Een tijdje geleden viel een uitnodiging in de bus van een Leuvens bedrijf dat gespecialiseerd is in human centered design. Thema van het event: empathie. Even toch het etymologische woordenboek erbij gehaald. Blijkbaar afkomstig uit het oud-Grieks en letterlijk vertaald: het voelen van passie, meevoelen dus. Voilà, weer iets bijgeleerd. Maar kan dit wel in gezondheidszorg? Moet je ervaringsdeskundige zijn om te kunnen meevoelen met een patiënt? Het lijkt mij niet...
Maar zo'n een beetje meevoelen kan geen kwaad. En het wordt in de toekomst waarschijnlijk de grootste toegevoegde waarde in de zorg. We leven in een tijd waarin technologie sneller evolueert dan we willen. Ik schreef reeds over Biomind in radiologie, maar er zijn nog tig voorbeelden die ervoor zullen zorgen dat technologie het leven van artsen ingrijpend gaat veranderen. Artificiële intelligentie, sensoren en IOT, massive data (big data is zo jaren 2010), en nog van dat lekkers...
Stel even dat binnen een niet nader bepaalde toekomst een patiënt kan gediagnosticeerd worden voor eender welk ziektebeeld door AI. Gaat 'de computer' aan de patiënt dan uitleggen wat er moet gebeuren? Of gaan we dit nog steeds overlaten aan mensen? Empathie wordt dan plots een skillset die elke zichzelf respecterende zorgprofessional zal dienen te hebben. Alleen al om te vermijden dat we scenario's krijgen als in Little Britain.
Meevoelen wordt in de toekomst waarschijnlijk de grootste toegevoegde waarde in de zorg
Daar speelde David Walliams een steeds-met-het-verkeerde-been-uit-bed-gestapte administratief bediende, genaamd Carol Beer. Haar antwoord op eender welke vraag was steeds: "Computer says no." Laat dat nu net het antwoord zijn dat je als patiënt niet wil horen op het moment dat je bij de specialist zit met de vraag of je het gaat overleven. Maar checken we dit wel bij mensen die nu starten aan hun opleiding? Zei iemand toelatingsexamen?
Het lijkt een heel eenvoudig zinnetje, 5 woorden: "Ik voel met je mee." En misschien moeten we het wat meer leren gebruiken. Kwestie van gewoon de computer voor te zijn.
Maar zo'n een beetje meevoelen kan geen kwaad. En het wordt in de toekomst waarschijnlijk de grootste toegevoegde waarde in de zorg. We leven in een tijd waarin technologie sneller evolueert dan we willen. Ik schreef reeds over Biomind in radiologie, maar er zijn nog tig voorbeelden die ervoor zullen zorgen dat technologie het leven van artsen ingrijpend gaat veranderen. Artificiële intelligentie, sensoren en IOT, massive data (big data is zo jaren 2010), en nog van dat lekkers...Stel even dat binnen een niet nader bepaalde toekomst een patiënt kan gediagnosticeerd worden voor eender welk ziektebeeld door AI. Gaat 'de computer' aan de patiënt dan uitleggen wat er moet gebeuren? Of gaan we dit nog steeds overlaten aan mensen? Empathie wordt dan plots een skillset die elke zichzelf respecterende zorgprofessional zal dienen te hebben. Alleen al om te vermijden dat we scenario's krijgen als in Little Britain. Daar speelde David Walliams een steeds-met-het-verkeerde-been-uit-bed-gestapte administratief bediende, genaamd Carol Beer. Haar antwoord op eender welke vraag was steeds: "Computer says no." Laat dat nu net het antwoord zijn dat je als patiënt niet wil horen op het moment dat je bij de specialist zit met de vraag of je het gaat overleven. Maar checken we dit wel bij mensen die nu starten aan hun opleiding? Zei iemand toelatingsexamen?Het lijkt een heel eenvoudig zinnetje, 5 woorden: "Ik voel met je mee." En misschien moeten we het wat meer leren gebruiken. Kwestie van gewoon de computer voor te zijn.
