En dus staan urgentie-artsen, chirurgen, huisartsen... ook voortdurend paraat. Altijd staat de zieke centraal. Gisteren, vandaag, morgen, zaterdag, zondag, 's nachts... Bovendien steken sommige artsen best de hand in eigen boezem. De machocultuur is nooit ver weg: kwalitatief goed kan het maar zijn als de werkdagen en -uren lang zijn. En tevens: alle regelgeving ten spijt draaien artsen in opleiding vaak nog steeds werkweken van meer dan 48 uur.

De gevolgen van al dat (chronische) tekort aan slaap kunnen dramatisch zijn. Hoe accuraat verloopt het multidisciplinair oncologisch consult met zorgverstrekkers die nauwelijks hun bed gezien hebben? En erger misschien: hoe geconcentreerd opereert een chirurg nog als hij al heel lange tijd op de been is?

Nooit wordt arts een beroep dat zich netjes binnen kantooruren laat kaderen

Het tij keert, zoveel is duidelijk. Artsen hebben nu meer dan vroeger oog voor een goede work-life balans. De tanker van koers doen veranderen, blijft echter lastig. Niet in het minst in de prestatiebetaling. Het systeem heeft vele voordelen maar het vergt van artsen ook zeer veel zelfdiscipline. Blijven doorgaan, loont financieel maar kan nefast zijn voor de zorgkwaliteit en de levenskwaliteit van de verstrekker. Huisartsen zouden na hun wachtdienst bijvoorbeeld een dag 'recup' moeten kunnen nemen. Hoeveel zijn er die dat doen? De financiële aderlating is immers aanzienlijk.

Anderzijds. De slinger mag niet te veel uitslaan. Hoeft het nog gezegd dat gezondheidszorg gaat over mensen en hun gezondheid. Iedere arts of verpleegkundige die in het beroep stapt, moet dat goed beseffen. Nooit wordt dit een beroep dat zich netjes binnen kantooruren laat kaderen.

En dus staan urgentie-artsen, chirurgen, huisartsen... ook voortdurend paraat. Altijd staat de zieke centraal. Gisteren, vandaag, morgen, zaterdag, zondag, 's nachts... Bovendien steken sommige artsen best de hand in eigen boezem. De machocultuur is nooit ver weg: kwalitatief goed kan het maar zijn als de werkdagen en -uren lang zijn. En tevens: alle regelgeving ten spijt draaien artsen in opleiding vaak nog steeds werkweken van meer dan 48 uur.De gevolgen van al dat (chronische) tekort aan slaap kunnen dramatisch zijn. Hoe accuraat verloopt het multidisciplinair oncologisch consult met zorgverstrekkers die nauwelijks hun bed gezien hebben? En erger misschien: hoe geconcentreerd opereert een chirurg nog als hij al heel lange tijd op de been is?Het tij keert, zoveel is duidelijk. Artsen hebben nu meer dan vroeger oog voor een goede work-life balans. De tanker van koers doen veranderen, blijft echter lastig. Niet in het minst in de prestatiebetaling. Het systeem heeft vele voordelen maar het vergt van artsen ook zeer veel zelfdiscipline. Blijven doorgaan, loont financieel maar kan nefast zijn voor de zorgkwaliteit en de levenskwaliteit van de verstrekker. Huisartsen zouden na hun wachtdienst bijvoorbeeld een dag 'recup' moeten kunnen nemen. Hoeveel zijn er die dat doen? De financiële aderlating is immers aanzienlijk.Anderzijds. De slinger mag niet te veel uitslaan. Hoeft het nog gezegd dat gezondheidszorg gaat over mensen en hun gezondheid. Iedere arts of verpleegkundige die in het beroep stapt, moet dat goed beseffen. Nooit wordt dit een beroep dat zich netjes binnen kantooruren laat kaderen.