Meer bepaald: een hele gewone relatie die toevallig uit de nauwe monogame afspraken valt. Onder mijn relatie valt namelijk meer dan één partner. Niet omdat ik hechtingsproblemen heb, of omdat ik gewoon nog niet die ene persoon heb gevonden, maar omdat liefde in mijn ogen nu eenmaal niet beperkt zou moeten worden.

Het is iets waar ik spontaan ben ingerold. Daarvoor waren mijn relaties altijd gelukkig monogaam geweest en had ik ook nooit te lang stilgestaan bij alternatieven. Maar ik heb mezelf altijd beloofd dat ik zou luisteren als mijn hart me iets vertelt en toen mijn hart zich niet naar één maar naar twee mensen keerde, kon ik dat dan ook niet negeren.

In essentie omvat polyamorie eigenlijk alle relaties die niet strikt monogaam zijn en waarbij alle partijen instemmen. Het is gebaseerd op respect en gelijkheid, in tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben van de Mormoonse man met meerdere echtgenotes.

Met de terminologie was ik wel bekend, maar ik heb het pas echt begrepen toen ik zelf in die situatie kwam. Ik leerde het in de eerste plaats kennen als een gevoel van bevrijding, als puzzelstukjes die op hun plaats vielen. De maatschappelijke normen die ik altijd als vanzelfsprekend had beschouwd bleken eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend te zijn.

Ik denk dat iedereen in staat is om uit een monogame relatie te stappen

De meest frequente reactie die ik krijg van vrienden of familie is "Goh, dat is wel mooi, maar ik zou het zelf nooit kunnen". Ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Ik denk dat iedereen in staat is om uit een monogame relatie te stappen, maar niet iedereen heeft daar natuurlijk behoefte aan. En dat hoeft ook niet. Vrijheid om te kiezen wat je wilt en respect voor elkaars keuzes is tenslotte waar het uiteindelijk om draait.

Ik heb veel bijgeleerd sinds ik op deze nieuwe manier mijn leven heb ingericht. En quasi alle dingen daarvan zijn direct overdraagbaar naar monogame relaties. We moeten allemaal omgaan met gevoelens van jaloezie en onzekerheid, met miscommunicaties en afspraken maken. In een polyamoreuze relatie word je daar vaak sneller mee geconfronteerd, maar uiteindelijk blijft het een relatie zoals alle anderen.

Sinds ik die eerste stap heb gezet naar het afgooien van het monogame keurslijf dat me nooit erg goed heeft gepast, is er veel gebeurd. Ondertussen heb ik afscheid genomen van mijn relatie met mijn ene partner. Onze driehoek is een V geworden.

Dat was niet gemakkelijk, net als elke andere relatiebreuk. Voor onze andere partner viel dat zwaar, want hij moest plots teruggaan naar twee aparte relaties. Maar ook dat gaat, met wat geduld en compromissen sluiten. Want liefde valt niet in hokjes te duwen. Het is durven delen, ook al gaat niet alles zoals verwacht. Het is praten over dingen, ook al heb je schrik voor wat het antwoord misschien zal zijn. Het is grenzeloos, en zo hoort het ook te zijn.

Meer bepaald: een hele gewone relatie die toevallig uit de nauwe monogame afspraken valt. Onder mijn relatie valt namelijk meer dan één partner. Niet omdat ik hechtingsproblemen heb, of omdat ik gewoon nog niet die ene persoon heb gevonden, maar omdat liefde in mijn ogen nu eenmaal niet beperkt zou moeten worden. Het is iets waar ik spontaan ben ingerold. Daarvoor waren mijn relaties altijd gelukkig monogaam geweest en had ik ook nooit te lang stilgestaan bij alternatieven. Maar ik heb mezelf altijd beloofd dat ik zou luisteren als mijn hart me iets vertelt en toen mijn hart zich niet naar één maar naar twee mensen keerde, kon ik dat dan ook niet negeren.In essentie omvat polyamorie eigenlijk alle relaties die niet strikt monogaam zijn en waarbij alle partijen instemmen. Het is gebaseerd op respect en gelijkheid, in tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben van de Mormoonse man met meerdere echtgenotes.Met de terminologie was ik wel bekend, maar ik heb het pas echt begrepen toen ik zelf in die situatie kwam. Ik leerde het in de eerste plaats kennen als een gevoel van bevrijding, als puzzelstukjes die op hun plaats vielen. De maatschappelijke normen die ik altijd als vanzelfsprekend had beschouwd bleken eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend te zijn. De meest frequente reactie die ik krijg van vrienden of familie is "Goh, dat is wel mooi, maar ik zou het zelf nooit kunnen". Ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Ik denk dat iedereen in staat is om uit een monogame relatie te stappen, maar niet iedereen heeft daar natuurlijk behoefte aan. En dat hoeft ook niet. Vrijheid om te kiezen wat je wilt en respect voor elkaars keuzes is tenslotte waar het uiteindelijk om draait. Ik heb veel bijgeleerd sinds ik op deze nieuwe manier mijn leven heb ingericht. En quasi alle dingen daarvan zijn direct overdraagbaar naar monogame relaties. We moeten allemaal omgaan met gevoelens van jaloezie en onzekerheid, met miscommunicaties en afspraken maken. In een polyamoreuze relatie word je daar vaak sneller mee geconfronteerd, maar uiteindelijk blijft het een relatie zoals alle anderen.Sinds ik die eerste stap heb gezet naar het afgooien van het monogame keurslijf dat me nooit erg goed heeft gepast, is er veel gebeurd. Ondertussen heb ik afscheid genomen van mijn relatie met mijn ene partner. Onze driehoek is een V geworden. Dat was niet gemakkelijk, net als elke andere relatiebreuk. Voor onze andere partner viel dat zwaar, want hij moest plots teruggaan naar twee aparte relaties. Maar ook dat gaat, met wat geduld en compromissen sluiten. Want liefde valt niet in hokjes te duwen. Het is durven delen, ook al gaat niet alles zoals verwacht. Het is praten over dingen, ook al heb je schrik voor wat het antwoord misschien zal zijn. Het is grenzeloos, en zo hoort het ook te zijn.