niet voor willen ruilen.
En hoewel het broodnodig was dat het toelatingsexamen eens geëvalueerd werd, kan ik me de stress niet inbeelden die de huidige generatie Arts- en Tandartsdromers moet ondergaan. Ik kon zoveel jaar geleden tenminste zelf nog proberen te gokken of ik een voldoende gehaald had of niet, zij moeten nog eens inschatten hoe hun mededeelnemers het ervan af hebben gebracht. Uiteindelijk zal er gehoopt worden dat de studenten die mee aan de lange tafels zaten te zweten, het er minder goed vanaf brachten dan jijzelf.
Dat je al zo vroeg - nog voordat je start aan je opleiding - al gerangschikt wordt, lijkt me geen fijn begin. Dat er niet direct andere opties zijn, is volledig begrijpbaar. Maar het voelt alsof je in deze nieuwe structuur niet jezelf bewijst, maar enkel jezelf ten opzichte van anderen. De jaren nadien worden al gevuld met vergelijken en boven anderen springen, zo hoeft het ook niet nog eens te starten. Ik ben blij dat ik, ondanks de vele pogingen, gezamenlijk kon starten met het gevoel dat we onszelf genoeg bewezen hadden. En dat niet ten koste van anderen.
(*) Erwin Schrödinger was een Oostenrijks fysicus (1887-1961), gespecialiseerd in kwantummechanica. Hij is o.a. bekend voor zijn gedachte-experiment 'Schrödingers kat'.
Vier jaar geleden liep ik daar voor het laatst buiten. Zes keer had ik een gele of groene bundel getatoeëerd met steeds wanhopiger gekrabbel. Zes keer had ik bolletjes gekleurd of ze opengelaten - beide acties afgemeten, geteld en hopelijk voldoende ingeschat. De dag van het toelatingsexamen Arts-Tandarts bracht telkens een immense stress met zich mee. Van de onvoorstelbaar grote hallen waarvan de muren deinsden van de concentrerende breinen tot de week waarin de spanning om het resultaat hoogtij vierde. Vier jaar geleden gilde mijn zus als eerste - toen ze van de verte een groene kleur zag verschijnen op het computerscherm, terwijl ik mijn uitslag probeerde te interpreteren. Uitgesteld tot de avond, had ik het. Het waren mijn gewonnen Schrödingers (*, zie foto) uren: zo lang mogelijk geloven dat alles nog mogelijk was. Die avond werd het dat ook. Sindsdien katapulteert elke eerste dinsdag van juli me terug naar de rijen aan de wc's waar je de hele middagpauze aan verspilde. Aan het vergelijken van antwoorden en het onvermogen om daar je oren voor af te sluiten. Ook dit jaar zullen er weer veel studenten staan aanschuiven, maar voor het eerst verspreid over twee dagen. Vanaf 2018 wordt het toelatingsexamen Arts-Tandarts immers gesplitst. De toegang tot beide studies kan je op een andere dag verwerven. Bovendien wordt het examen voor het eerst gemakkelijker gemaakt, maar mogen enkel de beste 1.102 studenten beginnen aan de opleiding Geneeskunde en de beste 135 aan de studie Tandheelkunde. Hierdoor wordt er ook geen 'tweede kans' meer georganiseerd in augustus. Mijn week wachten op het examenresultaat was al nagelbijtend genoeg, maar in het persbericht dat het kabinet Vlaams minister van Onderwijs uitstuurde op 6 oktober 2017 valt te lezen dat alle kandidaten dit jaar uiterlijk op 1 augustus weten of ze tot de opleiding toegelaten worden. Dat betekent zaadjes hoop die drie weken lang zullen uitgroeien tot een gespannen brok in de maag. Ik zou er mijn Schrödingers uren niet voor willen ruilen.En hoewel het broodnodig was dat het toelatingsexamen eens geëvalueerd werd, kan ik me de stress niet inbeelden die de huidige generatie Arts- en Tandartsdromers moet ondergaan. Ik kon zoveel jaar geleden tenminste zelf nog proberen te gokken of ik een voldoende gehaald had of niet, zij moeten nog eens inschatten hoe hun mededeelnemers het ervan af hebben gebracht. Uiteindelijk zal er gehoopt worden dat de studenten die mee aan de lange tafels zaten te zweten, het er minder goed vanaf brachten dan jijzelf. Dat je al zo vroeg - nog voordat je start aan je opleiding - al gerangschikt wordt, lijkt me geen fijn begin. Dat er niet direct andere opties zijn, is volledig begrijpbaar. Maar het voelt alsof je in deze nieuwe structuur niet jezelf bewijst, maar enkel jezelf ten opzichte van anderen. De jaren nadien worden al gevuld met vergelijken en boven anderen springen, zo hoeft het ook niet nog eens te starten. Ik ben blij dat ik, ondanks de vele pogingen, gezamenlijk kon starten met het gevoel dat we onszelf genoeg bewezen hadden. En dat niet ten koste van anderen. (*) Erwin Schrödinger was een Oostenrijks fysicus (1887-1961), gespecialiseerd in kwantummechanica. Hij is o.a. bekend voor zijn gedachte-experiment 'Schrödingers kat'.
