Vorige maand was het dan zo ver. Na drie jaar voorbereiding ( waarvan vooral de laatste negen maanden ècht heel hard werd doorgewerkt ) ontvingen we vijf JCI-auditeurs.
Een helse week, veel stress. Elke ochtend debriefing voor een tjokvol auditorium, iedereen met spanning luisterend naar de bevindingen van de vorige dag.
Dat was ooit wel even anders geweest. "Het drieletterwoord" dat bijna niet meer mocht worden uitgesproken, openlijke scepsis bij vele medewerkers - vooral maar zeker niet uitsluitend bij artsen - een "met wat komen ze nù weer af" attitude. Die echter week na week, maand na maand - en dit vooral na de MOCK analyse van negen maand voordien - plaats maakte voor een koortsachtige ijver.
Geleidelijk aan, meeting na meeting, tracer na tracer, begon het iedereen te dagen dat "daar toch wel een logica inzat". En dat WIJ toch zeker moesten slagen!
Met glans
En dan, de vrijdagnamiddag, voor een overvol personeelsrestaurant, het verlossende woord: "gefeliciteerd, jullie zijn - met glans - geslaagd". Gejuich, gejoel, staande ovatie, van hon-der-den medewerkers. En binnen drie jaar 'rebelotte' .Laat maar komen!
Wat onze accreditatie vooral heeft bijgebracht, is betrokkenheid, fierheid, beroepseer en beroepsernst
Was dit nu de moeite waard? Wat heeft ons dit nu geleerd, "opgebracht"? Een betere vijfjaarsoverleving van longkanker? Een lagere mortaliteit bij een STEMI? Een hogere zwangerschapskans bij IVF?
Terechte en typische arts-vragen. Neen dus, vandaag welzeker niet ( hoewel recent werd aangetoond dat tijdens accreditatieweken de in-house mortaliteit in ziekenhuizen significant verlaagt ).
Neen, wat dit vooral heeft bijgebracht, is betrokkenheid, fierheid, beroepseer en beroepsernst. In àlle geledingen. Reputatie ook. Dit was de beste team-building ever. Het ziekenhuis is opgefrist, werkt al meer als een naaimachientje.
Patient safety goals worden opgevolgd en getraced. Elke medische dienst is nu doordrongen van "kwaliteit en veiligheid", en volgt klinische KPI's op. We beseffen nu - eindelijk - dat kwaliteit niet vrijblijvend is.
Onze gemiddelde vijfjaarsoverleving bij longkanker is misschien niet toegenomen, maar de vermijdbare ellende van een verkeerde dosis chemo of van een foutief geopereerde linkerlong in plaats van de rechter bij mijnheer Jansens of mevrouw Peeters, is wel zéker àfgenomen!
Borging
Natuurlijk zijn en blijven er sceptici. En allicht vervalt het scrupuleuze opvolgen, en vervallen sommigen weer - een beetje dan toch maar - in enkele oude gewoontes. Maar het zal nooit meer zo vrijblijvend zijn als vroeger. Het borgen van het bereikte resultaat, is vandaag onze belangrijkste en vrijwel enige taak - we haalden immers een vrijwel maximale score.
Maar eigenlijk moeten we ertoe komen, dat ons dagelijks handelen gewoon "vanzelf" juist is. Dat we de juiste dingen doen. Ook als er niemand kijkt.
Dàt is voor mij het ware doel van accreditatie.
Een helse week, veel stress. Elke ochtend debriefing voor een tjokvol auditorium, iedereen met spanning luisterend naar de bevindingen van de vorige dag. Dat was ooit wel even anders geweest. "Het drieletterwoord" dat bijna niet meer mocht worden uitgesproken, openlijke scepsis bij vele medewerkers - vooral maar zeker niet uitsluitend bij artsen - een "met wat komen ze nù weer af" attitude. Die echter week na week, maand na maand - en dit vooral na de MOCK analyse van negen maand voordien - plaats maakte voor een koortsachtige ijver. Geleidelijk aan, meeting na meeting, tracer na tracer, begon het iedereen te dagen dat "daar toch wel een logica inzat". En dat WIJ toch zeker moesten slagen!Met glansEn dan, de vrijdagnamiddag, voor een overvol personeelsrestaurant, het verlossende woord: "gefeliciteerd, jullie zijn - met glans - geslaagd". Gejuich, gejoel, staande ovatie, van hon-der-den medewerkers. En binnen drie jaar 'rebelotte' .Laat maar komen!Was dit nu de moeite waard? Wat heeft ons dit nu geleerd, "opgebracht"? Een betere vijfjaarsoverleving van longkanker? Een lagere mortaliteit bij een STEMI? Een hogere zwangerschapskans bij IVF? Terechte en typische arts-vragen. Neen dus, vandaag welzeker niet ( hoewel recent werd aangetoond dat tijdens accreditatieweken de in-house mortaliteit in ziekenhuizen significant verlaagt ).Neen, wat dit vooral heeft bijgebracht, is betrokkenheid, fierheid, beroepseer en beroepsernst. In àlle geledingen. Reputatie ook. Dit was de beste team-building ever. Het ziekenhuis is opgefrist, werkt al meer als een naaimachientje.Patient safety goals worden opgevolgd en getraced. Elke medische dienst is nu doordrongen van "kwaliteit en veiligheid", en volgt klinische KPI's op. We beseffen nu - eindelijk - dat kwaliteit niet vrijblijvend is. Onze gemiddelde vijfjaarsoverleving bij longkanker is misschien niet toegenomen, maar de vermijdbare ellende van een verkeerde dosis chemo of van een foutief geopereerde linkerlong in plaats van de rechter bij mijnheer Jansens of mevrouw Peeters, is wel zéker àfgenomen!BorgingNatuurlijk zijn en blijven er sceptici. En allicht vervalt het scrupuleuze opvolgen, en vervallen sommigen weer - een beetje dan toch maar - in enkele oude gewoontes. Maar het zal nooit meer zo vrijblijvend zijn als vroeger. Het borgen van het bereikte resultaat, is vandaag onze belangrijkste en vrijwel enige taak - we haalden immers een vrijwel maximale score.Maar eigenlijk moeten we ertoe komen, dat ons dagelijks handelen gewoon "vanzelf" juist is. Dat we de juiste dingen doen. Ook als er niemand kijkt.Dàt is voor mij het ware doel van accreditatie.
