Toen de rectoren van de Belgische Universiteiten in hun open brief vorige week hun bezorgdheid uitten over "het huidige klimaat rond migranten, met een afnemend respect voor de menselijke persoon en met verminderende aandacht voor de bescherming van de meest kwetsbaren in onze samenleving", was ik blij en trots dat zij deze boodschap van mededogen vanuit hun functie de wereld ingestuurd hebben.
Immers mededogen is "morele betrokkenheid bij anderen" en in dit geval was dit helemaal terecht en zeker als rectoren van onze universiteiten.
Je kan eindeloos blijven praten over de manier waarop en het waarom van de dood van Mawda maar onmiskenbaar is de dood van een kind en de rouw van ouders iets waar je moreel bij betrokken moet zijn, in het andere geval ben je meedogenloos.
Bij de introductie van het eerste jaar bachelor in de geneeskunde wijs ik steeds op de schoonheid van het beroep van arts waarbij cruciaal de meedogendheid en de empathie staan. Ik zeg letterlijk, als je de empathie verliest dan zal je het geluk om arts te zijn, het mooiste beroep ter wereld, verliezen.
Als je de empathie verliest, dan zal je ook het geluk om arts te zijn - het mooiste beroep ter wereld - verliezen
Een week terug zag ik een patiënt op consultatie, mits de problemen opgelost en de patiënt genezen, was dit de afsluitende consultatie. Heel gemoedelijk en heel aangenaam en dan zeg je vaarwel aan iemand die je 3 jaar lang gevolgd hebt.
Toen de consultaties gedaan waren ging ik nog even langs bij mijn postvak en daar lag een kaart in, net van deze patiënt met wie ik de relatie arts patiënt net had beëindigd. In de kaart een lange brief die mij letterlijk kippenvel bezorgde.
Ik citeer een passage: "de manier waarop u met uw patiënten omgaat, is zo ontzettend bijzonder. Ik heb u dat wel eens gezegd en u antwoordde daarop dat dit onderdeel is van het vak en dat andere artsen dat ook horen te doen. Maar ik kan u verzekeren dat dat echt niet altijd zo is."
En verder in de brief: "....uw kunde en uw empathisch vermogen is iets wat mij echt altijd zal bijblijven."
Nogmaals kippenvel en veel emotie maar eindeloos veel energie om dit beroep waarin we zorgen voor mensen verder te zetten. Mededogen en empathie behoren tot het DNA van artsen, de Dagelijkse Natuurlijke Attitude. Ik hoop maar dat het ingangsexamen voor arts ook een beetje test op mededogen.
Maar terug naar de brief van de rectoren. Het duurde niet lang voor deze politiek gerecupereerd werd en er snel sprake was van een boemerang die zou terugkeren, lees de universiteiten moeten opletten want het zou wel eens kunnen zijn dat de overheid er zich mee zal bemoeien.
Weg de vrijheid van meningsuiting, weg het recht op mededogen, een morele plicht.
Net zoals Caroline Pauwels het dit weekend in De Standaard zei, "Het zegt veel als een oproep tot meer menselijkheid wordt gezien als een aanval op het beleid".
Het beleid zou meedogendheid als a priori in zich moeten hebben. De waarden van de verlichting en dus de kracht van de verlichtte maatschappij zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met empathie en mededogen.
Het altruïsme als kracht van het mededogen zoals de Franse biochemicus en boeddhistische monnik Matthieu Ricard het beschrijft in zijn boek "Plaidoyer Pour L'altruisme : La Force De La Bienveillance", en net aan dit Altruïsme hebben onze rectoren zich volgens zij die het politiek willen recupereren, schuldig gemaakt.
Ik hoop dat de storm zal gaan liggen en dat de ouders van Mawda de mogelijkheid krijgen om te rouwen om de dood van hun kind, het meest onwezenlijke wat mensen kan overkomen. Immers, we hebben woorden voor partners die elkaar verliezen (weduwen en weduwnaar), voor kinderen die ouders verliezen (wezen) maar we hebben nog steeds geen woord voor ouders die hun kind verliezen. Reden te meer dat we net voor deze ouders wat mededogen mogen tonen, zoals onze rectoren gedaan hebben.
