Het duurt dus even voor zo'n politieke wereld wakker wordt. Onder Laurette Onkelinx bleef het 'kicking the can down the road'. De huidige Zweedse coalitie lijstte in haar regeringsverklaring een aantal werven op.

Nu komt de kat op de budgettaire koord: de sociale zekerheid begint met stukjes en brokjes uit mekaar te vallen. Zo blijkt uit de laatste twee begrotingsbeprekingen. In december 2016 sprak Minister Maggie de Commissie Volksgezondheid toe: "We zijn genoodzaakt om sneller te gaan om financiële redenen." Lees: de toegenaaide zakken zijn leeg.

De sociale zekerheid is opgebouwd uit drie delen, waarbij elk deel een zeker maatschappelijk, dus ook electoraal (=verkiezings) gewicht heeft : polici moeten af en toe verkiezingen overleven. Dit heeft altijd impact op wat er beslist wordt, en ook op wanneer iets kan beslist worden.

In 2015 bedroeg het federaal budget voor gezondheidszorg 24 miljard euro. Voor ziekteverlof en en werkloosheid praten we over resp. 7,5 miljard en 8,5 miljard. De nationale pensioenkost liep op tot 26,4 miljard. (bron: verslag Rekenhof , Boek 2016 over de sociale zekerheid).

Indien er een budgettaire noodzaak tot bezuiniging is, moeten prioriteiten worden gesteld. Of niet.

Kaasschaaf en fiscus

De kaasschaafmethode heeft haar verdiensten, maar bij de laagste werkloosheidsuitkeringen, vervangingsinkomens of pensioenen, loopt de schaaf stilaan vast op de korst: we zitten op en soms onder onder de Europese armoedegrens.

Door een scheefgetrokken compensatie van die laagste uitkeringen, ontstond een perverse valkuil. Het laagste echelon lonen en uitkeringen wordt door de fiscus ontzien. Vanaf een bepaald inkomstenbedrag, komt de nationale belastingsbijl -wereldrecordhouder in z'n categorie - in actie: bruto krijg je meer, netto na belastingen minder. Dit krijg je misschien uitgelegd, maar de kiezer slikt dit niet.

De werkloosheidsval kenden we al: een hele maand werk voor een honderd euro extra of je gedrukt houden in misschien niet helemaal gerechtvaardigde langdurige werkloosheid of ziekteverlof. Enkel halfgoden en politiek correcte collega's bij PTB of PVDA komen nooit in de verleiding.

Niets menselijks is ons vreemd. Ook bij de oude parkeermeters: niks zo leuk als parkeren op de tijd van een ander. In de Belgische sociale zekerheid weet niemand hoeveel 'freeriders' er meesurfen.

In vergelijking met onze buurlanden: we werken minder lang, gaan sneller op pensioen, onze werklozen blijven langer werkloos, we hebben invaliden en zieken te veel. Pseudo-sollicitanten - een fenomeen bij elke werkgever bekend - worden onvoldoende aangesproken.

Het enige wat in België voorlopig lijkt afwezig te zijn, is een Trumpiaanse insteek: het gewone volk tegen het 'establishment' van zuilen en hun cliëntelisme

Ook in de volksgezondheid, loopt de kruik stilaan te water tot ze barst. De afspraken van de laatste begrotingsbesprekingen blijven voor de dagbladpers nog onder de waterlijn. (Ook die mensen zijn wellicht gezond, denk ik dan). Toch kan je er niet naast kijken: de kinesisten willen niet meer werken aan de officiële conventietarieven. De artsenbonden zijn de zoveelste selectieve niet-indexering beu: de afgesproken besparing staat 'on hold'. Ondertussen trekt een groeiende groep artsen zich weg uit het speelveld en rekent een vrij tarief aan.

Verkiezingen

Hoe dichterbij de verkiezingen komen, hoe meer de aard van het politieke beestje elk ernstig debat, laat staan oplossing, onmogelijk zal maken. We zitten in een dalende markt: welk positief verhaal ook verteld wordt, elke burger voelt aan z'n water dat het glas toch eerder halfleeg dan halfvol is in de Belgische sociale zekerheid. Elke verkiezing zal de kloof tussen belofte en realisatie opnieuw vergroten. Of zoals Koen Meulenaere het durft stellen in z'n populaire column: laat het liegen beginnen.

Het enige wat in België voorlopig lijkt te ontbreken, is een Trumpiaanse insteek: het gewone volk tegen het 'establishment' van zuilen en hun cliëntelisme, tegen 'dure' dokters, en tegen 'rijke' hospitalisatieverzekeringen. Oeps.

