Onlangs werd er nog maar eens iets in de kranten gegooid dat zomaar ongenuanceerd uit de sociale media werd geplukt. "Slapende arts laat patiënten wachten op spoedafdeling." Een patiënte die vond dat ze te lang moest wachten op de arts, was een kijkje gaan nemen in het artsenlokaal en trof de collega aan terwijl die volgens haar een dutje aan het doen was. Meteen op facebook gegooid en het verhaal ging zo ongecontroleerd in de nationale pers. Geen enkel woord over de drukte op de spoed, of hoelang de arts in kwestie reeds aan de slag was, geen enkel woord over een eventueel leven dat de arts juist heeft gered en daar misschien nog van moest recupereren,...

Enkel een tendentieuze titel met een 'mooie kleurenfoto' (dankzij de smartphones...) kregen we te zien. Artsen zijn verplicht om de privacy van de patienten minutieus te bewaken en bij het minste vermoeden van een overtreding kunnen ze vervolgd worden door Justitie, de Orde, provinciaal geneeskundige commissie, enz. De pers zal er daarna nog een mooi sappig verhaal van maken om de collega nog dieper in te put te duwen.

Maar wat met de privacy van de arts? Heeft die ook het recht om zichzelf te verdedigen tegen mensen die denken dat ze de Edward Snowden zijn van facebook? Gelukkig kwam er 's anderendaags ook een arts aan het woord die duidelijk maakte dat spoedartsen bijna altijd 24u shiften draaien en soms langer. Er werd ook aangestipt dat er wel degelijk een nijpend tekort is aan opleidingsplaaatsen voor urgentieartsen. Misschien is het geen slecht idee om bijkomende opleidingsplaatsen te creëren en de mensen alvast op te leiden. De kans zit er dik in dat er wel een minister zal gevonden worden om de zaken te regulariseren zoals misschien ook zal gebeuren met de numerus clausus-kwestie in Wallonië.

Ik denk dat de Vlaamse patiënten de artsen in het algemeen dankbaar moeten zijn dat ze elke dag klaar staan om hun patiënten te helpen.

Toen ik het bericht over de arts las, was ik nog op vakantie in een zuiders land. Ik was de week ervoor getuige geweest van een aanrijding van een achtjarig meisje. Het lokale ziekenhuisje was gesloten omdat het zondag was. Het duurde anderhalf uur (!) vooraleer een ziekenwagen kwam met een chauffeur die normaal gezien met de vuilniswagen rijdt en geen enkele opleiding heeft gekregen. Omstaanders die wisten dat ik arts was, smeekten mij om mee te rijden met de ziekenwagen. Na een 15 minuten kwamen we aan bij een prachtig ziekenhuisje.... Echter de arts was met zijn gezin op uitstap aangezien hij blijkbaar reeds drie dagen non-stop had gewerkt. Een stethoscoop was met moeite te vinden, geen zuurstof, geen baxters, geen radiologie, niets. Het achtjarig meisje is uiteindelijk gestorven zonder dat er iemand van haar familie bij was. Hetgeen wat me bijbleef, was dat er ineens geen 'snottebellen' meer te zien waren op haar gezichtje. Dit om het contrast te tonen met Vlaanderen.

Ik denk dat de Vlaamse patiënten de artsen in het algemeen dankbaar moeten zijn dat ze elke dag klaar staan om hun patiënten te helpen. Men mag stilletjesaan ook deze beroepstak tot de zware beroepen rekenen. Ook mag de overheid wat meer aandacht besteden aan fysieke en verbale agressie die veel artsen mogen ervaren en die ook op een kordate manier te vervolgen.

Een minimum aan respect en een klein dankwoordje zorgen ervoor dat die arts terug met volle moed aan zijn volgende shift kan beginnen.

Onlangs werd er nog maar eens iets in de kranten gegooid dat zomaar ongenuanceerd uit de sociale media werd geplukt. "Slapende arts laat patiënten wachten op spoedafdeling." Een patiënte die vond dat ze te lang moest wachten op de arts, was een kijkje gaan nemen in het artsenlokaal en trof de collega aan terwijl die volgens haar een dutje aan het doen was. Meteen op facebook gegooid en het verhaal ging zo ongecontroleerd in de nationale pers. Geen enkel woord over de drukte op de spoed, of hoelang de arts in kwestie reeds aan de slag was, geen enkel woord over een eventueel leven dat de arts juist heeft gered en daar misschien nog van moest recupereren,... Enkel een tendentieuze titel met een 'mooie kleurenfoto' (dankzij de smartphones...) kregen we te zien. Artsen zijn verplicht om de privacy van de patienten minutieus te bewaken en bij het minste vermoeden van een overtreding kunnen ze vervolgd worden door Justitie, de Orde, provinciaal geneeskundige commissie, enz. De pers zal er daarna nog een mooi sappig verhaal van maken om de collega nog dieper in te put te duwen.Maar wat met de privacy van de arts? Heeft die ook het recht om zichzelf te verdedigen tegen mensen die denken dat ze de Edward Snowden zijn van facebook? Gelukkig kwam er 's anderendaags ook een arts aan het woord die duidelijk maakte dat spoedartsen bijna altijd 24u shiften draaien en soms langer. Er werd ook aangestipt dat er wel degelijk een nijpend tekort is aan opleidingsplaaatsen voor urgentieartsen. Misschien is het geen slecht idee om bijkomende opleidingsplaatsen te creëren en de mensen alvast op te leiden. De kans zit er dik in dat er wel een minister zal gevonden worden om de zaken te regulariseren zoals misschien ook zal gebeuren met de numerus clausus-kwestie in Wallonië.Toen ik het bericht over de arts las, was ik nog op vakantie in een zuiders land. Ik was de week ervoor getuige geweest van een aanrijding van een achtjarig meisje. Het lokale ziekenhuisje was gesloten omdat het zondag was. Het duurde anderhalf uur (!) vooraleer een ziekenwagen kwam met een chauffeur die normaal gezien met de vuilniswagen rijdt en geen enkele opleiding heeft gekregen. Omstaanders die wisten dat ik arts was, smeekten mij om mee te rijden met de ziekenwagen. Na een 15 minuten kwamen we aan bij een prachtig ziekenhuisje.... Echter de arts was met zijn gezin op uitstap aangezien hij blijkbaar reeds drie dagen non-stop had gewerkt. Een stethoscoop was met moeite te vinden, geen zuurstof, geen baxters, geen radiologie, niets. Het achtjarig meisje is uiteindelijk gestorven zonder dat er iemand van haar familie bij was. Hetgeen wat me bijbleef, was dat er ineens geen 'snottebellen' meer te zien waren op haar gezichtje. Dit om het contrast te tonen met Vlaanderen.Ik denk dat de Vlaamse patiënten de artsen in het algemeen dankbaar moeten zijn dat ze elke dag klaar staan om hun patiënten te helpen. Men mag stilletjesaan ook deze beroepstak tot de zware beroepen rekenen. Ook mag de overheid wat meer aandacht besteden aan fysieke en verbale agressie die veel artsen mogen ervaren en die ook op een kordate manier te vervolgen.Een minimum aan respect en een klein dankwoordje zorgen ervoor dat die arts terug met volle moed aan zijn volgende shift kan beginnen.