'Ik geloof niet altijd'

Op zijn 62ste besliste Ben Van Riet, die in het dagelijkse leven huis- en sportarts en lange tijd legerarts was, om weer te gaan studeren. "Omdat ik tot de vaststelling kwam dat ik het niet wist." Eerst studeerde hij aan het seminarie - als leek - theologie. Dokter Van Riet verdeelde zijn studies over zes jaren in plaats van de reguliere drie jaren. In zijn thesis behandelde hij De zin en onzin van het lijden christelijk bekeken.Na enkele sabbatjaren en veel pastoraal werk schreef hij zich in aan de KULeuven voor de master Wereldreligie en Interreligieuze Dialoog. "Omdat ik het nog steeds niet wist", zucht hij. "Ik was op zoek naar mezelf, ook om familiale redenen. Mijn zoon die ingenieur is voor een Belgisch bedrijf in Singapore belde me op om te zeggen dat hij twee dagen later zou trouwen. En dat hij moslim geworden was. In Singapore kan je als niet-moslim zelfs het huwelijk niet bijwonen. Wij waren dus niet op de plechtigheid aanwezig. Ja, dat was hard. Enkele weken later pas zijn we mijn zoon en zijn vrouw gaan bezoeken en hebben ze voor de hele familie en de vrienden een feest gehouden. Die ervaring heeft me diep doen nadenken over de godsdiensten. Maar ik vond het antwoord niet op mijn vragen."Wanneer we dit interview afnemen heeft Ben Van Riet pas examens afgelegd. Met vrucht, zoals dat heet. "De redeneervakken, dat lukt probleemloos. Maar eerlijk, met de geheugenvakken heb ik het lastig."Op de benedenverdieping van zijn woning, aan de rand van Mechelen, zijn nog de restanten van een huisartspraktijk merkbaar. "Ik blijf nog wat praktijkvoeren voor enkele patiënten die dat vragen. Maar ook voor mezelf. Na een hersenvliesontsteking, hersenbloeding, maagbloeding en vier oogoperaties hang ik immers nogal krakkemikkig aan elkaar."Maar de studieboeken hebben hun plaats opgeëist. Net als op de bovenverdieping. Boeken over diverse religies, uiteraard. Maar in de boekenkasten ontwaar ik ook veel filosofie en Griekse mythologie (restanten van een klassieke opleiding), geneeskunde en de evolutieleer van Darwin, maar ook romans en detectives. Aan de muren hangen overal iconen.De oude hometrainer is wél blijven staan. "Honderden wielrenners hebben hier op gefietst", zegt de sportarts in dr. Van Riet. Jarenlang is hij sportkeuringarts geweest en kreeg hij voornamelijk wielrenners en basketbalspelers over de vloer. "En ja, zo kon ik af en toe eens een belangrijke koers volgen, Parijs-Brussel bijvoorbeeld, en maakte ik de grote dagen van basketclub Racing Mechelen en Vilvoorde mee", herinnert hij zich als gisteren. Jarenlang combineerde Ben Van Riet zijn taak als sportkeuringarts met die van legerarts."De religieuze overtuiging heb ik van thuis uit mee gekregen, maar ik moet eerlijk toegeven dat die overtuiging regelmatig aan het wankelen wordt gebracht", zegt dokter Van Riet. "Ik ben een zoekende mens die diepten heeft gekend en daaruit weer recht krabbelde. Sedert zes jaar ben ik lid van de lekenorde van de Abdij van Averbode. En ik zing in twee koren: het Gregorianum en Scala Vocale. Op Pinksterdag voeren we in de Carolus Borromeuskerk in Antwerpen de Paukenmesse van Haydn op. Dat zingen is voor mij ook een religieuze beleving. Hard werken is dat trouwens om zo'n koorpartij in te studeren."Twijfelen is inherent aan religie, meent Ben Van Riet. "Ik geloof niet altijd. Het geloof in religie vereist een geloofssprong. Maar die geloofssprong zaait ook twijfel."Nu helemaal op dreef: "De katholieke godsdienst is bovendien geen gemakkelijke godsdienst. Je moet nogal wat geloofssprongen maken. Een god bestaande uit drie eenheden, leg dat maar eens uit. Wat moet ik met het verhaal van de Onbevlekte Ontvangenis aanvangen. Om nog te zwijgen van de Verrijzenis van Christus, die je trouwens maar bij twee van de vier Evangelisten terugvindt.""In tegenstelling tot theologie waarbij je je in je eigen religie tracht te verdiepen, vertrekt men bij de studies Wereldreligie van een agnostische visie. Dat vereist dat je je eigen religie opzij schuift en bruggen legt naar de ander en naar andere godsdiensten. Ik zou het iedereen aanraden in deze tijden van onzekerheid. Hoe meer ik studeer, hoe moeilijker het echter wordt om te geloven. Ik denk dat er iets is, maar het zekere gevoel valt stuk voor stuk weg."