Nog enkele jaren schaven?

Het duurt dus even voor zo'n politieke wereld wakker wordt. Onder Laurette Onkelinx bleef het 'kicking the can down the road'. De huidige Zweedse coalitie lijstte in haar regeringsverklaring een aantal werven op.Nu komt de kat op de budgettaire koord: de sociale zekerheid begint met stukjes en brokjes uit mekaar te vallen. Zo blijkt uit de laatste twee begrotingsbeprekingen. In december 2016 sprak Minister Maggie de Commissie Volksgezondheid toe: "We zijn genoodzaakt om sneller te gaan om financiële redenen." Lees: de toegenaaide zakken zijn leeg.De sociale zekerheid is opgebouwd uit drie delen, waarbij elk deel een zeker maatschappelijk, dus ook electoraal (=verkiezings) gewicht heeft : polici moeten af en toe verkiezingen overleven. Dit heeft altijd impact op wat er beslist wordt, en ook op wanneer iets kan beslist worden. In 2015 bedroeg het federaal budget voor gezondheidszorg 24 miljard euro. Voor ziekteverlof en en werkloosheid praten we over resp. 7,5 miljard en 8,5 miljard. De nationale pensioenkost liep op tot 26,4 miljard. (bron: verslag Rekenhof , Boek 2016 over de sociale zekerheid). Indien er een budgettaire noodzaak tot bezuiniging is, moeten prioriteiten worden gesteld. Of niet. Kaasschaaf en fiscusDe kaasschaafmethode heeft haar verdiensten, maar bij de laagste werkloosheidsuitkeringen, vervangingsinkomens of pensioenen, loopt de schaaf stilaan vast op de korst: we zitten op en soms onder onder de Europese armoedegrens.Door een scheefgetrokken compensatie van die laagste uitkeringen, ontstond een perverse valkuil. Het laagste echelon lonen en uitkeringen wordt door de fiscus ontzien. Vanaf een bepaald inkomstenbedrag, komt de nationale belastingsbijl -wereldrecordhouder in z'n categorie - in actie: bruto krijg je meer, netto na belastingen minder. Dit krijg je misschien uitgelegd, maar de kiezer slikt dit niet.De werkloosheidsval kenden we al: een hele maand werk voor een honderd euro extra of je gedrukt houden in misschien niet helemaal gerechtvaardigde langdurige werkloosheid of ziekteverlof. Enkel halfgoden en politiek correcte collega's bij PTB of PVDA komen nooit in de verleiding. Niets menselijks is ons vreemd. Ook bij de oude parkeermeters: niks zo leuk als parkeren op de tijd van een ander. In de Belgische sociale zekerheid weet niemand hoeveel 'freeriders' er meesurfen. In vergelijking met onze buurlanden: we werken minder lang, gaan sneller op pensioen, onze werklozen blijven langer werkloos, we hebben invaliden en zieken te veel. Pseudo-sollicitanten - een fenomeen bij elke werkgever bekend - worden onvoldoende aangesproken.Ook in de volksgezondheid, loopt de kruik stilaan te water tot ze barst. De afspraken van de laatste begrotingsbesprekingen blijven voor de dagbladpers nog onder de waterlijn. (Ook die mensen zijn wellicht gezond, denk ik dan). Toch kan je er niet naast kijken: de kinesisten willen niet meer werken aan de officiële conventietarieven. De artsenbonden zijn de zoveelste selectieve niet-indexering beu: de afgesproken besparing staat 'on hold'. Ondertussen trekt een groeiende groep artsen zich weg uit het speelveld en rekent een vrij tarief aan.VerkiezingenHoe dichterbij de verkiezingen komen, hoe meer de aard van het politieke beestje elk ernstig debat, laat staan oplossing, onmogelijk zal maken. We zitten in een dalende markt: welk positief verhaal ook verteld wordt, elke burger voelt aan z'n water dat het glas toch eerder halfleeg dan halfvol is in de Belgische sociale zekerheid. Elke verkiezing zal de kloof tussen belofte en realisatie opnieuw vergroten. Of zoals Koen Meulenaere het durft stellen in z'n populaire column: laat het liegen beginnen. Het enige wat in België voorlopig lijkt te ontbreken, is een Trumpiaanse insteek: het gewone volk tegen het 'establishment' van zuilen en hun cliëntelisme, tegen 'dure' dokters, en tegen 'rijke' hospitalisatieverzekeringen. Oeps. Nog enkele jaren schaven?