Aan onze rectoren: van harte bedankt om jullie mededogen te tonen, ook jullie hebben recht op mededogen en het recht om dit te uiten.
Immers mededogen is "morele betrokkenheid bij anderen" en in dit geval was dit helemaal terecht en zeker als rectoren van onze universiteiten. Je kan eindeloos blijven praten over de manier waarop en het waarom van de dood van Mawda maar onmiskenbaar is de dood van een kind en de rouw van ouders iets waar je moreel bij betrokken moet zijn, in het andere geval ben je meedogenloos.Bij de introductie van het eerste jaar bachelor in de geneeskunde wijs ik steeds op de schoonheid van het beroep van arts waarbij cruciaal de meedogendheid en de empathie staan. Ik zeg letterlijk, als je de empathie verliest dan zal je het geluk om arts te zijn, het mooiste beroep ter wereld, verliezen. Een week terug zag ik een patiënt op consultatie, mits de problemen opgelost en de patiënt genezen, was dit de afsluitende consultatie. Heel gemoedelijk en heel aangenaam en dan zeg je vaarwel aan iemand die je 3 jaar lang gevolgd hebt. Toen de consultaties gedaan waren ging ik nog even langs bij mijn postvak en daar lag een kaart in, net van deze patiënt met wie ik de relatie arts patiënt net had beëindigd. In de kaart een lange brief die mij letterlijk kippenvel bezorgde. Ik citeer een passage: "de manier waarop u met uw patiënten omgaat, is zo ontzettend bijzonder. Ik heb u dat wel eens gezegd en u antwoordde daarop dat dit onderdeel is van het vak en dat andere artsen dat ook horen te doen. Maar ik kan u verzekeren dat dat echt niet altijd zo is."En verder in de brief: "....uw kunde en uw empathisch vermogen is iets wat mij echt altijd zal bijblijven."Nogmaals kippenvel en veel emotie maar eindeloos veel energie om dit beroep waarin we zorgen voor mensen verder te zetten. Mededogen en empathie behoren tot het DNA van artsen, de Dagelijkse Natuurlijke Attitude. Ik hoop maar dat het ingangsexamen voor arts ook een beetje test op mededogen.Maar terug naar de brief van de rectoren. Het duurde niet lang voor deze politiek gerecupereerd werd en er snel sprake was van een boemerang die zou terugkeren, lees de universiteiten moeten opletten want het zou wel eens kunnen zijn dat de overheid er zich mee zal bemoeien. Weg de vrijheid van meningsuiting, weg het recht op mededogen, een morele plicht. Net zoals Caroline Pauwels het dit weekend in De Standaard zei, "Het zegt veel als een oproep tot meer menselijkheid wordt gezien als een aanval op het beleid".Het beleid zou meedogendheid als a priori in zich moeten hebben. De waarden van de verlichting en dus de kracht van de verlichtte maatschappij zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met empathie en mededogen. Het altruïsme als kracht van het mededogen zoals de Franse biochemicus en boeddhistische monnik Matthieu Ricard het beschrijft in zijn boek "Plaidoyer Pour L'altruisme : La Force De La Bienveillance", en net aan dit Altruïsme hebben onze rectoren zich volgens zij die het politiek willen recupereren, schuldig gemaakt.Ik hoop dat de storm zal gaan liggen en dat de ouders van Mawda de mogelijkheid krijgen om te rouwen om de dood van hun kind, het meest onwezenlijke wat mensen kan overkomen. Immers, we hebben woorden voor partners die elkaar verliezen (weduwen en weduwnaar), voor kinderen die ouders verliezen (wezen) maar we hebben nog steeds geen woord voor ouders die hun kind verliezen. Reden te meer dat we net voor deze ouders wat mededogen mogen tonen, zoals onze rectoren gedaan hebben. Aan onze rectoren: van harte bedankt om jullie mededogen te tonen, ook jullie hebben recht op mededogen en het recht om dit te uiten.
