Het is nog vroeg in de ochtend wanneer ik in de inkomhal van het niercentrum wacht op Sabine Bervoets. Zij is sinds januari dit jaar de nieuwe hoofdverpleegkundige op de dienst. Daarvoor werkte ze op cardiologie, zal ik later die ochtend te weten komen. Die switch heeft ze overigens zelf gewild. "Ik kom oorspronkelijk van intensieve, en miste het technische aspect."

Sabine stelt voor dat ik het traject ervaar dat een patiënt moet afleggen voor hij aankomt in het centrum. Prima. Op naar niveau -2. Onderweg valt het me op hoe snel Sabine stapt. Een vereiste op deze dienst? "Niet echt", lacht Sabine, waarop ze haar pas vertraagt. "Ik stap gewoon snel, denk ik." Dagelijks legt ze zo'n zes tot acht kilometer af in het ziekenhuis, schat ze. Ik raad haar een stappenteller aan. Een van de collega's heeft er recent eentje aangeschaft en als je haar mag geloven, is het een echte must have.

We houden halt bij de afdeling techniek, waar op dat moment alleen de enthousiaste Rudi aanwezig is. "Rudi met een i", drukt hij me op het hart. Hij begeleidt ons naar de catacomben van het niercentrum. In een van de kamers staat een heus waterbehandelingssysteem dat uniek is in dit ziekenhuis. "Elk van deze machines maakt per uur zowat 2.800 liter zuiver water aan, nodig voor de nierdialyse", legt Rudi uit. "Zo'n grote hoeveelheid kunnen we ieder uur onmogelijk laten aanleveren."

Onze volgende stop is de afdeling acute ambulante zorg. Er is ruimte voor twaalf bedden. "Hier liggen de patiënten met een infectie, of patiënten die gehospitaliseerd zijn en tijdens hun verblijf aan de dialyse moeten. Het gebeurt ook dat we op verplaatsing gaan, bijvoorbeeld op intensieve zorgen of spoed als er een acute dialyse nodig is." Ondertussen duiken de aanwezige verpleegsters weg voor mijn fototoestel. "Op de hele dienst, werken zo'n 31 verpleegkundigen", weet Sabine. Ze groet elk van hen hartelijk. De sfeer zit hier goed, zegt ze, en dat lijkt inderdaad zo.

We nemen de trap naar de tweede verdieping. Hier verblijven de patiënten die chronische zorg nodig hebben. Ik tel tien boxen met telkens vier bedden. "Dagelijks behandelen we op deze afdeling zo'n 80 patiënten, 40 's morgens en 40 in de namiddag." In totaal, bij volledige bezetting, kan het niercentrum zo'n 152 patiënten per dag aan. In de eerste box die we tegenkomen valt me op dat één patiënt niet in een bed ligt, maar in een zetel zit. Sabine ziet me kijken. "Deze meneer leert om thuis zelf peritoneale dialyse uit te voeren. Daarbij wordt een spoelvloeistof in de buikholte gebracht; het buikvlies wordt zo gebruikt als filter om afvalstoffen uit het bloed te verwijderen." Naast peritoneale dialyse is er nog hemodialyse: een kunstnier buiten het lichaam (het hemodialysetoestel) neemt de zuivering van het bloed over.

Doordat de meeste patiënten drie keer per week naar hier komen voor hun dialyse, ontstaat vaak een band

Vergeet trouwens dat ik in het begin van deze tekst schreef dat het vroeg was. De eerste shift begint hier al om 7h15, een late dan weer om 10h20. Zo'n shift neemt ongeveer vier uur in beslag. "Doordat de meeste patiënten drie keer per week naar hier komen voor hun dialyse, ontstaat vaak een band." Zo herinnert Sabine zich een patiënt toen ze net drie weken aan de slag was in het niercentrum. "Zijn gezicht kwam me bekend voor, al kon ik het niet meteen plaatsen. Tot ik me plots herinnerde dat ik deze man al verzorgd had op intensieve. Hij had een longtransplantatie ondergaan. Nu stond hij op de wachtlijst voor een nieuwe nier, vertelde hij. In afwachting moest hij aan de dialyse." Het is een dubbel gevoel, geeft Sabine aan. "Enerzijds is het jammer voor die man dat hij opnieuw gezondheidsproblemen heeft. Anderzijds is het wel fantastisch dat we hem opnieuw kunnen helpen."

De gemiddelde leeftijd van patiënten op deze verdieping is 60 tot 65 jaar, schat Sabine. Maar er zijn ook uitschieters. "Niet zelden komen hier jonge mucopatiënten terecht, wiens nieren beginnen te falen nadat ze al zijn uitbehandeld voor de longen. Uiteraard proberen we hen de beste zorg te geven, maar ergens weet je dat dit een eindig verhaal is en dat besef komt soms hard aan." Dan is er ook nog de andere kant van het (leeftijds)spectrum. Zo krijgt de afdeling nierdialyse elke week niet minder dan vijf 90-plussers op bezoek. De absolute ster van de nierdialyse telt zelfs 95 lentes. "In het begin schrokken we van zijn hoge leeftijd", weet Sabine nog. "Maar geloof het of niet, het is de kwiekste eruit!"

Hoofdverpleegkundige Sabine Bervoets, Emily Nazionale
Hoofdverpleegkundige Sabine Bervoets © Emily Nazionale
Het is nog vroeg in de ochtend wanneer ik in de inkomhal van het niercentrum wacht op Sabine Bervoets. Zij is sinds januari dit jaar de nieuwe hoofdverpleegkundige op de dienst. Daarvoor werkte ze op cardiologie, zal ik later die ochtend te weten komen. Die switch heeft ze overigens zelf gewild. "Ik kom oorspronkelijk van intensieve, en miste het technische aspect."Sabine stelt voor dat ik het traject ervaar dat een patiënt moet afleggen voor hij aankomt in het centrum. Prima. Op naar niveau -2. Onderweg valt het me op hoe snel Sabine stapt. Een vereiste op deze dienst? "Niet echt", lacht Sabine, waarop ze haar pas vertraagt. "Ik stap gewoon snel, denk ik." Dagelijks legt ze zo'n zes tot acht kilometer af in het ziekenhuis, schat ze. Ik raad haar een stappenteller aan. Een van de collega's heeft er recent eentje aangeschaft en als je haar mag geloven, is het een echte must have.We houden halt bij de afdeling techniek, waar op dat moment alleen de enthousiaste Rudi aanwezig is. "Rudi met een i", drukt hij me op het hart. Hij begeleidt ons naar de catacomben van het niercentrum. In een van de kamers staat een heus waterbehandelingssysteem dat uniek is in dit ziekenhuis. "Elk van deze machines maakt per uur zowat 2.800 liter zuiver water aan, nodig voor de nierdialyse", legt Rudi uit. "Zo'n grote hoeveelheid kunnen we ieder uur onmogelijk laten aanleveren." Onze volgende stop is de afdeling acute ambulante zorg. Er is ruimte voor twaalf bedden. "Hier liggen de patiënten met een infectie, of patiënten die gehospitaliseerd zijn en tijdens hun verblijf aan de dialyse moeten. Het gebeurt ook dat we op verplaatsing gaan, bijvoorbeeld op intensieve zorgen of spoed als er een acute dialyse nodig is." Ondertussen duiken de aanwezige verpleegsters weg voor mijn fototoestel. "Op de hele dienst, werken zo'n 31 verpleegkundigen", weet Sabine. Ze groet elk van hen hartelijk. De sfeer zit hier goed, zegt ze, en dat lijkt inderdaad zo.We nemen de trap naar de tweede verdieping. Hier verblijven de patiënten die chronische zorg nodig hebben. Ik tel tien boxen met telkens vier bedden. "Dagelijks behandelen we op deze afdeling zo'n 80 patiënten, 40 's morgens en 40 in de namiddag." In totaal, bij volledige bezetting, kan het niercentrum zo'n 152 patiënten per dag aan. In de eerste box die we tegenkomen valt me op dat één patiënt niet in een bed ligt, maar in een zetel zit. Sabine ziet me kijken. "Deze meneer leert om thuis zelf peritoneale dialyse uit te voeren. Daarbij wordt een spoelvloeistof in de buikholte gebracht; het buikvlies wordt zo gebruikt als filter om afvalstoffen uit het bloed te verwijderen." Naast peritoneale dialyse is er nog hemodialyse: een kunstnier buiten het lichaam (het hemodialysetoestel) neemt de zuivering van het bloed over.Vergeet trouwens dat ik in het begin van deze tekst schreef dat het vroeg was. De eerste shift begint hier al om 7h15, een late dan weer om 10h20. Zo'n shift neemt ongeveer vier uur in beslag. "Doordat de meeste patiënten drie keer per week naar hier komen voor hun dialyse, ontstaat vaak een band." Zo herinnert Sabine zich een patiënt toen ze net drie weken aan de slag was in het niercentrum. "Zijn gezicht kwam me bekend voor, al kon ik het niet meteen plaatsen. Tot ik me plots herinnerde dat ik deze man al verzorgd had op intensieve. Hij had een longtransplantatie ondergaan. Nu stond hij op de wachtlijst voor een nieuwe nier, vertelde hij. In afwachting moest hij aan de dialyse." Het is een dubbel gevoel, geeft Sabine aan. "Enerzijds is het jammer voor die man dat hij opnieuw gezondheidsproblemen heeft. Anderzijds is het wel fantastisch dat we hem opnieuw kunnen helpen." De gemiddelde leeftijd van patiënten op deze verdieping is 60 tot 65 jaar, schat Sabine. Maar er zijn ook uitschieters. "Niet zelden komen hier jonge mucopatiënten terecht, wiens nieren beginnen te falen nadat ze al zijn uitbehandeld voor de longen. Uiteraard proberen we hen de beste zorg te geven, maar ergens weet je dat dit een eindig verhaal is en dat besef komt soms hard aan." Dan is er ook nog de andere kant van het (leeftijds)spectrum. Zo krijgt de afdeling nierdialyse elke week niet minder dan vijf 90-plussers op bezoek. De absolute ster van de nierdialyse telt zelfs 95 lentes. "In het begin schrokken we van zijn hoge leeftijd", weet Sabine nog. "Maar geloof het of niet, het is de kwiekste eruit!"